Saturday, December 27, 2008

Welcome Program and Year End Gathering



On 23 December 2008, around 7:30PM, Nepalese residing in Matsuyama (and affiliated with Ehime University) had a gathering at a newly opened Nepalese-Indian restaurant in Okaido Shopping Arcade of Matsuyama to welcome a newly arrived student, Ms. Bidhya Pokharel (Graduate School of Law and Letters) and to mark the end of Year 2008 along with to discuss a few matters in relation with Nepalese activities in Matsuyama. Other details and pictures of the gathering can be seen here.

Friday, December 26, 2008

HAPPY NEW YEAR 2009!




May the dawning of this New Year,
fill your heart with new hopes, open up new horizons and bring for you promises of brighter tomorrows.
May you have a great New Year 2009.
********************************
***********
****

Thursday, December 25, 2008

Year ends gathering (Bonenkai)

By Bidhya Pokhrel (Gautam)

Year ends gathering (Bonenkai)Nepalese students of Ehime university organized a solidarity gathering to mark the Japanese culture Bonenkai (year ends party) on 23 December 2008 at Everest Food Corner, Okaido. Nepalese residing in Matsuyama gathered at the program to strengthen solidatiry among each other and to discuss on the forthcoming programs of Ehime Nepali Samaj. The juncture finalized the observation tour for end of February and New Year solidarity program on 1st of January. It also discussed about the Nepalese participation in `World Citizen Festival` being organized by Matsuyama International Center on January 18. This time, Nepalese culture and dishes (rioury)would be served and familiarized to visitors.24 Nepalese gathered in the program

Wednesday, December 24, 2008

Asia will rise as dollar sinks

By JOERGEN OERSTROEM MOELLER
SINGAPORE — The world faces a depreciation of the dollar, a phenomenon that will result in the transfer of purchasing power from the United States to other parts of the world, specifically to Asia and to a lesser extent, Europe. An unprecedented economic decline for the U.S., never evinced in its history, is on the cards.
This is certain to happen. The uncertainty is when and whether it will be an orderly and controlled adjustment under the aegis of the authorities or imposed by a market that finds policy makers not up to the task of restructuring and re-balancing the world economy.
window.google_render_ad();
The basic problem on the agenda is not a reform of the global monetary system or more regulation in the financial sector. Although something has to be done in these areas, the real problem is much more daunting.
The U.S. economy needs to be re-balanced. For years, demand has outstripped production leading to a deficit on the balance of payments resulting in debt weighing the economy down. As the U.S. accounts for almost one quarter of global gross domestic product, a realignment of demand and supply supplemented by a reduction of debt cannot be executed by the U.S. alone.
The effect will ripple through the globe and affect everybody else, so it needs to be orchestrated by all the major economic powers. The entire global economy will enter a cataclysmic decline in the absence of a concerted effort at opening the door for countries to adopt divergent, and in some cases contradictory policies.
What is called for is a burden-sharing arrangement not only inside the U.S. among the various classes, but also globally between countries. This is something the world has not seen since the early 1930s, when endeavors to tackle a similar problem failed abysmally.
It is almost pathetic to read President-elect Barack Obama talk about creating new jobs to stimulate the American economy by injecting up to one trillion dollars. The money is simply not there. In good times, the U.S. spent lavishly instead of preparing for weathering a storm many observes were predicting, albeit not on the scale that was recently witnessed.
If the U.S. goes on to print money, and that seems to be the plan, debt will escalate. Some people say that increasing debt will not be a problem, but how can they say that knowing that it has to be serviced, putting an extra load on an already overburdened federal system? It can only be done if spending results in increased production and income, thus enlarging the size of the economy, and even this presumption cannot be taken for granted. Ironically, there are considerable risks that further spending will keep the economy in a stalemate.
Fiscal policy may prove ineffective, dovetailing Keynes' observation in the 1930s that monetary policy in a heavy recession is ineffective. Keynes saw that irrespective of low interest rates, corporations did not invest because demand was not there (the liquidity trap). Now we may see that irrespective of fiscal stimulus packages, people will not spend because they do not trust anyone.
Monetary policy has been used intensively over the past 12 months and rightly so. It has probably saved us from the worst, but it has not managed to turn the economy around. There is very little that monetary policy can do to stimulate demand. The interest rate is low, but nobody wants to invest. The liquidity is there, but nobody wants to lend, preferring to hoard money instead.
So the only realistic policy instrument available is to depreciate the dollar. The caveat is that although the dollar may fall, the Asian economies, through improvements in productivity will wipe out much of the shift in competitiveness it should have brought about. If so, the global economy is back to square one, or even worse, if efforts to improve productivity entail keeping domestic demand in check, the foot may be on the brake instead of the accelerator. The end result would be a ceiling for global demand and growth, keeping the world on a low growth pattern for years.
A falling dollar will depress real U.S. incomes making the U.S. poorer, transferring purchasing power from the U.S. to other parts of the globe. A more competitive U.S. will stimulate American exports and reduce imports, gradually putting the U.S. economy back on a growth pattern, although not like the one we have seen the last few decades. Keeping in mind the need for a higher savings rate in the U.S., it is unlikely that domestic demand will improve.
Whichever way we turn the spotlight, the answer to where demand and growth will come from is the rest of the world, and that will be primarily in Asia. It is a misconception that increased demand in the U.S. will bail out the world. On the contrary, demand in the U.S. needs to be kept in check to allow a re-balancing to take effect. The global economy will only start to grow if domestic demand and private consumption begins to climb in countries like China and Japan.
The only way out of this policy dilemma is a coordinated policy response where the U.S. brings its house in order gradually without disturbing the global economy including its own. In tandem, China and Japan acquiesces a real shift in competitiveness to their detriment, while at the same time beefing up domestic demand. Quite simply, the rest of the world must spend more while the U.S. should spend less and save more, and production must go up without boosting domestic consumption.
Such burden sharing would in the medium and probably long-term result in a visibly lower U.S. share of global GDP and a larger Chinese one. The U.S. will start to save and China will consume more. The accumulated dollars held by China (and Japan) will — at least some of them — be spent, and both the U.S. and Chinese economies will become more balanced.

फेरि नेपाली भू-भाग अतिक्रमित

(राजधनी दैनिक )
दाङको सीमावर्ती क्षेत्रअर्न्तर्गत भौवा नाका र सालभौरी गाउँका केही भाग भारतले अतिक्रमण गरेको माओवादीको स्थानीय नेतृत्वले जानकारी गराएको छ ।
दाङको दक्षिणी सिमानामा पर्ने ती क्षेत्रमा बस्दै आएका नेपालीहरूले आफ्ना घरजग्गाहरू नियोजितरूपमा भारतीय पक्षले आफ्नो मुलुकमा पारेको जानकारी दिएपछि माओवादीको स्थानीय नेतृत्वले खोजबिन गरेको माओवादीको स्थानीय नेतृत्वले जनाएको हो ।
यसअघि माओवादीले सुस्तालगायत नेपाली भू-भाग अतिक्रमण गरेको कुरा र्सार्वजनिक भएपछि त्यसको चर्को विरोध भएको थियो ।
सीमावर्ती क्षेत्रमा बस्ने नेपालीहरूले भूमि अतिक्रमणका साथै भारतीय पक्षले उपभोग्य वस्तुमाथि समेत नाकाबन्दी गरेको जनाएका छन् । यसैबीच, माओवादीको सीमावर्ती क्षेत्र एरिया नम्बर १६ का सेक्रेेटरी शिखर खड्काले सीमा अतिक्रमणका सवालमा सरकारलाई संवेदनशील बन्न आग्रह गरेमा छन् । बिहीबार एक विज्ञप्तिमार्फ खड्काले अतिक्रमित भू-भागबाट तत्काल भारतीय पक्षलाइ हटाउनुपर्ने माग गरेका हुन् ।
दाङको कोइलाबास, भौवानाका, सुनपत्री, भित्री सिक्टा र बाहिरी सिक्टालगायतका गाउँहरू भारतीय सीमासँगै रहेका छन् ।

Tuesday, December 23, 2008

भन्सारभित्र मूल्य घटाउने खेल

कर्मचारीको मिलेमतोमा व्यापारीहरूले भन्सार परिसरभित्रै नक्कली स्टिकर टाँसेर र सामानको परिमाण घटाएर खुल्लमखुल्ला तस्करी गरिरहेका छन्। भैरहवाबाट मुकेश पोखरेल को खोज



बेलहिया भन्सारबाट ना३ख ४५३९ नं. को ट्रकमा
बेलहिया, भैरहवा भन्सार कार्यालय परिसरबाट हुने तस्करीको रिपोर्टिङ गर्न लगातार धाएको हिमाल सम्वाददाताले ५ मङ्सिर २०६५ मा एउटा त्यस्तो घटनाको प्रत्यक्ष अवलोकन गर्न र तस्बिर खिच्न पायो जसमा भन्सारभित्रै तस्करीको संसार भएको देखिन्थ्यो। त्यस दिन दिउँसो तीन बजे कार्यालयको दक्षिणपट्टि सामान मूल्याङ्कन हुने ठाउँमा भन्सार कार्यालयका कर्मचारीकै अगाडि तीनजना व्यक्तिहरू बुटबलका होलसेल व्यापारी मुकेश अग्रवालले भारतको दिल्लीबाट ल्याएका स्वीस, लायन नामका विभिन्न मोटरसाइकल पार्टस्मा टाँसिएको एमआरपी (अधिकतम बिक्री मूल्य) स्टिकर ब्लेडले कोतरेर उप्काउँदै थिए (हे. तस्बिर)। वास्तविक एमआरपी स्टिकरमा अङ्कित मूल्य अनुसार रु.२ लाख ५० हजार मूल्याङ्कन हुनुपर्ने ती सामानको अग्रवालले ६० हजार भन्सार तिर्नुपर्ने थियो, तर स्टिकर हटाएर रु.१ लाख मात्र मूल्याङ्कन गराई २५ हजार तिरेर उम्किए।

काठमाडौं लैजान खोजिएको टायलको प्रज्ञापनपत्र

रकम थोरै देखिए पनि भन्सार हाताभित्र हुने राजस्व चोरीको यो उदाहरणले तस्करीका लागि कुनै अनधिकृत बाटो नचाहिने रहेछ, कर्मचारीको मिलेमतो भए आधिकारिक बाटोबाटै खुल्लमखुल्ला गर्न सकिँदो रहेछ भन्ने देखाएको छ। व्यापारीहरूको भनाइमा भारतको बाटो भएर भारत वा तेस्रो मुलुकबाट आयात हुने उच्च मूल्यका वस्तुहरूलाई न्यून मूल्य र स्थानीय कम्पनीको देखाउन भन्सार हाताभित्र यस्तो गरिन्छ। बुटबलकै मोटरसाइकल पार्टस्का एक होलसेल बिक्रेता बट्टामा उल्लेख भएको वास्तविक मूल्य अनुसारको भन्सार दस्तुर महँगो हुने भएकोले कम राजस्व तिर्नका लागि यस्तो काम गरिने बताउँछन्। “भन्सारकै हातामा बसेर यस्तो काम गर्न पाएपछि सामान समातिने जोखिम नै नरहने भएको छ”, उनको भनाइ छ। आफ्नो सुरक्षाका लागि नाम खुलाउन नचाहेका यी व्यापारी आफूले पनि त्यसैगरी भारतीय बजारबाट मोटरपार्टस् ल्याउने गरेको स्वीकार्छन्।
यस्तो चोरी-तस्करीलाई सामान्य मान्ने भन्सार एजेण्ट संघका अध्यक्ष शान्तकुमार शर्मा यो पहिलेदेखि नै हुँदै आएको बताउँछन्। यसनिम्ति व्यापारीले भन्सार कार्यालयका कर्मचारीलाई बक्सिस् दिनुपर्छ।
हुनपनि गएको १२ मङ्सिरमा राजस्व अनुसन्धान विभागले बुटबलमा सरोकारवालाहरू बीच आयोजना गरेको एउटा अन्तरक्रिया कार्यक्रममा व्यापारीहरूले सामान आयात गर्ने क्रममा भन्सार कार्यालयका कर्मचारीसँग लाइन मिलाउन घुस दिनुपरेको हाकाहाकी सुनाएको प्रसङ्गले माथिको कुरा पत्याउन कर लाग्छ।
लक्ष्यमा असर आर्थिक वर्ष २०६१/०६२ यता भैरहवा भन्सार कार्यालयबाट लक्ष्य अनुसारको राजस्व उठ्न सकेको छैन। (हे.टेबुल) लगातार तीन-तीन वर्षदेखि लक्ष्यभन्दा कम राजस्व असुलेको बेलहिया भन्सारको असूली चालु वर्षको कात्तिकसम्म पनि कमै छ। भन्सार अधिकृतहरू खुला सिमानाको चोरबाटोबाट हुने तस्करीका कारण राजस्व सङ्कलन प्रभावित हुने गरेको दाबी गर्छन्। तर भन्सार हाताभित्रै हुने यस्ता चलखेलले प्रशासनको यस्तो दाबी प्रचारबाजी मात्र भएको देखाउँछन्। चोरबाटोबाट हुने स-साना पटके तस्करहरूलाई पक्रेर पानी-माथिको भानो बन्न खोजे पनि आधिकारिक बाटोबाट हुने यस्ता तस्करीबारे भन्सार प्रशासन मौन छ।

५ मङ्सिरमा च्यातिएको भन्सार हाता भएर आएका थुप्रै गाडीमा तिरिएको राजस्व भन्दा बढी वस्तु भेटिएका प्रमाण थुप्रै छन्। २४ कात्तिक २०६५ मा भन्सार कार्यालय भएर भित्र्याइएको टायल लिएर काठमाडौं जाँदै गरेकोे ना३ख ४५३९ नम्बरको ट्रक भैरहवास्थित नेपाल राष्ट्र ब्याङ्क अगाडि पक्राउ परेपछि प्रज्ञापनपत्रमा उल्लिखित भन्दा २९८ पेटी बढी टायल भेटियो। खिचापोखरीको विक्रान्त रोडवेजमार्फत ल्याइएका ती टायल काठमाडौंका सलसार विजनेश (पान-व्यक्तिगत खाता नम्बर ३०१९३७२), अजरअमर ट्रेडर्स (पान नं. ३०२७३७) र राहुल इन्टरप्राइजेज (पान नं ३०२८८७)ले आयात गरेका थिए। विक्रान्त रोडवेजमार्फत यसअघि पनि यस्तो तस्करी हुँदै आएको सशस्त्र राजस्व गस्ती डण्डापुल, भैरहवाका एक अधिकृत बताउँछन्। उनी भन्छन्, “यसअघि पनि थोरै सामानको भन्सार तिरेर धेरै सामान पास गराइएको सूचना पाउँथ्यौं, तर प्रमाण हुँदैनथ्यो। अहिले फेला पर्‍यो।”
यो घटना सेलाउन नपाउँदै २६ कात्तिक २०६५ मा कृष्णनगर नाकाहुँदै आलु लिएर बुटबल आइरहेका यूपी ५६ टी ०६०५, यूपी ४२ टी ३१७० र एचआर ३८ इ ३२४८ नम्बरका तीन वटा भारतीय ट्रकमा ३० टन बढी आलु भेटियो। भारतको कानपुर र बरेलीबाट बुटबलका लागि ल्याइएको उक्त आलुको भन्सार दस्तुर तिरिएको प्रज्ञापनपत्रमा ४२ टन उल्लेख थियो। यस्तै घटना ३० कात्तिक २०६५ मा पनि दोहोरियो। भारतबाट डिजल लिएर आएको ट्याङ्करलाई सशस्त्र राजस्व गस्ती डण्डापुलले भैरहवाको हाटबजारमा पक्राउ गर्‍यो। पक्राउ गरिएको ना१ख ३०८२ नम्बरको ट्रकमा भन्सार नतिरी ल्याइएको रु.१ लाख १२ हजार ६०५ मूल्यको सललगायतका कपडा भेटिए। त्यसअघि ट्याङ्कर करिब एक घण्टा भन्सार कार्यालयको हाताभित्र राखिएको थियो। ट्याङ्कर चालक महबुब पठानले सो कपडा भैरहवाका व्यापारी जीवन श्रेष्ठको भएको बताएका छन्।
राजस्वः लक्ष्य र असुलीको फरक
रु अर्बमा
आर्थिक वर्ष
लक्ष्य
असुली
२०६१/०६२
रु.१.७८
रु.१.९३
२०६२/०६३
रु.२.२५
रु.१.९२
२०६३/०६४
रु.२.३९
रु.२.१३
२०६४/०६५
रु.२.४८
रु.२.००
२०६५/०६६
रु.०.७४
रु.०.६८८
स्रोतः बेलहिया भन्सार कार्यालय
कात्तिकसम्म भैरहवा भन्सार कार्यालयका अधिकृत गोपाल तिमिल्सिना भन्सार हाताभित्र प्रवेश गर्ने सबै गाडीको माल खोलेर चेकजाँच गरिने बताउँछन्। यस क्रममा व्यापारीले भरेको प्रज्ञापनपत्रसँगै राखेर सो अनुसार माल छ/छैन, हेरिनेर बढी पाइएमा सामान जफत गरेर सम्बन्धित व्यापारी वा फर्मलाई तत्काल कार्वाही हुने तिमिल्सिनाको दाबी छ। उनको यो दाबी सत्य हुँदो हो त भन्सार कार्यालय भएर नेपाल भित्रिएका सामानको तस्करीका यी दृष्टान्त भेटिने थिएनन्।
भैरहवा भन्सार कार्यालयबाट यसअघि पनि परिमाण घटाएर भन्सार मूल्याङ्कन कम गराइएका उदाहरणहरू छन्। बेलहिया भन्सार कार्यालयबाट परिमाण घटाएर माल पास गराउने एजेण्ट र भन्सार कर्मचारीलाई कार्वाहीको माग गर्दै २५ मङ्सिर २०६४ को बिहान ९ बजेदेखि ११ बजेसम्म भन्सारको मूल गेटमा तालाबन्दी गरी विरोध जनाइएको थियो। त्यतिवेला यूपी ५५ ए ०५१५, यूपी ५५ टी ०४४८ र यूपी ५३ टी ६४४१ नम्बरका भारतीय ट्रकमा ल्याइएको ६० टन आलु र प्याजमध्ये १०.५ टनको मात्रै भन्सार लिएर छाडिएको थियो। छोर्तेन इन्टरप्राइजेजले ल्याएको यो सामान राधेश्याम अग्रहरिले छुटाएका थिए।
तस्करीको नयाँ रहस्य

नेपालबाट भारततर्फ गिट्टी, बालुवा लिएर जाने टि्रपरले भन्सार नतिरिकन भारतीय बजारबाट सामान सार्ने गरेका छन्। २७ कात्तिकमा लु१ख ५३२४ नम्बरको टि्रपरमा लुकाएर नेपाल ल्याएको १८० वण्डल सलको कपडा भारतीय सीमा सुरक्षा बलले बरामद गरेपछि यो कुरा खुलेको हो। नेपालबाट गिट्टी/बालुवा लिएर गएपछि भारतबाट खाली नै आउने यी टि्रपरमा चेकजाँच नहुने भएकाले पनि अवैध धन्दा गर्न सजिलो भएको हो।
सशस्त्र राजस्व गस्ती डण्डापुल, भैरहवाका प्रहरी नायव उपरीक्षक प्रेमध्वज शाह पनि यस्तो तस्करी स्वीकार्छन्। उनी भन्छन्, “एउटा गाडी चेकजाँच गर्दा सबैतिर जाम हुन्छ, कति दिन कतिलाई चेक गरेर साध्य हुन्छ र!” भैरहवा भन्सार कार्यालयका अनुसार नेपालबाट दैनिक रूपमा तीन सय भन्दा बढी गाडी बालुवा गिट्टी भारतीय बजारमा जाने गर्दछ। 

Monday, December 22, 2008

UML, MPRF guys, wake up…


By Ghanashyam Ojha on December 22nd, 2008


It’s a wonderful time in Nepal with a wonderful government and wonderful political parties. Although all political parties in Nepal are champion on making false promises, the CPN-Maoist has overrun all others in demonstrating wonders. Maoist leaders are good at maneuvering rumor and keeping commoners under illusion.
With the formation of a coalition government under their leadership, Maoist leaders are facing enormous challenges. They are freezing due to the hard reality of delivering their past pledges. The pledges are on and the challenges are mounting. With the government’s honeymoon period over, Nepalese are rewarded with more load-shedding, spine-chilling insecurity and chaotic political situation. Maoist Chairman and Prime Minister Pushpa Kamal Dahal vented his helplessness last week. He challenged that his party will quit the government and he will be compelled to take up arms to bring about peace and security in the country. Isn’t it ridiculous statement by the head of the executive who is supposed to maintain law and order situation in the country? A healthy tips to the Maoists–Be honest and acknowledge that you can’t deliver all the promises and be frank enough to tell the public that you made many promises which simply can’t be fulfilled. We expect the Maoist leaders to police their YCL across the country.
As public frustration was mounting against the government, it is coming up with various tactics to show it to the public that it is really working. Recently, the government held negotiation with an armed outfit of Tarai known as Virus Killers. Negotiation as such is not bad but the government should be smart enough to choose groups for negotiation. I wonder how many Virus Killers militants will be integrated in National Army, as being one of their major demands.
In the last couple of weeks, I was taken aback by yet another false promise made by Maoist Chairman and Prime Minister Dahal. He said his cadres will return property, confiscated during the decade-long conflict, to the people by mid-December. He went on to say that the government will provide compensation to the people who don’t receive their property back from the Maoist cadres. Mind it…Dahal’s deadline is already over. But no one has yet received their property back from the Maoists. Dahal’s remarks are ethically, morally and principally wrong. I strongly feel that the local cadres are, in fact, ready to quit the Maoist party rather than return the looted property. The next remark by Maoist Chairman and Prime Minister Dahal that the government will provide compensation to the people if they don’t receive their property back from Maoist cadres by mid-December, indicates the Maoists are not ready to return the confiscated property and are instead planning to extort the national coffers in the name of compensating for the crimes their party carried out in the past. It happens nowhere in the world that the government compensates for the crime what a particular political party commits. Maoists have no right to misuse the state coffers. No excuses… their party must compensate the victims.
I was more surprised by the silence maintained by other coalition partners including CPN-UML and the Madhesi Peoples Rights Forum (MPRF). Why didn’t the UML and the MPRF protest against Prime Minister Dahal’s such remarks including his threat to quit government and take arms? Are they scared to lose their position in the government? It seems that the UML and the MPRF are happy to remain in the government and have no responsibility for people. For heaven’s sake, UML and MPRF guys, wake up and protest against the unjustified remarks and activities of the Maoists.


Source: Republica (http://www.myrepublica.com/)

Saturday, December 20, 2008

40 Tips for Better Life

1. Take a 10-30 minutes walk every day. And while you walk, smile.

2. Sit in silence for at least 10 minutes each day.

3. Sleep for 7 hours.

4. Live with the 3 E's -- Energy, Enthusiasm, and Empathy.

5. Play more games.

6. Read more books than you did in 2007.

7. Make time to practice meditation, yoga, and prayer. They provide us with
daily fuel for our busy lives.

8. Spend time with people over the age of 70 & under the age of 6.

9. Dream more while you are awake.

10. Eat more foods that grow on trees and plants and eat less food that is manufactured in plants.

11. Drink plenty of water.

12. Try to make at least three people smile each day.

13. Don't waste your precious energy on gossip.

14. Forget issues of the past. Don't remind your partner with his/her
mistakes of the past. That will ruin your present happiness.

15. Don't have negative thoughts or things you cannot control. Instead
invest your energy in the positive present moment..

16. Realize that life is a school and you are here to learn. Problems are
simply part of the curriculum that appear and fade away like algebra class
but the lessons you learn will last a lifetime.

17. Eat breakfast like a king, lunch like a prince and dinner like a
beggar.

18.. Smile and laugh more.

19. Life is too short to waste time hating anyone. Don't hate others.

20. Don't take yourself so seriously. No one else does.

21. You don't have to win every argument. Agree to disagree.

22.. Make peace with your past so it won't spoil the present.

23. Don't compare your life to others'. You have no idea what their journey
is all about.. Don't compare your partner with others.

24. No one is in charge of your happiness except you.

25. Forgive everyone for everything.

26.. What other people think of you is none of your business.

27. GOD ! heals everything.

28. However good or bad a situation is, it will change.

29. Your job won't take care of you when you are sick. Your friends will.
Stay in touch.

30. Get rid of anything that isn't useful, beautiful or joyful.

31. Envy is a waste of time. You already have all you need.

32. The best is yet to come.

33. No matter how you feel, get up, dress up and show up.

34. Do the right thing!

35. Call your family often.

36. Your inner most is always happy. So be happy.

37. Each day give something good to others.

38. Don't over do. Keep your limits.

39. When you awake alive in the morning, thank GOD for it.

40. Please Forward this to everyone you care about

Friday, December 19, 2008

बहुप्रतिभशाली प्रधानमन्त्री प्रचन्ड


कृषि बिज्ञानमा स्नातक गरेका प्रधानमन्त्री कृषिबिज्ञानमा त राम्रै ज्ञान होला भन्ने विश्वाश थियो । भूमिगत जनयुद्दमा त झन नहुने कुरै भएन किनकी उनले "प्रचन्ड पथ " नै सुत्रपात गरे । हाम्रा प्रधान्मन्त्री बडा प्रतिभशाली रहेछन, बायु उर्जामा पनि उनको बडो दक्षता रहेछ , अचम्म लागे तलहेर्नुस् न नर्वे र फिन्ल्यान्ड जाने रे त्यसैको अध्ययनको लागि। सबै प्रधामन्त्रि एस्तै बहुप्रतिभशाली भएको भय त अहिले कल्पना गरेको नयाँ नेपाल धेरै पहिले नै बन्ने रहेछ। अहिलेको जस्तो दिनको दश घण्टा लोडशेंडिङ कहिले पनि भोग्न पर्ने थिएन होला। यो सब प्रचन्ड ढिलो जन्मिदिनाले हामीले ब्योहेर्नु परेको !!!!

वायु ऊर्जा बुझ्न नर्वे'
कास
काठमाडौं, पुस ३ - प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहालले युद्धस्तरमा काम गर्दा पनि दुई वर्षमा उल्लेख्य जलविद्युत् उत्पादन हुन नसक्ने भएकाले तत्कालको समस्या हल गर्न थर्मल प्लान्टबारे सोचिएको बताए ।
'१५/२० ठाउँमा १०/१० मेगावाटका दरले विद्युत् निकाल्न सकियो भने लोडसेडिङ ७ घन्टामा झार्न सकिन्छ,' उनले बिहीबार बालुवाटारमा पत्रकारहरूसँग भने, 'यो तत्कालको समाधान मात्र हो, नत्र हाम्रो जोड त जलविद्युत्मै हो ।'
ऊर्जा संकटका उपाय खोज्न आफू निकट भविष्यमा नर्वे र फिनल्यान्ड जान लागेको प्रधानमन्त्रीले बताए । जलविद्युत् विकास र वायुऊर्जाबाट विद्युत् उत्पादन गर्ने प्रविधिबारे नर्वेमा अध्ययन गर्ने उनको भनाइ थियो ।
'काठमाडौं वरिपरि र खासगरी पश्चिम नेपालका डाँडाहरूमा वाइन्ड पावर उत्पादन हुनसक्छ भन्ने कुरा छ, त्यसको सम्भाव्यताबारे अध्ययन गर्नेछु,' उनले भने ।
Posted on: 2008-12-18 20:56:14 (from Kantipur Daily)
तर बिगतमा जस्तै यसपटक पनि सब्-परिबारको राजनीतिक भने पनि परिवारिक भ्रमण्ड पो हुने होकी त्यो त भबिस्यमा नै थाहा होला । प्रचन्ड को अध्य्यन भ्रमण्डलाई अग्रिम शुभकामना !!!!!!!!!

Tuesday, December 16, 2008

इन्टरनेट एक्स्प्लोररमा सुरक्षा खतरा

संसारमा सबैभन्दा धेरै मानिसले इन्टरनेट चलाउन प्रयोग गर्ने ब्राउजर ´इन्टरनेट एक्स्प्लोरर´मा ´गम्भीर सुरक्षा खतरा´ देखिएको छ। उक्त समस्या समाधान नभएसम्म अर्कै ब्राउजर प्रयोग गर्न माइक्रोसफ्ट आफैंले सुझाव दिएको छ। इन्टरनेट विज्ञहरुका अनुसार माइक्रोसफ्टको ´इन्टरनेट एक्स्प्लोरर´मा देखिएको समस्याको फाइदा उठाउँदै साइबर अपराधीहरुले प्रयोगकर्ताको कम्प्युटरमा छिरेर पासवर्ड चोर्न सक्नेछन्। ´इन्टरनेट एक्स्प्लोरर´मा देखिएको समस्या समाधान गर्ने प्रयास भइरहेको र तत्कालको लागि आपतकालीन उपाय ल्याउने तयारी गरिएको माइक्रोसफ्टले जनाएको छ। माइक्रोसफ्टले ´इन्टरनेट एक्स्प्लोरर भर्सन सेभेन´ मा उक्त सुरक्षा खतरा देखिएपनि अन्य भर्सनहरुमा समेत समस्या हुन सक्ने जनाएको छ । पछिल्लो तथ्यांक अनुसार संसारमा झण्डै ७१ प्रतिशतले माइक्रोसफ्टको ´इन्टरनेट एक्स्प्लोरर´ प्रयोग गर्छन् ।
Source: Dainikee (New Nepali Newspaper)

Monday, December 15, 2008

प्रकाशनको केही समयमै एक हजार प्रति बिक्री हुनु सामान्य भएको छ

केही वर्षदेखि नेपाली पुस्तकका पाठक सङ्ख्या उल्लेख्य रूपमा बढेको छ । यद्यपि किताबको बिक्रीबाटै बाँच्न सकिने स्थिति अझै नबनेको अनुभव छ, अधिकांश कलमजीवीको । तीन दर्जन आख्यानहरूका स्रष्टा ध्रुवचन्द्र गौतम भन्छन्, "मेरा उपन्यासहरू अलि बढी पढिनेमा गनिन्छन् तर पनि जीविका चल्ने गरी नै आम्दानी हुने स्थिति भने छैन ।" उनका विचारमा साहित्यबाहेकका जनचासोका घटनामा आधारति किताबहरूको बिक्रीले भने सुधारात्मक गति लिएको छ । आख्यान र कवितामै पनि अलग ढङ्गका विषयवस्तु भएका पुस्तकहरूका पाठक बढेका छन् ।
आजका पाठक नौलो र समसामयिक कुराहरूमा बढी चासो राख्छन् । तात्ताता घटनामा केन्दि्रत विषयमा जानकारी लिन रुचाउँछन् । त्यसैले उनीहरू आफ्नै अगाडि घटित सन्दर्भहरू पुस्तकमा पढ्न पाउने लालसा राख्छन् । पल्पसा क्याफे, छापामारको छोरा, सुकरातका पाइला, उलार, राधा, दुर्भिक्षजस्ता कृतिलाई पाठकले उपन्यास भएरभन्दा पनि समसामयिक विषयवस्तुलाई बुझ्न र तिनमा के रहेछ भन्ने जिज्ञासा र रहस्य मेट्न पनि पढेका हुन् ।
छापामारको छोरो १५ हजारको हाराहारीमा छापिए । यसका लेखक महेशविक्रम शाह यो कृति यति धेरै बिक्री हुनुको पहिलो कडी समसामयिकतालाई नै ठान्छन् । भन्छन्, "मुलुकमा एक दशक चलेको द्वन्द्वको पृष्ठभूमिमा लेखिएकाले छापामारको छोरोलाई पाठकले उत्सुकतावश पढे ।" यसले मदन पुरस्कार प्राप्त गरेपछि त्यसको प्रचारले पनि आमपाठकमा पढ्नेहरूको सङ्ख्या थप्यो । कुनै पनि पुरस्कारले किताबको महत्त्व एकदमै बढाउने बताउँछन्, भृकुटी प्रकाशनका लिखत पाण्डे ।
यसबाट पनि नेपाली पुस्तकहरूप्रति पाठकको अभिरुचि बढ्दै गएको अपेक्षा गर्न सकिन्छ । विदेशी पुस्तकका हिन्दी र नेपाली अनुवाद पढेर रमाउने पुस्ताबाट रूपान्तरति हुँदै आजको पुस्तासम्म आइपुग्दा पाठकको अभिरुचिमा पनि आमूल फेरबदल भएको छ । रत्न पुस्तक भण्डारका गोविन्द श्रेष्ठ साहित्यभन्दा फरक धारका किताबहरू बढी पढिने बताउँछन् । जासुसीको जालो पुस्तकको उदाहरण दिँदै श्रेष्ठ भन्छन्, "यस्ता फरक विषयवस्तुमा आधारति किताबमा पाठकको ध्यान गएको छ ।"
पुस्तकको लोकपि्रयतामा यी विभिन्न मत र विचारहरू हुँदाहुँदै पनि एउटा कुरामा ठोकुवा गर्न सकिन्छ । त्यो के भने विधा जुनसुकै होस्, त्यसमा उठाइएका प्रसङ्गसँग पाठक कत्तिको रत्तिन सकेको छ, अध्ययन स्वभावमा त्यो महत्त्वपूर्ण कुरा बन्दैछ ।



साहित्य समाज र समकालीनताभन्दा पर रहन सक्तैन । साहित्य भनेकै समाजलाई चिनाउने माध्यम पनि हो । त्यसैले उहिलेको सेतो बाघदेखि अहिलेको अन्तर्मनको यात्रासम्म पाठकका दृष्टिमा जँचे र स्वीकृति पाए ।
सरोजराज अधिकारी आफ्नो कृति, जासुसीको जालो पाठकको चासोका कारण नै धेरै पढिएको बताउँछन् । उनी यो किताब प्रकाशन भएको तीन दिनमै अर्को संस्करण निकाल्नुपरेको स्मरण गर्छन् । उनले पुस्तक प्रकाशन भएको तीन महिनामा तीन लाख रुपियाँ बराबरको बिक्री भएको अनुभव बटुलेका छन् ।
सेतो बाघजस्तै सर्वाधिक पढिएको आख्यान बसाइँले पनि आफ्नै कृतिमान बनायो । भानुभक्तको रामायण, मुनामदन, गौरीजस्ता काव्यहरू यिनमा प्रयुक्त सरल भाषा र विषयवस्तुका कारण पनि आमनेपाली पाठकको मनमा बास बस्न सफल भएका हुन् । रामायण र मुनामदन नेपाली काव्य साहित्यका 'आइकोन' नै हुन् भन्दा पनि अर्घेलो हुँदैन । जगदीश घिमिरे बोधगम्य र गहनता भएका साहित्यिक कृतिहरू पाठकका दृष्टिमा खरो उत्रिने बताउँछन् । रामायण र मुनामदन यही विशेषताले गर्दा बढी बिक्री भएका उनको ठहर छ ।
यस अर्थमा नेपाली किताब पढ्ने पाठक छन्, बरु पाठकको रुचि समात्न सक्ने लेखकहरूकै अभाव छ भनेर ठोकुवा गर्न सकिन्छ । यसमा सहमत आख्यानकार घिमिरे पाठकले परीक्षामा पाठ बुझाउनुपर्ने खालका दुरुह भाष्य र शैलीका पुस्तक पढ्न नरुचाउने बताउँछन् । घिमिरेको अनुभवले भन्छ, जनताको व्यथा, जनताकै भाषामा लेखिएका कुनै पनि कृति पाठकका रुचिका विषय हुन् । माइक्रोसफ्टदेखि बाहुनडाँडासम्म घटना र खगेन्द्र सङ्ग्रौलाको भाषाशैलीको उत्कृष्टताले गर्दा नै लोकपि्रय र पठनीय बनेको हो । वास्तवमा जति भाषामा मिठास हुन्छ, त्यति नै कृति पठनीय हुने कुरा उहिलेदेखि अहिलेसम्म नै स्थापित छ ।
यसबाहेक चर्चित मानिसबारे लेखिएका जीवनीपरक, ऐतिहासिक र घटनाप्रधान कृतिहरू पाठकले बढी पढ्ने अनुभव छ, गोविन्द श्रेष्ठको । सेतो बाघको सफलताको कारक यो पनि हो । डायमनशमशेर राणाले अहिलेसम्म आफ्ना कृतिबाट साढे सात लाख रुपियाँ लेखकस्व बुझेका छन् । "पूर्ण सन्तोष नै नभए पनि आशा जागेको छ," लेखकस्वबाटै जीविकोपार्जन भइरहेको बताउने ९१ वषर्ीय राणा भन्छन्, "यो धुन्धानै रकम त होइन, जति पाइरहेको छु, त्यसबाट निराश पनि छैन ।"
राणाको समय र अहिलेका अवस्थामा ठूलो परविर्तन आएको छ ।



आज कुनै पनि किताबको बिक्रीका लागि महिनौँ पर्खिनुपर्दैन । दुई वर्षमा आठौँ संस्करण निस्केको महेशविक्रमको छापामारको छोरो होस् वा आठ महिनामा आठौँ संस्करण निस्कन सफल घिमिरेको अन्तर्मनको यात्रा अथवा तीन महिनामै पाँचौँ संस्करणको सँघार नाघेको अधिकारीको जासुसीको जालो होस्, यिनले पुराना परम्परालाई भत्काएर कीर्तिमान बनाएका छन् । वाग्लेको पल्पसा क्याफे, सञ्जीव उप्रेतीको घनचक्कर, कृष्ण धरावासीको राधा, गोविन्दराज भट्टराईको सुकरातका पाइलाजस्ता कृतिले पनि नेपाली पाठकलाई किताब पढ्न जाँगरलिो बनाउन महत्त्वपूर्ण भूमिका निर्वाह गरेका छन् । ''पाठकले नजिकबाट अनुभव गरेका घटनाहरूलाई अक्षरहरूमा उतारेको किताबले पाठकको मन जित्छ," शाह भन्छन्, "लेखकले पाठकको रुचि र भावनालाई बेवास्ता गर्नुहुँदैन ।"
विषयवस्तुका दृष्टिले असम्बद्ध हुँदाहुँदै पनि कतिपय कृतिहरूले पाठकको ध्यान तानेका छन् । जगदीश घिमिरेको आत्मालाप अन्तर्मनको यात्रा यसको एउटा उदाहरण हो । आत्मालाप साहित्यभित्र पर्छ/पर्दैन बहसको विषय हुन सक्छ तर यो नयाँ प्रयोग भने अवश्य हो । पछिल्लो समय यही नयाँ विधाको अन्तर्मनको यात्रा सर्वाधिक बिक्री हुने पुस्तकमा दरएिको छ । चितवनका धनराज गिरी भन्छन्, "यो कृति मैले पहिला कसैबाट लगेर पढेँ र पछि मन परेपछि किनेरै घरमा ल्याएँ ।"
प्रचारप्रसार पनि धेरैलाई किताब पढाउने गतिलो माध्यम हो । "पत्रपत्रिका या विभिन्न मिडियामा हुने चर्चाले त पाठक बढाउन भूमिका खेल्छ नै," घिमिरे भन्छन्, "त्योभन्दा पनि सशक्त माध्यम पाठकको मौखिक प्रतिक्रिया नै हो ।" राम्रो या नराम्रो कृतिको चर्चा पाठकको मुखमुखबाटै छिटो र प्रभावकारी रूपमा हुन्छ । मानिसलाई उत्साह जगाउने सकारात्मक भावका किताबहरूले पनि पाठकमा अमिट छाप छोड्नसक्छ ।
समष्टिमा भन्ने हो भने पुस्तक पढ्नेहरूको सङ्ख्या वृद्घसिँगै गम्भीर जिम्मेवारी पनि थपिएको छ लेखकहरूमा । आजको लेखकले आत्मरतिका लागि मात्र लेख्ने पुरातन मान्यताबाट उठेर पाठकलाई केन्द्रविन्दु बनाएर नै कलमको निप अघि सार्नुपर्ने दायित्व छ । खगेन्द्र सङ्ग्रौलाले प्रयोग गर्ने 'कनेर लेखेका' किताबहरू अबका पाठकले कनेरै पढ्नुपर्ने बाध्यता छैन ।

Chukka jam in Athens

Kunda Dixit in Athens...................
(Background: A policeman shoots dead a teenager. Protesters start burning tyres on the streets. The political parties, their student unions and masked youth fight pitched battles with riot police, bringing the capital to a standstill. A chukka jam are declared at main intersections, and when that doesn't work a nationwide bandh brings the country to a standstill, shutting schools and trapping tourists in their hotels)

A Nepali visitor would be forgiven for feeling at home. But this is Greece. The cradle of democracy that this week descended into anarchy. Police fired tear gas into crowds outside the neo-classical parliament building in the centre of Athens which looked like a battle zone. In the city below the acropolis, where ancient Greeks came up with the world's first system of government accountable to its people, the streets are littered with hulks of hundreds of burnt out cars. On the fashionable Ermou street, every branded clothing store has shattered windows, many buildings ignited by molotov cocktails are still smouldering.
The English word 'ostracism' comes from the Greek, and an ancient practice for the people's representatives to write the name of the least desirable leader on a piece of pottery and vote. A leader who gets the most number of negative votes is not allowed to rule and is banished from being elected for five years. Such checks and balances made Greek democracy a model, but it wasn't perfect, like no form of democracy is. Even in antiquity the practice of ostracism was already being mis-used by political factions to engineer the ouster of rivals.
They say it takes time for democracy to mature, for citizens to inculcate a culture of responsibility and for rulers to respect the people's mandate. Well, here in Greece it has been 2,500 years and they are still working at it. If such spectacular governance failure and social chaos can happen in a EU member state, it almost makes us in Nepal not want to complain to much about our fledging democracy that seems to go into relapse every time it has been revived since 1960. And if Greece can descend into chaos, Bangkok airport be closed for a week, then Nepal doesn't look so bad.
But there are lessons: unless politicians address inequality and the economic crisis, the fires of anarchy can ignite anywhere anytime. The roots of the Greece unrest this week is symptomatic of how the global recession can affect any country in the world as jobs are cut, prices rise and young people see no future. In Paris, France, Copenhagen, London and Berlin, all it needs is a spark from Athens for this anarchy to spread across Europe.
This commentary by Alexis Papachelas in the Kathimerini newspaper in Athens, on Wednesday is typical of the feeling here. Just replace the word Greece with Nepal, and it could almost be in the Nepali media:'Greece in self-destruct mode I feel a deep sense of despair as I watch my country Greece roll down an endless hill? This is a country with a state in shambles, a police in disarray, mediocre universities that serve as hotbeds for rage instead of knowledge and a shattered healthcare system. It is also on the brink of financial ruin?the government bears a tremendous responsibility?because this is a leaderless state, and engaged in a debate not about what needs to be done but about the same stupid things that have held us back for so long.'
(Source: Nepalitimes)

Sunday, December 14, 2008

CONDOLENCE

We all are deepply shocked with news reagrding the fatal bus accident that took place in Nawalparasi. More than 23 persons, majority of which were girls studying at Hill Bird Higher Secondary School of Bharatpur municipality, Chitwan were killed leaving 61 injured. The bus was heading to Narayangarh from Butwal after enjoying the picnic at Butwal.

We would like to express our deep condolence to the families who are bearing the heartrending moment having lost own nears and dears, and wished for the speedy and complete recovery of those injured being treated in various hospitals.

Friday, December 12, 2008

सय दिनमै अत्तालिएका प्रधानमन्त्री

सय दिनमै अत्तालिएका प्रधानमन्त्री
खेम भण्डारी
सरकारको सय दिनको मूल्याङ्कन भइरहेछ । माओवादी नेतृत्वमा बनेको सरकार असफलतातर्फ बढिरहेको निष्कर्ष निकालिँदैछ । स्वयम् प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल अत्तालिनुभएको छ र उहाँले अहिलेसम्मका अरू प्रधानमन्त्रीले भन्दा फरक आफ्नै सरकारको आलोचनात्मक मूल्याङ्कन गर्नुभएको छ । आफ्नै सरकारका उपलब्धिहरूको आलोचनात्मक मूल्याङ्कन गरेर प्रधानमन्त्रीले अपूर्व साहसमात्रै प्रदर्शन गर्नुभएको छैन, आफूलाई स्पष्ट वक्ता र सच्चा आत्मालोचकसमेत प्रमाणित गर्नुभएको छ । प्रचण्ड अभिव्यक्तिको विश्लेषण गर्ने हो भने धेरै हदसम्म उहाँमा विश्लेषणको मनोगत प्रवृत्ति, धरातलीय यथार्थको बुझाइमा भ्रम र उत्कट महत्त्वाकांक्षा सन्निहित रहेको पाइन्छ ।
प्रधानमन्त्रीले भन्नुभयो, 'सरकार चलाउनुभन्दा, युद्धको नेतृत्व गर्नु सजिलो रहेछ', 'प्रतिक्रियावादीहरू, विरोधीहरू र परम्परागत कार्यशैली र सोच भएको नोकरशाहीका कारण काम गर्न अप्ठयारो छ', 'छ दलका छ मुखका कारण गाह्रो भइरहेको छ' । यी अभिव्यक्तिहरू इमानदार आत्मस्वीकृतिका उपज हुनसक्छन् । उहाँले बुझ्नुपथ्र्यो, ध्वंसभन्दा निर्माण गाह्रो कुरा हो, युद्ध ध्वंसका लागि गरिन्छ भने सरकार सञ्चालन निर्माणका लागि । प्रतिक्रियावादीहरूले आफूलाई साथ दिनुपर्छ वा विरोधीहरूले आँखा चिम्लेर सरकारको समर्थन गर्नुपर्छ र पुराना कानुन र नियमहरूमा टेकेर काम गरिरहेको नोकरशाहीले वाईसीएलले जस्तो काम गर्नुपर्छ भन्ने उहाँले चाहनुभएको रहेछ, जुन चाहना नितान्त मनोगत र असम्भव पनि हो ।
एक सय दिनको मूल्याङ्कनका क्रममा प्रधानमन्त्री अत्यन्त निराशावादी देखिनुभयो । सरकार छाडेर सडक जाने कुरा गर्नुभयो । वर्तमान सरकारले केही ऐतिहासिक कामहरू पनि गरेको छ, त्यसतर्फ प्रधानमन्त्रीको ध्यान जान नसकेको पाइयो । एक सय दिन नै सबै कुरा हो र अब केही गर्नै सकिन्न भन्ने मनोभ्रममा रहेका प्रधानमन्त्रीमा रातारात चमत्कार गरिदिने महत्त्वाकांक्षा निहित रहेकै हुनाले अत्तालिएको हुनुपर्छ । आत्तिनुभएका प्रधानमन्त्रीले धनगढीमा फेरि अर्को आश्चर्यजनक अभिव्यक्ति दिनुभयो, 'अबका १५ दिनमा सरकारले गरेका कामहरूको परिणाम देख्न पाइन्छ ।'
यी अभिव्यक्ति हतासाका परिणाम हुन् । हतासमा इमानदार अभिव्यक्ति त दिनुभयो, तर असफलताका ठोस र वस्तुपरक कारक पहिचानमा समस्या देखियो । सरकारले अहिलेसम्म गरेका केही दूरगामी महत्त्वका कामलाई समेत मूल्याङ्कनको आधार बनाइनुपथ्र्यो, तर महत्त्वाकांक्षाकै कारण त्यता ध्यान जानसकेको पाइएन । जादूको छडीझैं चमत्कार गर्नुपर्ने मान्यतामा आधारित कार्यशैली भएका व्यक्तिहरू वा विरोधीहरूले मात्रै एक सय दिनको प्रारम्भिक र छोटो अवधिलाई समग्र मूल्याङ्कनको कसी बनाउने गर्छन् । सरकार ढाल्ने विपक्षी क्रियाकलापहरू सतहमा नआइसकेको बेला त प्रधानमन्त्री यसरी अत्तालिनुभएको छ भने समीकरण बदलिन थाले र उहाँको कुर्सी अरूले सोझै ताक्न थाल्यो भने के होला ?
असफलताका कारणको सही पहिचान नभएकै कारण प्रधानमन्त्रीको यस्तो हालत भएको हो । उहाँ र उहाँको पार्टीले सबैभन्दा पहिले के बुझ्नु आवश्यक छ भने विकास, निर्माण र दिगो परिवर्तन प्रक्रियागत कुरा हुन्, सरकार सञ्चालन विधिको सवाल हो । मतभेदहरूबीच चल्ने बहुदलीय लोकतन्त्रमा एउटा पक्ष वा व्यक्तिका महत्त्वाकांक्षा स्वाट्टै पूरा हुँदैनन् । बहुदलीय लोकतन्त्रमा संयुक्त सरकार सञ्चालन कौशलको विषय हुन्छ, बल र बहुमतको आडमा त्यस्तो सरकार चल्न सक्दैन । सरकार सञ्चालनमा धैर्य, विवेक, दूरदर्शिता त चाहिन्छ नै साथै निश्चित सैद्धान्तिक आचरण पनि आवश्यक हुन्छ । बहुदलीय लोकतन्त्रभित्रको सरकारको प्रमुख हुने तर जनगणतन्त्रका सपना देख्न नछोड्ने, संसदको सदस्य हुने तर संसदवादको खोइरो खन्ने जस्तो परस्पर विरोधी र द्विविधाग्रस्त सैद्धान्तिक दिग्भ्रमको नाउ चढेर धेरै टाढा पुग्न सकिन्न भन्ने चेतना जहिलेसम्म प्रधानमन्त्री र उहाँको पार्टीमा आउँदैन, त्यसबेलासम्म यस्तै खालका विरक्ति र निराशावादका सम्भावना रहिरहन्छ ।
सबैभन्दा पहिले उहाँ र उहाँको पार्टीले आफ्नो दायरा, बाटो र गन्तव्यको पहिचान गर्नुपर्‍यो । संसदलाई उपयोग गर्ने वा संसदवादको विरोधमा मात्रै सीमित रहने ? जनवादी गणतन्त्रको मोहबाट मुक्त भएर बहुदलीय प्रणालीमा अभ्यास गर्ने कि नगर्ने ? परिवर्तनको प्रक्रियालाई शान्तिपूर्ण रूपमा अगाडि बढाउने वा सेबोटेजकै तरिकाले सञ्चालन गर्ने ? आचरणगत रूपमा बल वा विवेक कुन अङ्गीकार गर्ने ? आफ्नो ढिपी पूरा नभए विद्रोह गरी जनवादी क्रान्ति गर्ने धम्की दिन छाड्ने कि नछाड्ने ? यी सवालमा स्पष्ट नभएसम्म प्रधानमन्त्री र माओवादी पार्टीलाई अप्ठयारो भइरहनेछ । हालैको राष्ट्रिय कार्यकर्ता भेलापछि तय गरिएको मिसमासे कार्यनीतिको भरमा अगाडि बढ्ने प्रयास गर्दा अझै ठूला समस्या र निराशा भोग्नुपर्ने
निश्चित छ ।
युद्धकालीन समानान्तर सत्ता अभ्यास र शान्तिकालीन राज्यसत्ता सञ्चालनमा ठूलो भिन्नता हुन्छ । समानान्तर सत्ताहरू धम्की, डर र त्रासको भरमा पनि चल्न सक्छन् । तर राज्यसत्ता विश्वास र आस्थाको आडमा मात्रै चल्ने विषय हो । अहिलेको युगमा अधिकारहरू कटौती गर्ने शासन प्रणाली आमजनतालाई ग्राहय हुँदैन । तर माओवादीहरू बेला-कुबेला जनगणतन्त्र र जनवादी क्रान्तिको कुरा दोहोर्‍याइरहन्छन् । स्वयम् प्रचण्ड र किरणलाई थाहा छ, जनगणतन्त्र आकाशको फलमात्रै हो । तर पनि त्यो रट उहाँहरूको लागि जीवनमन्त्र बनेको छ । असम्भव र युगले स्वीकार नगर्ने एकदलीय तानाशाहीको अर्थ बोकेको जनगणतन्त्रका पक्षधरहरूले मिडिया, नोकरशाही, बुद्धिजीवी र पेसेवर क्षेत्रको विश्वास जित्न नसक्दा असहयोग बढेको हो । अर्थमन्त्री डा बाबुराम भट्टराईले प्रस्तुत गर्नुभएको चालू आर्थिक वर्षको बजेटमा २० भन्दा बढी क्रान्तिकारी कुरा छन् । नेपालको भौतिक विकासका लागि बजेटमा प्रस्तुत गरिएका अवधारणा र ती अवधारणातर्फको प्रस्थानका लागि छुटयाइएको बजेट ऐतिहासिक सुरुवात हुन् । तर त्यस्तो महत्त्वपूर्ण कदम अँध्यारोमै सीमित रहयो । सञ्चारमाध्यममा बजेटका नकारात्मक पक्षमा धेरै लेखियो, बोलियो । बुद्धिजीवीहरूले पनि सकारात्मक पक्षमा लेखेनन्, बोलेनन् । माओवादीमाथिको विश्वासकै कमीका कारण बजेटका ती उज्याला पक्ष प्रकाशमा आएनन् । राज्यसञ्चालनका लागि तत्काल आवश्यक वृत्तहरूमा माओवादीप्रति अविश्वास छ, आशङ्का छ । 'पर्ख र हेर'को अवस्थितिमा रहेका ती वृत्तले माओवादी सबै किसिमका अतिबाट मुक्त भई लोकतान्त्रिक गणतन्त्रलाई समग्र रूपमा स्वीकार गरी सबै खाले सैद्धान्तिक र वैचारिक द्विविधाबाट मुक्त हुन्छ कि हुँदैन भन्ने कुरा हेरेर बसेका छन् ।
बहुदलीय लोकतन्त्रमा सरकार बनाउने र ढलाउने प्रयास स्वाभाविक प्रक्रिया हो । यसैले लोकतन्त्रलाई बलियो बनाउने हो । निरङ्कुशतन्त्रभन्दा फरक लोकतान्त्रिक पद्धतिमा सत्ता बचाउने जिम्मेवारी शासककै हुन्छ । यस्तो प्रणालीमा आफ्नो सरकार ढालिँदैछ, विपक्षीहरूले सहयोग गरेनन् भनेर रुनुको अर्थ नै हुँदैन । विरोधीहरूको विरोध नै सत्तापक्षलाई हरदम सचेत राख्ने साधन हो । शतप्रतिशत जनता, राजनीतिक दल र सिङ्गो समाजले आफ्नो र सरकारको समर्थन नगरे जादूको छडी चलाउन सकिँदैन र रातारात चमत्कार हुँदैन भन्ने मान्यता र मानसिकता प्रधानमन्त्रीले राख्नु गलत हुन्थ्यो । विरोधहरूलाई चिरेर, अवरोधहरूलाई हटाएर अगाडि बढ्नसक्ने राजनीतिक र शासकीय उपायहरू खोज्नु प्रधानमन्त्री स्वयम्को काम थियो । तर उहाँले एक सय दिनको असफलताको दोष विरोधी र असहमतहरूको टाउकोमा थुपार्न खोज्नुभयो ।
प्रधानमन्त्री अहिले 'मिस्टर ओके'का रूपमा चर्चित हुनुहुन्छ । जसले जे भने पनि 'हुन्छ' भन्ने प्रवृत्तिको परिणाम भोग्ने बेला आइसकेको छ । संयन्त्रहरूको क्षमता, वस्तुस्थिति, सम्भाव्यता आदि अत्यावश्यक आधारहरूको अध्ययन नै नगरी सहमति र स्वीकारोक्ति दिँदा पनि प्रधानमन्त्रीले प्रारम्भिक सय दिनमा अपेक्षित परिणामको गन्धसमेत नपाउनुभएको हो । कब्जा गरिएका सम्पत्ति मंसिर १५ भित्र फिर्ता हुने शासन प्रमुखको सार्वजनिक प्रतिबद्धताको जुन हविगत भयो, त्यसबाट उहाँको मानमर्दनबाहेक केही भएको छैन । लोडसेडिङले मुलुक आक्रान्त भएको बेला १० वर्षमा १० हजार मेगावाट बिजुली निकाल्ने गफ गर्नुभन्दा दुई वर्षमा लोडसेडिङ अन्त्य गर्ने आश्वासन बढी लोकपि्रय हुन्थ्यो होला । अपत्यारिला आश्वासन र महत्त्वाकांक्षी गफको प्रारम्भिक परिणाम प्राप्त हुनथालेका छन् भन्ने कुरा 'हनिमुन' मूल्याङ्कनका क्रममा स्वीकारिएको भए हतासा र निराशा घट्थ्यो होला ।
आठ महिना बितिसक्दा पनि संविधान निर्माणको प्रक्रिया सुरु हुन नसकेको अपजस प्रमुख पार्टीका हैसियतले माओवादीकै टाउकोमा थुपारिनु नितान्त स्वाभाविक हो । संविधानसभा सचिवालयले संविधान लेखनको ८४ हप्ते कार्यक्रम सार्वजनिक गरी उपसमितिहरूमा मनोनयनका लागि सभासदको नाम पठाउने समयसीमा दुईपटक तोक्योे । तर कांग्रेस र एमालेझैं माओवादीले पनि समयसीमा नघाए । व्यवस्थापिका बैठकहरूमा गणपूरक सङ्ख्या नपुग्ने अवस्था आउने सङ्केत पनि देखिन थालेको छ । प्रायः धेरै बैठकमा सभासदहरूको उपस्थिति न्यून देखिन्छ । क्रमभङ्गताको कुरा गर्ने माओवादीका सभासदको दुई तिहाइमात्रै ती बैठकमा उपस्थित भएमा बैठक कक्ष भरिभराउ देखिन्थे । परम्परा र प्रवृत्तिमा क्रमभङ्गता देखाउन माओवादी अक्षम देखिएको छ । शब्दका तानाबानामा क्रान्तिका कुरा गर्ने तर व्यवहारमा पुरातनपन्थी देखिने रोगबाट माओवादी पीडित भइसकेको छ । सत्तासीनहरूमा यस्तो परिवर्तन आएपछि कसरी एक सय दिनमा चमत्कारको आशा गर्न सकिन्छ ?
Posted on: 2008-12-11 23:13:17
Source: Kanitpur Daily

Wednesday, December 10, 2008

Grafting to save the forest

Tropical forests (and all other forests) havesuffered enormous damage in recent decades.If the current rate of forest clearance in thetropics (estimated to be 150 000–250 000 km2per year)1,2 continues, they will disappear as amajor, large-scale ecosystem in many countriesduring the 21st century. As a result, a chain ofenvironmental problems, including increasedsoil erosion, damage to water resources and lossof a terrestrial carbon sink, will occur3.Approximately half of the tropical forests areclear-cut for shifting agriculture1, and, oncecleared, cannot be rescued. The rest of theforests are cut for timber supply and efforts canbe made to enable them to recover quickly.In mature fruit orchards of tropical,subtropical and temperate origin, grafting ispracticed routinely when a better variety isdesired4. Accordingly, we propose that at leastsome of the felled trees in the tropical andtemperate forests should be grafted using theirown material. Grafted trees resume growthquickly because the sprouts enjoy the welldevelopedroot system of the mature trees.Such forest management techniques mightgenerate significant benefits: ensuring geneticcontinuity; enable clonal improvement (incommercial forests); preserving the mycorrhizaand other soil biota; keeping a huge quantityof root biomass (on average 26% of shootmass5) alive and active; preventing soilerosion; shortening the period of time forforest regeneration; increasing sustainability;reducing CO2 emissions to the atmosphere andincreasing its incorporation into biomass;and reducing the dependency on nurseryoperations, which are costly, and in manydeveloping countries, the technology forhigh quality forest seedling production doesnot exist.In countries with low labor costs (whichincludes most tropical countries), grafting canbe practiced on a large scale. A team ofgrafters might follow the harvesting team andgraft the cut trees with shoots from the canopyof the same tree or with selected material. Inaddition, in specific commercial forests, eliteclones can be grafted to retain desiredqualities, or individual tree species can begrafted, such as Taxus trees cut to producetaxol. In this way, selected grafting in cutforests could provide an opportunity tomanipulate the landscape and to formfragmented forests or open-park forests. Thegrafting must be done while the cambium isactive – spring and early summer in thetemperate regions, and most of the year in thetropics6. The establishment of this simplemethod in tropical and temperate forests couldhelp to change the current rate of decline anddamage to global forests. Legal, administrativeand management measures should be coordinatedto facilitate the application of thismethod.

Dog rescuing dog a hero in Chile

8 Dec 2008,
SANTIAGO, Chile _______________________

Chileans have a new hero: an apparently homeless dog that pulled the body of another dog through traffic off a busy highway. (Note : Chile lies in the South America near Argentiana and Bolivia. See the map for reference)

A surveillance camera on a Santiago freeway captured images of a dog trotting past speeding cars to pull the lifeless body of the other canine, which had been run over by a vehicle, away from traffic and onto the median strip.

The scene was broadcast by Chilean television stations and then posted on Web sites such as youtube.com, and hundreds of thousands of people had viewed versions of it by Monday.
Highway crews removed both the dead and live dogs from the median strip of the Vespucio Norte Highway shortly after the Dec. 4 incident. But the rescuer dog ran away.

Authorities say images of the rescue prompted some people to call and offer to adopt the dog, but neither highway workers nor a television crew could find they animal.


(News Source: Yahoonews)

Monday, December 8, 2008

Maoist Threatening to Quit Government !

8 Dec 2008
KATHMANDU,
AFP reports that Nepal's Maoists Monday threatened to quit the government in a sign of worsening political deadlock in the newly republican Himalayan nation.

After just four months in office, the Maoists say the main opposition party, the Nepali Congress, is continuing to block their ambitious reform programme to a point where remaining in government is pointless.
Maoist officials said if the deadlock continued, Prime Minister Prachanda would step down and take his government with him -- a move that would deal a major blow to Nepal's peace process.

"It is useless for us to stay in the government if we, bereft of support, fail to work as per the aspirations of the people," Prachanda told reporters.

Maoist spokesman Krishna Bahadur Mahara told AFP: "Congress objects to everything we do or try to do. They don't help us in government in any way, and when we try to do something, they create hurdles."

The Maoists ended their decade-long "people's war" in 2006, won landmark elections in April and swiftly ended the world's last Hindu monarchy.

They now want to push through sweeping land reforms, and finalise the peace process by having their former rebel fighters -- currently confined to United Nations-monitored camps -- integrated into the national army.

Saturday, December 6, 2008

Great Achievement!

Nepal's first aircraft Danfe passes test flight
.......................
POKHARA, Dec 6 -
Nepal's first ever aircraft 'Danfe' built by young Nepali engineers has successfully completed its test flight here Pokhara in Kaski district on Saturday.

A Nepali license holder Russian pilot, Alexander Maximov, led the test flight of the ultra-light aircraft built by a team of students of the Pulchowk Engineering Campus, Institute of Engineering (IoE) in the capital.

The two-seater craft has a total take-off weight of 400 kg.
The aircraft held its flight for about a minute covering a distance of about 1.5 km.
A student team led by Bikash Parajuli and Ganesh Ram Sinkemana constructed the aircraft spending about Rs 1 million.

According to Parajuli, the Danfe has been built with an Austrian engine and locally available materials.

After nearly two years of research and documentation, the 'Danfe' was built last year by Fabrication Group, a research team comprising eight students -Parajuli, Sinkemana, Ramesh Ranabhat, Baburam Kharel, Dipesh Poudel, Anil Maharjan, Rabindra Shrestha and Prasant Malla of Pulchowk Engineering Campus, IoE.

However, the Civil Aviation Authority of Nepal (CAAN) did not allow the test flight, citing security reasons and lack of policy on such an experimentation.
(Source: Kantipur Report)

Tuesday, December 2, 2008

Earthquake !!!


Tremors after tremor in eastern Nepal

KATHMANDU, Dec 2 - Three earthquakes jolted eastern Nepal within an hour Tuesday morning.

The first tremor of magnitude 5.4 on the Richter Scale was registered at 10.56 am Nepal Standard Time today morning, according to the National Seismmological Centre at the Department of Mines and Geology in Kathmandu.

This was followed by two minor quakes that were measured 4.0 on the Richter Scale at 11.16 and 11.55 this morning.

Epicentre of all the quakes was far-flung Lamfaram in the Tapelejung-Panchthar border.

(Source:Kantipur)

यसरीनै बन्ला त नयाँ नेपाल ??


खानेपानी वितरणमा भेदभाव भएको भन्दै धुलिखेल नगरपालिकाका उपभोक्ता सोमबार पाइप काट्दै । पाइप काटेपछि सदरमुकाममा खानेपानी बन्द छ । धुलिखेल अस्पताल, होटल, सरकारी कार्यालय र काठमाडौं विश्वविद्यालयमा पनि पानी अभाव भएको छ ।
(तस्वीर : खुमानसिं तामाङ )
Source: Kantipur Daily

Monday, December 1, 2008

mumbai terrorist attack

Mumbai doctor: "Of all the bodies, the Israeli victims bore the maximum torture marks"
Did the murderers feel justified in this torture by this Qur'anic injunction? "Strongest among men in enmity to the believers wilt thou find the Jews" (5:82)? This horrific news from Mumbai underscores the crucial importance of the point made by Bat Ye'or years ago: that those who are the potential victims of Islamic jihad need to unite together to fight against it. Dhimmi communities -- Jews, Christians, as well as the Hindus who were awarded dhimmi status during the Islamic conquest of India -- need to stand together against Islamic supremacism and jihadist barbarism. If we do not hang together, we shall assuredly hang separately.
"Doctors shocked at hostages's torture," by Krishnakumar P and Vicky Nanjappa for Rediff, November 30 (thanks to M3Pino):
They said that just one look at the bodies of the dead hostages as well as terrorists showed it was a battle of attrition that was fought over three days at the Oberoi and the Taj hotels in Mumbai.
Doctors working in a hospital where all the bodies, including that of the terrorists, were taken said they had not seen anything like this in their lives.
"Bombay has a long history of terror. I have seen bodies of riot victims, gang war and previous terror attacks like bomb blasts. But this was entirely different. It was shocking and disturbing," a doctor said.
Asked what was different about the victims of the incident, another doctor said: "It was very strange. I have seen so many dead bodies in my life, and was yet traumatised. A bomb blast victim's body might have been torn apart and could be a very disturbing sight. But the bodies of the victims in this attack bore such signs about the kind of violence of urban warfare that I am still unable to put my thoughts to words," he said.
Asked specifically if he was talking of torture marks, he said: "It was apparent that most of the dead were tortured. What shocked me were the telltale signs showing clearly how the hostages were executed in cold blood," one doctor said.
The other doctor, who had also conducted the post-mortem of the victims, said: "Of all the bodies, the Israeli victims bore the maximum torture marks. It was clear that they were killed on the 26th itself. It was obvious that they were tied up and tortured before they were killed. It was so bad that I do not want to go over the details even in my head again," he said.
Corroborating the doctors' claims about torture was the information that the Intelligence Bureau had about the terror plan. "During his interrogation, Ajmal Kamal said they were specifically asked to target the foreigners, especially the Israelis," an IB source said.
It is also said that the Israeli hostages were killed on the first day as keeping them hostage for too long would have focused too much international attention. "They also might have feared the chances of Israeli security agencies taking over the operations at the Nariman House," he reasoned.
On the other hand, there is enough to suggest that the terrorists also did not meet a clean, death.
The doctors who conducted the post mortem said the bodies of the terrorists were beyond recognition. "Their faces were beyond recognition."
There was no way of identifying them," he said. Asked how, if this is the case, they knew the bodies were indeed those of the terrorists, he said: "The security forces that brought the bodies told us that those were the bodies of the terrorists," he said, adding there was no other way they could have identified the bodies.
An intelligence agency source added: "One of the terrorists was shot through either eye."...

Sunday, November 30, 2008

बिचरा बामदेव : गर्छु भनेर के गर्ने!!!

चन्दा असुल्ने माओवादी छुटे
कास
काठमाडौं, मंसिर १४ - ठेकेदार कम्पनीस“ग चन्दा माग्दामाग्दै शुक्रबार राति पक्राउ परेका माओवादीनिकट १५ कार्यकर्तालाई प्रधानमन्त्रीको आदेशमा लगत्तै रिहा गरिएको छ ।
अरुण-बरुण र्सर्भिसेज कम्पनीमा जबर्जस्ती कर संकलन गरिरहेका माओवादीनिकट अखिल नेपाल सेक्युरिटी संघका कार्यकर्तालाई सिंहदरबार प्रहरी प्रभागले पक्राउ गरेको थियो ।
पक्राउको चार घन्टा नबित्दै संघका महासचिव शालीग्राम काफ्ले सहितको टोली प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहालको निर्देशनमा छुटेको गहृमन्त्री वामदेव गौतमले खुलासा गरेका छन् । उपत्यकाका एक डिआईजीलाई प्रधानमन्त्री आपै+mले फोन गरेर छुटाउन निर्देशन दिएको उनले बताएका हुन् ।
तीन लाख रुपैया“ नदिए उपत्यका छाड्ने धम्की संघका कार्यकर्ताले दिएपछि जीउधनको सुरक्षा माग गर्दै कम्पनीका सेयर सदस्य गोपाल गौतम र कानुनी सल्लाहकार तुलसी पराजु्ली शनिबार गृहमन्त्री निवास पुगेका थिए ।
'प्रधानमन्त्रीको निर्ण्र्ााम परिवर्तन गर्न सक्दिन,' गौतमको जवाफ थियो । अरुण-बरुण र्सर्भिसेज कम्पनीले गंगालाल हृदय रोग केन्द्र र सडक विभागमा सरसफाइको जिम्मा पाएको थियो । कम्पनीले त्यहा“ सगंठन निकट कार्यकर्ता भर्ती गरेर चन्दा माग गर्दै आएको थियो ।
शुक्रबार सडक विभाग बबरमहल पुगेका संघका महासचिव काफ्लेको समूहले सेयर सदस्य गौतम र पराजुलीलाई कुटपिट गरेको उनीहरूको आरोप छ ।
Source: Kantipur Daily
बामदेब ज्यु ! गृह मन्त्री छोडेर उप-प्रधानमन्त्री मात्र लिएर बस्दा बेस होला कि ! प्रचन्डलाई गृह तथा प्रधानमन्त्री दिंदा कसो होला ?

Thursday, November 27, 2008

May Peace Prevails!

Last night ,26 Nov 2008, coordinated attacks on the different parts of Mumbai, India caused an irreparable loss of dozens of innocent people. Some were foreign tourists and others were the locals. The American and Britons were the main targets in the hotels. The terrorist not only attacked hotel and railway station but also the hospital. Islamic fundamentalist group has taken the responsibility of this heinous attack.

It is shame that even without causing anything wrong, people have to suffer in the name of the religious, social or political fighting. When we can see the world full of love, justice and peace?

Let the Almighty give all deceased eternal rest and may their soul rest in peace! Let the injured people be quickly recovered! Let the bereaved family get enough power to bear this tremendous suffering!
Our sincere thoughts and prayers are with you.
(Photo courtesy of Yahoo News)

Wednesday, November 26, 2008

हाम्रो पशुपतिनाथ

स्मृतिदीपः बालाचतुदशीको अघिल्लो दिन मंगलबार भक्तजनहरूले बालेको बत्ती र झिलिमिली पशुपतिनाथको मन्दिर

नेपाली कांग्रेस अब कता ?

डा. सुरेन्द्रराज देवकोटा

2008-11-26,Wednesday
तीन दशकयता नेपाली कांग्रेसमा सक्रिय योगदान पुर्‍याई, एउटा अग्रज बुद्धिजीवीका रूपमा स्थापित प्रा. कृष्ण खनालले गत महिना नेपाली कांग्रेसको साधारण सदस्यताबाट समेत राजीनामा दिनुभयो । यस घटनालाई लिएर बजारमा नेपाली कांग्रेसमाथि थुप्रै टीकाटिप्पणी र आलोचना भए । व्यक्तिगत एवं संस्थागत लाभ-हानिका आक्रोशयुक्त टीकाटिप्पणी पनि पढ्ने र सुन्ने मौका मिल्यो । तर, मूल प्रश्न कृष्ण खनालजस्ता व्यक्तित्वहरू किन नेपाली कांग्रेसमा अटाउन सक्दैनन् भन्ने नै हो । प्रा. कृष्ण खनालको व्यक्तित्व बहुआयामिक छ । सारांशमा उहाँ ०३६ सालदेखि जनआन्दोलन- १ र २ सम्म निरन्तर र सक्रिय रूपमा सहभागी हुँदै, सशक्त नेतृत्व प्रदान गर्दै आउनुभएका व्यक्तित्व हुनुहुन्छ । त्यति मात्र नभई उहाँ समग्र नेपालको वर्तमान राजनीतिक सोच गणतन्त्र, संविधानसभा र संघीयताका बारेमा विस्तृत विश्लेषण गरी आमजनतालाई सुसूचित गराउने बौद्धिक पुँजीसमेत हुनुहुन्छ । उहाँले नेपाली कांग्रेस छाड्दा भन्दा पनि नेपाली कांग्रेसले त्यस्ता व्यक्तित्वहरू गुमाउँदा हुने नोक्सानी धेरै हुन सक्छ । कुनै पनि पार्टीबाट बौद्धिक पुजी ह्रास हुनु पार्टीविशेषको मात्र नभई मुलुककै लागि अहितकर हुन सक्छ । संविधान बनाउने क्रममा कृष्ण खनालजस्ता संविधानसभासम्बन्धी अग्रज सोच राख्ने विद्वान्हरू दमननाथ ढुंगाना, हरिहर विरही, हरिहर दाहाल, कृष्ण पहाडीहरू पनि अग्रपंक्तिमा पर्न नसक्नु स्वयंमा दुःखलाग्दो पक्ष हो । नेपाली कांग्रेसले संविधानसभालाई परम्परावादी संसदीय प्रणालीभन्दा फरक दृष्टिले हेर्नुपर्ने थियो, तर त्यस्तो हुन सकेन । इतिहासलाई नगदीकरण गरिसकेको कांग्रेस देशको भविष्यको खाका कोर्ने अमूल्य समयमा पछाडि परेको छ । यसका पछाडि विविध कारण होलान्, तर सबैभन्दा खड्किँदो पक्ष नेकाले आफ्नो आङको भंैसी देख्दैन, तर अरूको आङको जुम्रा खोज्न पुग्छ भन्ने नै हो । त्यसैले आज नेपाली कांग्रेसभित्र र बाहिर भिन्दाभिन्दै सोच क्रियाशील भइरहेका छन् । उदाहरणका लागि कांग्रेसभित्रबाट नै यसलाई शुद्धीकरण एवं सशक्तीकरण गर्ने अभियान एउटा पक्ष हो भने अर्को पक्ष बाहिरबाट नै कांग्रेसको विकल्प खोज्नुपर्ने विज्ञहरू प्रशस्तै भेटिन्छन् । सायद भविष्यमा यो सम्भावना असम्भव पनि नहोला, तर जबसम्म कांग्रेसको रूख सुक्दैन, तबसम्म वैकल्पिक प्रजातान्त्रिक पार्टीको अवतरण निकै असहज विषय बन्नेछ । यद्यपि, मुलुकभित्र संघीयताका नाउँमा प्रशस्तै राज्य-रजौटा बन्न पुगे भने नेपाली कांग्रेसलगायत सबैखाले मुख्य-मुख्य पार्टीको अस्तित्व संकटमा पर्ने सम्भावना अवश्य मुखरित हुनेछ । नेपाली कांग्रेसलाई पुनर्जीवन दिने सबैभन्दा पहिलो औषधि यसको सांगठनिक गतिशीलता हो । किनभने, कांग्रेसको सांगठनिक अस्थिपञ्जर धेरै मक्किइसकेको छ र यो क्रम जारी रहे निकट भविष्यमै यो उठ्नै नसक्नेगरी थला पर्न पनि सक्छ । सायद त्यसको पूर्वानुभूति नेका नेतृत्वको केही पक्षले पाइसकेको हुनाले सबैभन्दा पछिल्लो केन्द्रीय समितिको बैठकले आगामी भदौभित्र पार्टी महाधिवेशन गर्ने निर्णय गरेको छ । सो अधिवेशनका लागि यावत् सांगठनिक संयन्त्रहरू कसरी परिचालित हुन्छन्, हेर्न बाँकी नै छ । किनभने, विगतमा काठमाडौं बसेर अमूक जिल्ला समिति गठन गर्नेदेखि प्रतिनिधि छान्नेसम्मका काम गरेकाले नै कांग्रेसको वास्तविक संगठन कमजोर भएको हो । त्यति मात्र होइन, सक्रिय सदस्यहरूको नामसमेत कम्प्युटरबाट हटाइएका थुप्रै भुक्तभोगी कांग्रेसमा छन् । यस्तो प्रक्रिया पुनः दोहोरिन पुग्यो भने आगामी अधिवेशनपछि कांग्रेस झन् थला पर्न सक्छ । संगठन दर्बिलो बनाउने प्रक्रिया त्रुटिपूर्ण भएपछि सही नेतृत्वको अपेक्षा गर्नु बेकार हुनेछ । अहिले कांग्रेस सशक्तीकरणको हल्ला पार्टीपंक्तिबाटै चलाइएको छ । नयाँ पहलका रूपमा पार्टीलाई 'सामूहिक नेतृत्व' मा लैजाने भनिएको छ । वास्तवमा सामूहिक नेतृत्व या त गैरसरकारी संस्थामा प्रयोग गरिने भाषा हो, अथवा गैरलोकतान्त्रिक प्रणालीहरूमा उपयोग गरिने माध्यम हो । २१सौँ शताब्दीमा यसको प्रयोग उत्तर कोरियादेखि बर्मासम्म भइसकेका छन् । हिजो पार्टी प्रतिबन्धित अवस्थामा रहँदा यसको खास आवश्यकता र महत्त्व थियो, तर आज हिजोको अवस्था कायम छैन । अहिले त भविष्यलाई बेलैमा बुझ्न सक्ने नेतृत्वको विकास हुन जरुरी छ । कुशाग्र नेतृत्वको विकास पार्टीभित्र नीतिगत बहस र चुनावबाट मात्र सम्भव हुन्छ । यदि कुनै पनि नेता कुनै पनि स्तरको चुनावबाट पछि हट्छ भने त्यसमा आत्मविश्वास र जनविश्वासको अभाव रहेको प्रस्ट हुन्छ, जसले कुनै पनि किसिमको राजनीतिक समस्या सम्बोधन गर्न सक्दैन । तसर्थ, नेकाले अझै पनि सामूहिक नेतृत्वको वकालत गर्नु नेता हुन खोज्नेहरूले आफूमाथि अविश्वास एवं कार्यकर्ताप्रति अनुत्तरदायी बन्ने ढोंग हो । कुनै पनि संगठनलाई सशक्त बनाउने प्रक्रिया त्यसको नीति र कार्यक्रममा निर्भर हुन्छ । नीति र कार्यक्रम नेतृत्वतहबाट ल्याइनुपर्छ । नेतृत्वको विकास आन्तरिक प्रतिस्पर्धाबाट मात्र सम्भव हुन्छ । सिद्धान्ततः नेपाली कांग्रेसको विधान अत्यन्त लोकतान्त्रिक हुँदाहँुदै पनि लोकतान्त्रिक मूल्य र मान्यतालाई अंगीकार गर्न कांग्रेसीजनलाई गाह्रो छ । त्यसैले अधिकांश समयमा टीके प्रथा अपनाइएको ज्वलन्त अभ्यासबाट आमकांग्रेसी नेतृत्व र मतदाता अनभिज्ञ छैनन् । वास्तवमा आजको कांग्रेसको विग्रहको स्थिति त्यही टीके प्रथाको उपज हो । गाउँ, जिल्ला, केन्द्र र अधिकांश भ्रातृ संगठन एवं शुभेच्छु संघसंस्थामा कांग्रेसी टीके प्रथाले लोकतान्त्रिक पाटोको आदर्शलाई खिल्ली मात्रै उडाएको छैन, आममतदाता र शुभेच्छुहरूसमेत कांग्रेसी चर्तिकलाबाट दिक्क छन्, कांग्रेसदेखि नै बिस्तारै टाढिन थालिसकेका छन् । संविधानसभाको चुनावी नतिजाले कांग्रेसलाई सिकाएको यो एउटा गतिलो पाठ थियो । नेपाली कांग्रेसलाई दर्बिलो बनाउन पार्टीका हरेक तहमा आन्तरिक चुनाव गरी नयाँ नेतृत्व विकास गर्न जरुरी छ । हरेक तहमा नीतिगत बहस र कार्यक्रम छनोट एवं कार्यान्वयन जरुरी छ । आफ्नो आधारक्षेत्र अर्थात् सदस्यतासम्बन्धी परम्परावादी सोचबाट कांग्रेस मुक्त हुन जरुरी छ । पार्टी सदस्यतामा 'साधारण' र 'सक्रिय' भन्ने अवधारणाको विकल्प खोजेर एकल सदस्यताको बाटो लिनु वाञ्छनीय छ जसले पार्टीको सांगठनिक दायरा फराकिलो बनाउन सकोस् । लोकतन्त्रमा विश्वास राख्ने व्यक्ति र पार्टीलाई आन्तरिक चुनावले मात्र जीवन्त राख्छ भन्ने बुझेर कांगे्रसले बाटो तय गर्न जरुरी छ ।

Monday, November 24, 2008

क्रान्तिकारी प्रधानमन्त्रीका सामन्ती सल्लाहकार

क्रान्तिकारी प्रधानमन्त्रीका सामन्ती सल्लाहकार
- दर्ुगा सुवेदी

राजाका भक्तजन, भ्रष्टजन र तस्करजनहरुलाई माओवादीका नेताहरु धेरै प्रयोग गर्दैछन् ।

सामन्ती युगमा सामन्त र महासामन्त सम्मानित पद हुन्थ्यो । सामन्तहरूले विलासिताको लागि चाप्लुसहरूको बौद्धिक जमात आफ्नो वरिपरि राख्ने प्रचलन थियो । चाकरी र चाप्लुसी गर्ने बौद्धिक क्षमता भएकाहरू आँफू सामन्तवादी बुद्धिजीवी भएकोमा गौरव गर्थे र गर्दै आएका पनि छन् । जनताले सामन्तवादको हैकम वा हुकुमी शासनको अन्त्य गरेपछि पनि कथित बुद्धिजीवीहरू चाकरी गरेर कमाएको धन र बुद्धिविलासिताको बलमा परिवर्तित सत्ताको धुरीका नेताहरूको सल्लाहकार हु"दै आएका छन् । सत्ताका नया" मालिकको चाप्लुसी गरेर नेपाली समाजलाई भ्रष्टीकरण गर्ने र गराउने काममा उनीहरू अहिलेसम्म सफल हु"दै आएका हुन् । जनताले नेपाली कांग्रेस र एमालेलाई शासनको धुरीमा पुर्‍याइदिएको बेला उनीहरूले तत्कालीन प्रधानमन्त्रीहरूको चाकरी र चाप्लुसी गरेर आफ्नो परम्परागत हैसियत कायमै राखेका थिए । अहिले त्यही जमातले क्रान्तिकारी प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डको सल्लाहकार हुने अवसर पाएको छ । क्रान्तिकारी तरिकाले राज्यसञ्चालन गर्न-गराउन क्रान्तिकारी बौद्धिक समुदायको सहयोग र सल्लाह नै चाहिन्छ । देशमा त्यस्तो बौद्धिक जमात तयार भएको कारणले पनि मुलुक क्रान्तिपथमा अघि बढेको हो । अब सरकार सञ्चालन गर्ने बेलामा प्रधानमन्त्रीले सामन्त र शोषकको बुद्धि किनेर नया" नेपाल बनाउने कुरालाई जनताले कसरी पत्याउने -
नेपालमा सामन्तवादको वकालत गर्दै आएको तथाकथित बौद्धिक समुदायले लामो समयसम्म राजतन्त्रको चाकरी र चाप्लुसी गर्दै आएको हो । राजालाई यस देशको मालिक मानेर आफ्नो बुद्धिविलास पर््रदर्शन गर्न उनीहरू सक्षम थिए । नेपाली जनतालाई दास ठान्ने उनीहरूको त्यो बुद्धिलाई क्रान्तिकारीले सम्मान गर्दा के अर्थ लाग्छ - अहिले उनीहरूका मालिक राजा र सामन्तवाद दुवैको बोलवाल छैन । उनीहरूको बुद्धि भनेको राजाको गुलामी गर्ने क्षमता हो । लामो समयसम्म कसैले एउटा व्यक्ति वा समूहको गुलामी गरेर बस्यो भने उसको व्यक्तित्व नै रोगी हुन्छ । गुलामी एक अस्वाभाविक स्थिति हो । गुलामीले तर्क र निर्ण्र्ाादुवै स्तरमा दिमाग एकदमै कमजोर बनाएको हुन्छ । केही कुरामा त ऊ अपाङ्ग नै देखिन्छ । त्यस्ता व्यक्तिहरू कुशाग्र बुद्धिका पनि हुनसक्छन् । तर जहा" विचारबाट निर्ण्र्ाानिकाल्नर्ुपर्छ, त्यहा" तर्कको पछि लागेर उनीहरूले गल्ती गर्छन् । त्यही गल्तीका कारण उनीहरूले नेपालमा राजतन्त्रलाई बचाउन सकेनन् । अब तिनै गुलामहरू अग्रगामी राजनीति गर्नेका सल्लाहकार हु"दाको परिणाम के होला - जसले जनतालाई गुलाम ठानेर शोषण र दमन गर्ने तर्क अघि सार्‍यो र नरसंहार गर्‍यो, त्यसलाई दण्डित गर्नुपर्नेमा प्रधानमन्त्रीले पुरस्कारस्वरूप सल्लाहकार राखेको खबर जनताले पढ्नुपरेको छ । माओवादी दलका नेताहरू जनतालाई महान भन्दाभन्दै पनि आफूलाई महान क्रान्तिकारीको रूपमा भजन र पुजन गरियोस् भन्ने प्रवृत्ति देखाउन थालेका छन् । भजन र पुजनको गाथा गाउन र लेख्न निपुण सामन्तवादी बौद्धिक समुदायले आफूलाई माओवादी नेताको निकट पुर्‍याउने प्रयास गर्ने उसको वर्ग चरित्र नै हो । कांग्रेस र एमालेको शासनकालमा उनीहरूले सम्बन्धित दलका नेता र कार्यकर्तासम्मलाई भ्रष्ट र उपभोक्तावादी बनाउने काममा सफलता हँसिल गरेकै हुन् । क्रान्तिकारी कम्युनिष्टहरू बुद्धि र विवेकलाई स्वतन्त्र राखेर बोल्न र लेख्न सक्दैनन् भन्ने सोचबाट यो जमात ग्रस्त छ । त्यसैले क्रान्तिकारी कम्युनिष्ट जमातमा सजिलै सहयात्रा गर्ने अवसर पाएकोमा उनीहरू खुसी होलान् । अहिले सत्ताको धुरीमा आइपुग्नुभन्दा पहिले भूमिगत छ"दा माओवादी नेतृत्वले राजा, कांग्रेस, एमाले सबैलाई उपयोग गर्दै आएका हुन् । त्यही रणनीति अर्न्तर्गत नै अहिले पनि उनीहरू राजाका भक्तजनहरूलाई आफ्नो प्रभावमा राख्ने कोसिस गर्दैछन् होलान् । उपयोगको नाममा राजाका भक्तजन, भ्रष्टजन र तस्करजनहरूलाई माओवादीका नेताहरू धेरै प्रयोग गर्दैछन् । त्यसैले उनीहरूको क्रान्तिकारी विचार र व्यवहारमा ठूलो अन्तर आएको जनताले देख्नुपरेको छ । क्रान्तिकालमा स"गै लडेका, स"गै दौडिएका, स"गै सुतेका-खाएका साथीहरूस"ग क्रान्तिकारी कमरेडहरूको दूरी बढ्दै गएको छ । नेताहरूलाई राजकाज चलाउने सल्लाह दिन नियुक्त भएका ती व्यक्तिहरू बुद्धिविलास गरिबसेका भ्रष्ट र साधनसम्पन्न मानिस हुन् । उनीहरूले सत्ताधारण गरेका नेताहरूलाई कस्तो सुविधा, सहुलियत र सुख चाहिन्छ भन्ने कुरा जाने-बुझेका छन् । आफ्नो योग्यताको पर््रदर्शन गरेर कांग्रेस र एमालेका नेतालाई भोगविलासी बनाउने यी व्यक्तिलाई जनताले चिनेका छन् । क्रान्तिकारी नेताले उनीहरूलाई केको लागि सल्लाहकार बनाएका होलान् - जनताले सजिलै अनुमान गर्नेछन् । यसले माओवादी पार्टर्ीीई भने ठूलै हानि होला ।
खुला राजनीतिमा नेताहरूको जीवनशैली खुला पुस्तक हो । जसले पनि पन्ना पल्टाउन सक्छ । नेताहरू हिजो के थिए, अहिले के गर्दैछन् - उनीहरूको रहनसहनमा के कस्तो परिवर्तन आइरहेछ भन्ने लुकेको हु"दैन । अहिले क्रान्तिबाट आएका माओवादी नेताहरू जो प्रधानमन्त्री-मन्त्री भएका छन्, उनीहरूले यापन गरेको जीवनशैली र रहनसहन पार्टर्ीी कार्यकर्ता र जनताका लागि अनुकरणीय हुन जरुरी छ । माओवादी पार्टर्ीी जनतालाई सामाजिक न्याय दिनेछ भन्ने विश्वाससाथ जनताले मतदान गरेका हुन् । गलामा अंग्रेजी र्टाई, अमेरिकन सुट लगाएर नेताहरू जनतामा मत माग्न गएका थिएनन् । जनताले जुन रूपमा क्रान्तिकारी नेताहरूलाई चिनेका र बुझेका थिए, अहिले सत्ताको कर्ुर्सर्ीी बस्दा त्यस्तो देखिएका छैनन् । सत्ताको विलासिताले उनीहरूलाई गा"ज्न थालेको छ । सामन्ती सत्ताको भासमा क्रान्तिकारीहरू यति चा"डै भासि"दै जालान् भन्ने जनताले सोचेकै थिएनन् । राजतन्त्रकालमा प्रधानमन्त्री-मन्त्रीहरू जसरी गरिब जनताका अगाडि सत्ताको शान-सजधज लिएर देश-विदेशको भ्रमण गर्थे, गणतन्त्रकालमा पनि त्यही सामन्ती परम्परा कायम गरेर माओवादी नेतृत्वले आफूभित्र लुकेर बसेको अतृप्त कामनाको पर््रदर्शन गर्नथालेको छ । गरिब जनताको कुनै कामना पूरा नगरी यस्तो पर््रदर्शन गर्नुलाई सामन्तवादी चिन्तनको निरन्तरता नै ठानेका छन्, जनताले ।
Source: Kantipur daily

Wednesday, November 19, 2008

A Model Communist Prime Minister

दशहजार डलरको प्रेमोपहार

३-मंसिर-२०६५,मंगलवार


सर्वहारावादी नेता तथा प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डलाई संसारका धनाढ्यहरूले प्रयोग गर्ने महँगो बस्तु उपहारका रूपमा प्राप्त भएको छ। बेलायतको राजधानी लन्डनबाट विमानमा ल्याइएको सो उपहार प्रधानमन्त्रीनिवासका कर्मचारीले त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलबाट सोझै बालुवाटार पुर्‍याएका हुन्। 'नेपाली राजदूतावास, बेलायतबाट' लेखिएर आएको सो उपहार विश्वका महँगामध्येको 'पर्सियन कार्पेट' हो। 'मेड इन इरान' लेखिएको सो कार्पेट कसले खरिद गरेर पठायो भन्ने खुल्न सकेको छैन न त त्यसको बिल भरपाई नै साथमा आएको छ। विवरण नखुले पनि प्रधानमन्त्री प्रचण्डले सो कार्पेटलाई उपहारका रूपमा स्वीकार गर्नुभएको बालुवाटारमा खटिएका एक सरकारी अधिकारीले बताए। आजभन्दा ६ महिनाअघि अर्थात् नोभेम्बर १३ तारिखका दिन साँझ प्रमको उपहार इत्तिहाद एयरलाइन्सबाट आएको थियो। कार्गोमा आएको सो सामान भन्सार चेक–जाँच गर्ने क्रममा कर्मचारीले खोल्न खोज्दा निवासबाट खटिएका कर्मचारीले रोक लगाएका थिए। स्रोतका अनुसार कार्पेटको चौडाइ १२ फिट र लम्बाइ १५ फिट छ। 'सिल्क कार्पेट' लेखिएको सो उपहार हरियो रंगको छ। बीच–बीचमा फूलका बुट्टाहरूले भरिएको निकै आकर्षक सो कार्पेटको मूल्य भन्सारबाहेक १० हजार अमेरिकी डलर पर्ने भन्सार स्रोतले जनाएको छ। नेपालमा व्यक्तिगत प्रयोजनका लागि कार्पेट ल्याउँदा पनि महँगो भन्सार तिर्नुपर्ने नियम छ। तर, प्रम प्रचण्डका लागि आएको सिल्क कार्पेटको भन्सार मूल्यांकन नै गरिएन। प्रचण्ड सरकारको भन्सार नीतिअनुसार सरकारी सम्पत्ति र परोपकारका कामका लागि आएका सामानमा मात्र भन्सार कर लाग्दैन। त्यो पनि अर्थमन्त्रीस्तरबाट निर्णय हुनु अनिवार्य हुन्छ। प्रधानमन्त्रीका लागि आएको उपहारका लागि अर्थ मन्त्रालयले कुनै निर्णय गरेको छैन। उपहार लिन बा.१झ ५४६१ नम्बरको कालो गाडी विमानस्थल लगिएको थियो। पञ्चायतकालमा दरबारले कुनै कर नतिरी यसरी नै व्यक्तिगत प्रयोगका सामान भित्र्याउँथ्यो, बहुदलकालमा पनि सुजाताहरूका लागि यसमा कुनै कर लागेन। योक्रमले माओवादी शासनमा समेत निरन्तरता पाएको सिल्क कार्पेट उपहार प्रकरणले प्रमाणित गरेको छ। भन्सार नतिरिएकाले सो उपहार स्वतः सरकारी सम्पत्तिमा परिणत भएको मान्नुपर्छ। तर, सरकारी सम्पत्तिका रूपमा यो उपहार सामग्रीलाई कोष दाखिला गरिएको छैन। उता, माओवादी नेता र मन्त्रीको व्यक्तिगत सम्पत्ति नै हुँदैन र छैन भनी अर्थमन्त्री तथा माओवादी नेता डा. बाबुराम भट्टराईले भर्खर मात्रै स्पष्टीकरण दिनुभएको छ। उहाँको कुरा सत्य हो भने लन्डनबाट हवाईयात्रा गर्दै आइपुगेको यो उपहार राज्यको सम्पत्ति हो भनी किन कोष दाखिला गरिएन? योसँगै अर्को गम्भीर प्रश्न उठेको छ– के सर्वहारावर्गका नेताले बुझेको उपहार घुस हुँदैन?
― जनआस्था

Missile man's vision to Himalayan Republic

Former Indian president A.P.J. Abdul Kalam's maiden visit to Nepal was hailed as a matter of pride and recognition for the new Himalayan republic that gave a rapturous welcome to the renowned scientist-scholar.

Kantipur, Nepal's biggest and most influential daily, Tuesday said Kalam's two-day visit to Nepal to address the convocation of a Nepali university, when in the past he had declined an invitation by the famed Oxford University, was not only a matter of pride and recognition for Kathmandu University but the entire nation.

"His smiling face and early life of struggle alone is enough (to hearten) the doctors and engineers produced by Kathmandu University who are now wondering which way to go and where to look for employment," the daily said.

Focus on agriculture and food processing, education and healthcare, information and communication technology and infrastructure and tourism development would boost Nepal's national prosperity index, Kalam said in a mesmerising address that used anecdotes from his meetings with Buddhist monks in India and Nepal, the lives and teachings of Mahatma Gandhi and Swami Vivekananda, the Bhagwad Gita and Greek philosopher Plato.

Hailing Nepal's mountains as a source of inspiration that helped him think higher and have a bigger vision, Kalam said: "We should aim high, achieve high and also uplift the people to a higher quality of life with prosperity and peace."

Finding a common thread in the G20 Summit of world leaders in Washington and Nepal's endeavour to transform itself into a federal republic, Kalam said a decision taken at the remote location of the world could impact the whole world.

"In such a connected world, I firmly believe the fastest transformation can take place if the core competence of individual nations can be brought together to the mutual benefit of the nations," he said.

The scholar also gave his methodology for evolving a happy, prosperous and peaceful society on earth. The "evolution of enlightened society", he said, would come through education with value system, religion transforming into spirituality and economic development.

Kalam offered the Maoist government of Nepal a 10-year vision for the Himalayan republic that would increase the per capita income from the present $380 to at least $2,000, bring about 100 percent literacy and provide value-added employment to all youths of Nepal. It would also reduce child and mother mortality rates and provide quality healthcare to every citizen.

The vision could be obtained, he said, by large-scale plantation of herbs and conversion of herbs to drugs, floriculture and tourism, that would also include eco-tourism, mountaineering tourism and health tourism.

The other resources were commissioning mega hydro power-plants and windmills and commissioning software, IT and electronic intensive industries.

(Text Source:www.zimbio.com)

KU pass-outs get Dr Kalam’s mantra of success


KU pass-outs get Dr Kalam’s mantra of success

Himalayan News Service
Kavre, November 18:

Former Indian President and a well-acclaimed scientist, Dr APJ Abdul Kalam, said youths need to inculcate in them special capabilities such as research and enquiry, creativity and innovation, besides using advanced technology and demonstrating entrepreneurial and moral leadership, for the sake of achieving higher economic growth.Dr Kalam was addressing the 14th convocation of Kathmandu University in Dhulikhel.
Students should be able to face new professional challenges, think differently, tread on an unexplored path so as to discover the impossible and to succeed by combating problems, said the nuclear scientist.“The unique quality of youth is to work and to work with courage to achieve success in all the missions of the nation,” Dr Kalam added.“Seeing peaks in Nepal gives me happiness and inspires me to have a greater vision to guide myself in the right direction,” he said. He also made the graduates repeat after him ‘I will work with integrity and succeed with integrity’.Sharing his experience, Dr Kalam said a leader must have a vision and passion to realise thevision. “One must know how to cope with success and failure and must have courage to take a decision,” he said, adding, “A leader is blessed with nobility in management, transparency in action and works with integrity and succeeds with integrity.”He also stressed on the need of a good education system, saying the need of the hour was to ensure students’ growth and to contribute to the nation’s economic growth.Prime Minister Pushpa Kamal Dahal reiterated that the government was undergoing a peace process, maintaining that it was high time to inject creativity and dynamism in the society.
Dr Suresh Raj Sharma, Vice Chancellor of KU, said despite having abundant natural resources, Nepal was lagging behind due to the lack of modern technologies. He said the country’s education system, economic and other policies had not been effective for wider distribution of opportunities.“Many existing problems have their roots in the lack of modernisation of our education system, legal system and the failure of our political leadership to effectively address these issues,” Dr Sharma said, adding, “There is an urgent need to find effective solutions to these problems.”Among the 1,400 graduates to receive degrees today, Catherine Byrd Dalton received Chancellor Gold Medal for topping the Master’s level. Jasmine Shakya received Vice Chancellor Gold Medal for topping the Bachelor’s level while Raju Uperiti and Bishal Chalise got Juddha Bahadur Shrestha Gold Medal and Rana Bahadur Shah Gold Medal, respectively, for topping Master’s in Business Administration.Students said they were elated to hear words of inspiration from the man behind India’s nuclear success.

Source: The Himalayan Times (Text only)

News analysis: CPN-Maoist’s commitment to democracy in doubt

News analysis: CPN-Maoist’s commitment to democracy in doubt

Ajaya Bhadra Khanal
Kathmandu, November 18

So far, the Maoists have been theoretically adequate about their commitment to the idea of a democratic republic, gaining enough legitimacy to lead the government.However, their commitment to competitive politics has been seriously challenged, first by their practice, and now by their internal dynamics on the eve of an important party national meet.The dissatisfaction against Nepal’s peace process has been consistently voiced by a section of the CPN-Maoist, particularly Mohan Baidya “Kiran”.But never before since the Chunbang meeting three years ago, when the path of communist dictatorship overturned, has that voice of dissent been as strong as now.Both CPN-Maoist Chairman Pushpa Kamal Dahal “Prachanda” and Dr Baburam Bhattarai have been forced into a defensive position.Dr Baburam Bhattarai, however, discounted possibility of deviation from the party’s current path. “Let’s not speculate about the issues,” he said. “The party meet will clear all doubts that have been generated.”The coming national meet of the CPN-Maoist may or may not change the direction of the party, but it will certainly make the peace process more difficult. It will force Prachanda to make more compromises, and increase the distance between the Nepali Congress and the CPN-Maoist.The Maoist party as a whole is committed to the idea of Jana Ganatantra or People’s Republic although Prachanda and Dr Bhattarai have tried to redefine the idea in a form that is palatable to the international community. However, strong doubts have been raised about whether the Maoists wanted a genuine competition.Chakra Bastola of the Nepali Congress, who is convening its policy on federalism, said the Maoists had taken the world by surprise.“Everyone thought that they were totally in the peace process, but it seems they are embroiled in their ideology,” he said.Bastola said he had an unequivocal understanding of People’s Republic as communism. “It is a form of dictatorship,” he said. “This unsettlement, indecision, controversy and dual political agenda envisage that the peace process is still half-baked.”A section of the UML is also worried by the recent development. “Instead of internalising and taking ownership of the recent change, the Maoists are claiming that the achievement is nothing, and are preparing for another revolution,” Rajan Bhattarai, a scholar associated with the CPN (UML) said. He said the current debate in the CPN-Maoist indicated that they were willing to stray away from a peaceful course.The question of competitive politics is relevant because responsible Maoist leaders, including Dr Baburam Bhattarai are continually emphasising a condition expressed in the form of a question: What kinds of parties would be allowed to compete in Jana Ganatantra?The Maoists have an unequivocal answer. Only political parties opposed to feudalism and imperialism, and those in favour of overall social revolution can fit into that category.The internal politics of the CPN (Maoist) has made the issue more complicated. A circular floated by Mohan Baidya (Kiran) for internal party discussion points out some dangeroustendencies within the party, and intends to revert the party into the pre-2003 position. In 2003, the party had barely recovered from a split.
Source: The Himalayan Times

Tuesday, November 18, 2008

exclusive article from Dr. Baburam Bhattarai

अब नेता हुन सक्दैन कांग्रेस (Exclusive Article From Naya Patrika): डा. बाबुराम भट्टराई


राजनीतिक पार्टी सामाजिक वर्गका प्रतिनिधि हुन् । इतिहाससँगै वर्गका आवश्यकता पनि परिवर्तन हुने हुनाले वर्गहरूको विकास र विनाससँगै पार्टीहरूको पनि विकास र विनास हुन्छ । नेपाली कांग्रेसको साठी वर्षको इतिहास, आरोह र अवरोहमा पनि यही सिद्धान्त लागू हुन्छ ।काँग्रेस स्थापनाकालदेखि नै मूलतः उदार सामन्त र दलाल पुँजीपतिको प्रतिनिधि हो । सात सालमा जब किसान, मजदुर र निम्नवर्ग जागिसकेको थिएन, त्यो वर्ग तुलनात्मक प्रगतिशील थियो । पछि पनि निरंकुश राजतन्त्रविरोधी आन्दोलनमा मात्रात्मक परिवर्तनका हिसाबले कांग्रेसको भूमिका सकारात्मक थियो । राणाशासनको अन्त्यतिर सी-क्लासका राणा र कोइराला परिवारलाई केन्द्रमा राखेर त्यो वर्गले खेलेको भूमिका मात्रात्मक प्रगतिशील थियो । तर, नेपालजस्तो अर्धऔपनिवेशिक र अर्धसामन्ती समाजमा उदार सामन्त वर्गले निणर्ायक परिवर्तनको नेतृत्व गर्ने वा गर्न सक्ने कुनै सम्भावना थिएन । यही बिन्दू कांग्रेसको सबैभन्दा ठूलो कमजोरी थियो ।सुरुमा उदार सामन्तको पार्टी कांग्रेसले राष्ट्रिय र अन्तर्राष्ट्रिय समर्थन पाए पनि त्यसैबेलादेखि कम्युनिस्ट आन्दोलनको समेत समानान्तर विकास हुँदै थियो । ०४७ सम्म आइपुग्दा कांग्रेस र कम्युनिस्ट झन्डै बराबरी भइसकेका थिए । ०४६ को परिवर्तनपछि केही समय कांग्रेसले सरकारको नेतृत्व पनि गर्यो तर आफ्नो वर्गचरित्रका कारण पनि उसले सार्थक परिवर्तन गर्न सकेन । यसबीचमा माओवादी जनयुद्धले वास्तविक लोकतन्त्र अर्थात् राजनीतिकसँगै सामाजिक-आर्थिक लोकतन्त्रको पक्षमा उभार सिर्जना गर्यो । ०६२/६३ को जनआन्दोलनसम्म आइपुग्दा कम्युनिस्टहरू कांग्रंेसभन्दा बढी शक्तिशाली भए । निश्चय नै १९ दिने जनआन्दोलनपछि पनि औपचारिक नेतृत्व कांग्रेसकै रह्यो तर यसपटक फरक के थियो भने नयाँ सरकारको व्यावहारिक र वैचारिक नेतृत्व कम्युनिस्टको थियो । त्यही सरकारले संविधानसभाको चुनाव गरायो, जसमा मूलतः माओवादी क्रान्तिकारीले नेतृत्वमा कम्युनिस्टहरू झन्डै दुईतिहाइ बहुमतमा आए ।नेपाली समाज अग्रगामी परिवर्तनको निणर्ायक बिन्दूमा छ तर वैचारिक रूपमा कांग्रेस अझै पनि यथास्थितिवादी शक्ति नै रहिरहेको छ । समाज र कांग्रेसबीचको यो अन्तरविरोध कांग्रेसका नेताहरूले बुझ्न सकेका छैनन् । नयाँ प्रगतिशील शक्तिहरू अगाडि आइसकेको र आमूल परिवर्तनको प्रक्रियाको लगाम उनीहरूले नै थामिसकेको अवस्थामा कांगं्रेसको भूमिका नेतृत्वदायी हुनै सक्दैन, केवल सहयोगी मात्र हुन सक्छ । तर, कांग्रेस नेतृत्व अतीतजीवी छ । हिङ नभए पनि पनि हिङ बाँधेको टालोका रूपमा ऊ अझै पनि नेतृत्वदायी भूमिका चाहन्छ । तर, अग्रगामी परिवर्तनको नेतृत्व गर्ने वर्गीय, वैचारिक र नैतिक पुँजी ऊसँग छैन । अहिले नेपाली कांग्रेस र परिवर्तनकामी शक्तिहरूबीच देखिएको अन्तरविरोधको मूल कारण यही हो ।हामी चाहन्छौं, कांग्रेसले संविधानसभा निर्वाचनमा व्यक्त जनादेशलाई स्वीकार गरोस् र मुलुकको अग्रगामी परिवर्तनमा साथ र सहयोग देओस् । लोकतन्त्रलाई संस्थागत गर्न अहिले सम्भव भएसम्म सर्वपक्षीय सहयोग र सद्भाव जरुरी छ । तर, कांग्रेस अग्रगामी शक्तिलाई समर्थन गर्नुको साटो सरकारबाहिर बसेर अग्रगामी सरकार र संविधान निर्माणको विरोधमा लागिरहेको छ । यसले अन्ततः पश्चगामी सोच र प्रवृत्तिलाई नै बल पुगिरहेको छ । नेपाली समाजका आकांक्षाविरुद्ध कांग्रेसको यो पश्चगामी प्रवृत्तिले उसलाई नेपाली जनताबाट अझ धेरै अलग्याउने निश्चित छ ।कांग्रेसभित्र निम्न पुँजीपति वर्गको पनि ठूलो हिस्सा छ । कांग्रेसभित्रका इमानदारपंक्तिले अब देशभक्त र प्रगतिशील पक्षसँग र सहकार्यको बाटो रोज्नुपर्छ । नयाँ जनमुखी संविधान निर्माण भएर सार्थक परिवर्तनसहितको दिगो शान्ति कायम नभएसम्म त्यो कांग्रेसको दायित्व पनि हो । नेपालको बहुजातीय र बहुवर्गीय समाजमा वर्गीय आधार र ऐतिहासिक कारणले कांग्रेसले केही वर्ग र तप्काको अझै पनि प्रतिनिधित्व गर्छ । तर अहिले ऊ सामन्तवादको कोणबाट थोरै विरोधी त देखिन्छ तर पुँजीवादमा पनि दलाल नोकरशाही पुँजीवादको पक्षपोषण गरिरहेको छ । यस्तो अवस्थामा कम्युनिस्टहरूले कांग्रेससँग एकता, संघर्ष र रूपान्तरणको बाटो रोज्नुको विकल्प रहन्न ।बुर्जुवा संसदीय लोकतन्त्रको पक्षधर भएकाले कांग्रेसले कम्तीमा पुँजीवादी लोकतन्त्र लागू गर्ने हदसम्म भूमिका निर्वाह गर्न सक्नुपर्ने हो तर वेष्टमिनिस्टर शैलीको संसदीय व्यवस्थाले मात्र नेपाली समाजका आकांक्षा पूर्ति गर्न सक्दैन भन्ने प्रमाणित यथार्थलाई कांग्रेसले अझै आत्मसात गर्न सकेको छैन । आर्थिक-सामाजिक रूपान्तरणका क्षेत्रमा त कांग्रेसको मानसिकता झन् धेरै पिछडिएको छ । ऊ अझै पनि सामन्तवादी भूमिसम्बन्ध तथा दलाल-नोकरशाही पराश्रति पुँजीवादको समर्थक छ । यसले समाजको तात्त्विक परिवर्तन गर्न सक्दैन । राष्ट्रियता कांग्रेसको सबैभन्दा कमजोर कडी हो । विदेशी प्रतिक्रियावादी र साम्राज्यवादीको साथ नलिई केही हुन्न भन्ने उसको मानसिकताले असमान र अपमानजनक सन्धि-सम्झौताहरूलाई वैधता दिलाइरहेको छ ।सारमा, लोकतन्त्रको क्षेत्रमा कांग्रेससँग सहकार्यको सम्भावना रहन्छ भने आर्थिक-सामाजिक परिवर्तन र राष्ट्रियताका क्ष्ाेत्रमा संघर्षको । यी क्षेत्रमा कांग्रेसले आफूलाई कति जवाफदेही र जनमुखी बनाउँछ, त्यसैले आगामी दिनमा कांग्रेस र जनता, सँगसँगै कांग्रेस र परिवर्तनकारी शक्तिहरूबीचको सम्बन्ध निर्धारण गर्नेछ

Sunday, November 16, 2008

बिदेसिएका युवा

प्रा.डा. दयानन्द बज्राचार्य


हरेक वर्षठूलो संख्यामा नेपाली युवा विदेसिने गर्छन् । एकथरी युवा रोजगारीका लागि भारत, मलेसिया, कोरिया र खाडी मुलुकमा जाने गर्छन् भने अर्काथरी युवा सेनामा भर्ती हुन भारत एवं संयुक्त राज्य पुग्छन् । यस्ता अधिकांश युवा विपन्नवर्गका हुन्छन् । स्वदेशमा कामको उचित अवसर नपाएर उनीहरू विदेसिन बाध्य हुन्छन् । प्रायः सम्पन्नवर्गका केही युवा उज्जवल भविष्यका लागि अध्ययन गर्न निजी खर्चमा अमेरिका, अस्ट्रेलिया र युरोप पुग्छन् । थुप्रै शिक्षित, योग्य र प्रतिभाशाली नेपाली युवा स्वदेशमा काम गर्ने उचित अवसर, वातावरण र कदरको अभावका कारण विदेसिने गर्छन् । यसरी सम्पन्न एवं विपन्न, दुवै वर्गका नेपाली युवाको विदेसिने क्रम बढ्दो छ ।
जुनसुकै कारणले नेपाली युवा
बिदेसिएका किन नहुन्, त्यस्ता युवाहरूप्रति हामी धेरैमा नकारात्मक सोच छ । उनीहरूलाई आफ्नै देशमा बसेर केही गर्न सकिन्छ र गर्नर्ुपर्छ भनेर उपदेश वा भाषण दिने गर्र्छौं तर उनीहरूको विदेसिने क्रम रोक्न कुनै प्रयास गर्दैनौं । हामी विदेसिनेे युवामा आफ्नै देशमा बसेर केही गरौं भन्ने आ“ट नभएको ठान्दछौं र देशप्रति प्रेम र र्समर्पणको अभाव देख्दछौं ।
लाखौंको संख्यामा नेपाली युवा भारतमा मजदुरी गर्छन् । इराक र अफगानिस्तानजस्ता युद्धरत देशमा समेत आपmनो ज्यानको बाजी लगाएर काम गर्छन् । खाडी मुलुकमा असह्य गर्मी सहेर मरुभूमिमा कष्टकर जीवन बिताउ“छन् । विदेशको रक्षामा आफ्नो ज्यानको बलिदान दिने गर्छन् । हामी उनीहरूलाई पैसाको लोभमा जे पनि गर्न तयार भएको ठान्दछौं । हेलाँको दृष्टिले हेर्र्छौं तर उनीहरूले यसरी कष्ट गरेर कमाएको पैसा नेपाल पठाएर देशको अर्थतन्त्र धान्न पुर्‍याएको योगदान र उनीहरूमा आश्रति दसौं लाख परिवारका सदस्यलाई पाल्दै आएको यथार्थ बिर्सन्छौं । यस्तो कष्टकर जीवन कोही पनि रहरले बा“च्न चाह“दैन । आपmनै देशमा उचित रोजगारीका अभावले ती नेपाली युवा बिदेसिएका हुन् ।
आजकल आफ्नो घरजग्गासमेत बेचेर, ऋण काढेर छोराछोरीलाई विदेशमा पढ्न पठाउने क्रम मध्यमवर्गीय परिवारमा समेत बढ्दो छ । यस्तो प्रवृत्ति देख्ता हाम्रो समाजका कतिपय समृद्ध र बौद्घकि व्यक्ति अचम्म मान्छन् । उनीहरू नेपाली
युवाका लागि नेपालभित्रै उज्ज्वल भविष्यको थुप्रै सम्भावना देख्छन् र घरजग्गासमेत बेचेर अध्ययनका लागि विदेसिनुको कुनै औचित्य देख्दैनन् ।
अरूका छोराछोरीलाई देशमै उज्ज्वल भविष्यको सम्भावना देख्ने यी 'राष्ट्रपे्रमी' व्यक्ति आफ्ना छोराछोरीलाई चाहि“ ठूलो धनराशि खर्चेर निजी खर्चमा
अमेरिका, अस्ट्रेलिया वा युरोपमा पढ्न पठाउ“छन् । हाम्रो समाजमा 'फुलब्राइट कम्युनिस्ट' को संख्या पनि कम छैन । उनीहरू आफूलाई कम्युनिस्ट भन्न रुचाउ“छन् र अमेरिकाको निकै आलोचना गर्छन् तर आफ्ना छोराछोरीलाई आफंैले खर्चेर अमेरिकामा पढ्न पठाउ“छन् । 'राष्ट्रपे्रमी' र 'फुलब्राइट कम्युनिस्ट' दुवै थरीकाले आफ्ना छोराछोरीलाई पढाइ सकेपछि त्यहीं काम गर्न र उतैको नागरिकता लिन प्रेरित गर्छन् ।
यी व्यक्ति आफूले जस्तै अरूले पनि आफ्ना सन्तानलाई विदेशमा पढाएर आपmनो सन्तानको भविष्य उज्ज्वल पार्ने सपना बोकेका हुन्छ भन्ने कुरो बुझ्दैनन् । उज्ज्वल भविष्यका लागि आफ्नो घरजग्गासमेत बेचेर, ऋण काढेर आफ्ना छोराछोरीलाई विदेशमा पढ्न पठाउने ती निस्वार्थी आमाबाबु वास्तवमा प्रशंसाका पात्र हुन् । काठमाडौंका शिक्षित आमाबाबुले मात्र होइन, गाउ“घरका अशिक्षित आमाबाबुले समेत उज्ज्वल भविष्यका लागि आफ्नो पेट काटेर सन्तानलाई हिजोआज स्वदेश वा विदेशमा पढ्न पढाएकोे पाइन्छ । शिक्षाको महत्त्वबारे नेपाली समाजमा विकसित चेतनाको प्रमाण हो यो । आजको एक्काइसौं शताब्दीको भूमण्डलीकरणको युगमा युवाहरूले स्वदेशमा मात्र नभई विश्वस्तरमा प्रतिस्पर्धा गर्ने क्षमता हासिल गर्नुपर्ने परिस्थिति सिर्जना भएको छ । यस्तो अवस्थामा विदेशमा गएर उच्च शिक्षा हासिल गर्ने नेपाली युवाको चाहना वास्तवमा नेपालको भविष्यका लागि राम्रो कुरा हो ।
विदेशमा पढ्न गएका नेपाली युवा त्यहा“को आधुनिक जीवनशैलीमा हराउ“छन् र बिग्रिन्छन् भन्ने सोच पनि नेपाली समाजमा व्याप्त छ । नेपालमै बसेर पढ्ने युवामात्रै सप्रिने र विदेशमा पढ्ने युवा बिग्रिने भन्ने सोच र निष्कर्षगलत हो । विदेश कहिल्यै नगएका र नेपालमै पढ्ने गरेका थुपै्र नेपाली युवा पनि पश्चिमी आधुनिक जीवनशैलीमा हराएर बिग्र्रिएका छन् । यो त हुने बिरुवाको चिल्लो पात र नहुने बिरुवाको फुस्रो पात भनेजस्तै हो । बिग्रिने जहा“ पनि बिग्रिन्छ र सप्रिने जहा“ पनि सप्रिन्छ ।
अध्ययनका लागि बिदेसिएका युवा न विदेशमा सफल हुन सक्छन् न त स्वदेशमै भन्ने सोच पनि हामी धेरैमा विद्यमान छ । यो पनि हाम्रो पर्ूवाग्रही सोच हो । विदेशमा पढेर विदेशमै अति सफल जीवन बिताइरहेका नेपालीको संख्या पनि खोजेमा थुप्रै भेटिन्छ । विदेशमा पढी नेपाल र्फकेर देशविकास कार्यमा लागेका सफल नेपाली युवाको संख्या पनि कम छैन । आज नेपालमा पेसागत क्षेत्रको नेतृत्व तहमा कार्यरत अधिकांश व्यक्तिले विदेशमा उच्च शिक्षा हासिल गरेको पाइन्छ ।
थुप्रै शिक्षित, योग्य र प्रतिभाशाली नेपाली युवा स्वदेशमा काम गर्ने उचित अवसर, वातावरण र कदरको अभावका कारण विदेसिने गर्छन् । 'राम्रो मान्छे' भन्दा 'हाम्रो मान्छे' ले बढी अवसर पाउने हाम्रो समाजमा योग्य र प्रतिभाशाली युवालाई आफ्नो क्षमताअनुसारको अवसर पाउन त्यति सजिलो छैन । कतिपय प्राज्ञिक संघसंस्थामा समेत योग्यताको उचित कदर गरि“दैन । कहिलेकाहीं विद्यावारिधि उपाधि प्राप्त व्यक्ति र एसएलसी, प्रम्ााणपत्र तह उत्तर्ीण्ा व्यक्ति एकै तहको पदमा कार्यरत हुने गरेको पाइन्छ । यस्तो अवस्थामा योग्य व्यक्ति हीनताबोधले ग्रसित हुनु स्वाभाविक हो । कतिपय यस्तो अवस्थामा योग्य व्यक्तिलाई विदेश पलायन हुनुबाहेक अरू विकल्प हु“दैन ।
कतिपय युवाको शैक्षिक योग्यता यस्तो प्रकारको हुन्छ उसले चाहेर पनि राज्यको सहयोगबिना स्वतन्त्र भएर आफ्नो पेसा अ“गाल्न सक्दैन । उदाहरणका लागि एक उत्कृष्ट अणुवैज्ञानिकले आफ्नो प्रयासले मात्र आवश्यक पर्ूवाधार र प्रयोगशाला निर्माण गर्न सक्दैन । यस्ता युवालाई राज्यको सहयोगबिना देशभित्रै काम गर्न सम्भव हु“दैन । फलस्वरूप उनीहरू विदेसिन बाध्य हुन्छन् तर विदेशमै बसेर पनि यी प्रतिभाशाली नेपाली युवाले मानवसमाजको विकासमा योगदान पुर्‍याउ“दै आएको र नेपालको प्रतिष्ठा बढाइरहेको हुन्छ ।
देशको वर्तमान आर्थिक, सामाजिक र राजनीतिक अवस्था हर्ेदा आगामी दिनमा पनि विभिन्न कारणले नेपाली युवा विदेसिने क्रम घट्ने सम्भावना देखि“दैन । विदेसिने युवाको बाध्यता र आकांक्षालाई राम्ररी बुझेर उनीहरूलाई आफ्नै देशमा काम गर्ने उचित अवसर र वातावरण सिर्जना गर्न राज्यले विशेष प्रयास गर्नर्ुपर्छ ।


Source: Kantipur Daily
Posted on: 2008-11-15 10:09:56