Sunday, November 30, 2008

बिचरा बामदेव : गर्छु भनेर के गर्ने!!!

चन्दा असुल्ने माओवादी छुटे
कास
काठमाडौं, मंसिर १४ - ठेकेदार कम्पनीस“ग चन्दा माग्दामाग्दै शुक्रबार राति पक्राउ परेका माओवादीनिकट १५ कार्यकर्तालाई प्रधानमन्त्रीको आदेशमा लगत्तै रिहा गरिएको छ ।
अरुण-बरुण र्सर्भिसेज कम्पनीमा जबर्जस्ती कर संकलन गरिरहेका माओवादीनिकट अखिल नेपाल सेक्युरिटी संघका कार्यकर्तालाई सिंहदरबार प्रहरी प्रभागले पक्राउ गरेको थियो ।
पक्राउको चार घन्टा नबित्दै संघका महासचिव शालीग्राम काफ्ले सहितको टोली प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहालको निर्देशनमा छुटेको गहृमन्त्री वामदेव गौतमले खुलासा गरेका छन् । उपत्यकाका एक डिआईजीलाई प्रधानमन्त्री आपै+mले फोन गरेर छुटाउन निर्देशन दिएको उनले बताएका हुन् ।
तीन लाख रुपैया“ नदिए उपत्यका छाड्ने धम्की संघका कार्यकर्ताले दिएपछि जीउधनको सुरक्षा माग गर्दै कम्पनीका सेयर सदस्य गोपाल गौतम र कानुनी सल्लाहकार तुलसी पराजु्ली शनिबार गृहमन्त्री निवास पुगेका थिए ।
'प्रधानमन्त्रीको निर्ण्र्ााम परिवर्तन गर्न सक्दिन,' गौतमको जवाफ थियो । अरुण-बरुण र्सर्भिसेज कम्पनीले गंगालाल हृदय रोग केन्द्र र सडक विभागमा सरसफाइको जिम्मा पाएको थियो । कम्पनीले त्यहा“ सगंठन निकट कार्यकर्ता भर्ती गरेर चन्दा माग गर्दै आएको थियो ।
शुक्रबार सडक विभाग बबरमहल पुगेका संघका महासचिव काफ्लेको समूहले सेयर सदस्य गौतम र पराजुलीलाई कुटपिट गरेको उनीहरूको आरोप छ ।
Source: Kantipur Daily
बामदेब ज्यु ! गृह मन्त्री छोडेर उप-प्रधानमन्त्री मात्र लिएर बस्दा बेस होला कि ! प्रचन्डलाई गृह तथा प्रधानमन्त्री दिंदा कसो होला ?

Thursday, November 27, 2008

May Peace Prevails!

Last night ,26 Nov 2008, coordinated attacks on the different parts of Mumbai, India caused an irreparable loss of dozens of innocent people. Some were foreign tourists and others were the locals. The American and Britons were the main targets in the hotels. The terrorist not only attacked hotel and railway station but also the hospital. Islamic fundamentalist group has taken the responsibility of this heinous attack.

It is shame that even without causing anything wrong, people have to suffer in the name of the religious, social or political fighting. When we can see the world full of love, justice and peace?

Let the Almighty give all deceased eternal rest and may their soul rest in peace! Let the injured people be quickly recovered! Let the bereaved family get enough power to bear this tremendous suffering!
Our sincere thoughts and prayers are with you.
(Photo courtesy of Yahoo News)

Wednesday, November 26, 2008

हाम्रो पशुपतिनाथ

स्मृतिदीपः बालाचतुदशीको अघिल्लो दिन मंगलबार भक्तजनहरूले बालेको बत्ती र झिलिमिली पशुपतिनाथको मन्दिर

नेपाली कांग्रेस अब कता ?

डा. सुरेन्द्रराज देवकोटा

2008-11-26,Wednesday
तीन दशकयता नेपाली कांग्रेसमा सक्रिय योगदान पुर्‍याई, एउटा अग्रज बुद्धिजीवीका रूपमा स्थापित प्रा. कृष्ण खनालले गत महिना नेपाली कांग्रेसको साधारण सदस्यताबाट समेत राजीनामा दिनुभयो । यस घटनालाई लिएर बजारमा नेपाली कांग्रेसमाथि थुप्रै टीकाटिप्पणी र आलोचना भए । व्यक्तिगत एवं संस्थागत लाभ-हानिका आक्रोशयुक्त टीकाटिप्पणी पनि पढ्ने र सुन्ने मौका मिल्यो । तर, मूल प्रश्न कृष्ण खनालजस्ता व्यक्तित्वहरू किन नेपाली कांग्रेसमा अटाउन सक्दैनन् भन्ने नै हो । प्रा. कृष्ण खनालको व्यक्तित्व बहुआयामिक छ । सारांशमा उहाँ ०३६ सालदेखि जनआन्दोलन- १ र २ सम्म निरन्तर र सक्रिय रूपमा सहभागी हुँदै, सशक्त नेतृत्व प्रदान गर्दै आउनुभएका व्यक्तित्व हुनुहुन्छ । त्यति मात्र नभई उहाँ समग्र नेपालको वर्तमान राजनीतिक सोच गणतन्त्र, संविधानसभा र संघीयताका बारेमा विस्तृत विश्लेषण गरी आमजनतालाई सुसूचित गराउने बौद्धिक पुँजीसमेत हुनुहुन्छ । उहाँले नेपाली कांग्रेस छाड्दा भन्दा पनि नेपाली कांग्रेसले त्यस्ता व्यक्तित्वहरू गुमाउँदा हुने नोक्सानी धेरै हुन सक्छ । कुनै पनि पार्टीबाट बौद्धिक पुजी ह्रास हुनु पार्टीविशेषको मात्र नभई मुलुककै लागि अहितकर हुन सक्छ । संविधान बनाउने क्रममा कृष्ण खनालजस्ता संविधानसभासम्बन्धी अग्रज सोच राख्ने विद्वान्हरू दमननाथ ढुंगाना, हरिहर विरही, हरिहर दाहाल, कृष्ण पहाडीहरू पनि अग्रपंक्तिमा पर्न नसक्नु स्वयंमा दुःखलाग्दो पक्ष हो । नेपाली कांग्रेसले संविधानसभालाई परम्परावादी संसदीय प्रणालीभन्दा फरक दृष्टिले हेर्नुपर्ने थियो, तर त्यस्तो हुन सकेन । इतिहासलाई नगदीकरण गरिसकेको कांग्रेस देशको भविष्यको खाका कोर्ने अमूल्य समयमा पछाडि परेको छ । यसका पछाडि विविध कारण होलान्, तर सबैभन्दा खड्किँदो पक्ष नेकाले आफ्नो आङको भंैसी देख्दैन, तर अरूको आङको जुम्रा खोज्न पुग्छ भन्ने नै हो । त्यसैले आज नेपाली कांग्रेसभित्र र बाहिर भिन्दाभिन्दै सोच क्रियाशील भइरहेका छन् । उदाहरणका लागि कांग्रेसभित्रबाट नै यसलाई शुद्धीकरण एवं सशक्तीकरण गर्ने अभियान एउटा पक्ष हो भने अर्को पक्ष बाहिरबाट नै कांग्रेसको विकल्प खोज्नुपर्ने विज्ञहरू प्रशस्तै भेटिन्छन् । सायद भविष्यमा यो सम्भावना असम्भव पनि नहोला, तर जबसम्म कांग्रेसको रूख सुक्दैन, तबसम्म वैकल्पिक प्रजातान्त्रिक पार्टीको अवतरण निकै असहज विषय बन्नेछ । यद्यपि, मुलुकभित्र संघीयताका नाउँमा प्रशस्तै राज्य-रजौटा बन्न पुगे भने नेपाली कांग्रेसलगायत सबैखाले मुख्य-मुख्य पार्टीको अस्तित्व संकटमा पर्ने सम्भावना अवश्य मुखरित हुनेछ । नेपाली कांग्रेसलाई पुनर्जीवन दिने सबैभन्दा पहिलो औषधि यसको सांगठनिक गतिशीलता हो । किनभने, कांग्रेसको सांगठनिक अस्थिपञ्जर धेरै मक्किइसकेको छ र यो क्रम जारी रहे निकट भविष्यमै यो उठ्नै नसक्नेगरी थला पर्न पनि सक्छ । सायद त्यसको पूर्वानुभूति नेका नेतृत्वको केही पक्षले पाइसकेको हुनाले सबैभन्दा पछिल्लो केन्द्रीय समितिको बैठकले आगामी भदौभित्र पार्टी महाधिवेशन गर्ने निर्णय गरेको छ । सो अधिवेशनका लागि यावत् सांगठनिक संयन्त्रहरू कसरी परिचालित हुन्छन्, हेर्न बाँकी नै छ । किनभने, विगतमा काठमाडौं बसेर अमूक जिल्ला समिति गठन गर्नेदेखि प्रतिनिधि छान्नेसम्मका काम गरेकाले नै कांग्रेसको वास्तविक संगठन कमजोर भएको हो । त्यति मात्र होइन, सक्रिय सदस्यहरूको नामसमेत कम्प्युटरबाट हटाइएका थुप्रै भुक्तभोगी कांग्रेसमा छन् । यस्तो प्रक्रिया पुनः दोहोरिन पुग्यो भने आगामी अधिवेशनपछि कांग्रेस झन् थला पर्न सक्छ । संगठन दर्बिलो बनाउने प्रक्रिया त्रुटिपूर्ण भएपछि सही नेतृत्वको अपेक्षा गर्नु बेकार हुनेछ । अहिले कांग्रेस सशक्तीकरणको हल्ला पार्टीपंक्तिबाटै चलाइएको छ । नयाँ पहलका रूपमा पार्टीलाई 'सामूहिक नेतृत्व' मा लैजाने भनिएको छ । वास्तवमा सामूहिक नेतृत्व या त गैरसरकारी संस्थामा प्रयोग गरिने भाषा हो, अथवा गैरलोकतान्त्रिक प्रणालीहरूमा उपयोग गरिने माध्यम हो । २१सौँ शताब्दीमा यसको प्रयोग उत्तर कोरियादेखि बर्मासम्म भइसकेका छन् । हिजो पार्टी प्रतिबन्धित अवस्थामा रहँदा यसको खास आवश्यकता र महत्त्व थियो, तर आज हिजोको अवस्था कायम छैन । अहिले त भविष्यलाई बेलैमा बुझ्न सक्ने नेतृत्वको विकास हुन जरुरी छ । कुशाग्र नेतृत्वको विकास पार्टीभित्र नीतिगत बहस र चुनावबाट मात्र सम्भव हुन्छ । यदि कुनै पनि नेता कुनै पनि स्तरको चुनावबाट पछि हट्छ भने त्यसमा आत्मविश्वास र जनविश्वासको अभाव रहेको प्रस्ट हुन्छ, जसले कुनै पनि किसिमको राजनीतिक समस्या सम्बोधन गर्न सक्दैन । तसर्थ, नेकाले अझै पनि सामूहिक नेतृत्वको वकालत गर्नु नेता हुन खोज्नेहरूले आफूमाथि अविश्वास एवं कार्यकर्ताप्रति अनुत्तरदायी बन्ने ढोंग हो । कुनै पनि संगठनलाई सशक्त बनाउने प्रक्रिया त्यसको नीति र कार्यक्रममा निर्भर हुन्छ । नीति र कार्यक्रम नेतृत्वतहबाट ल्याइनुपर्छ । नेतृत्वको विकास आन्तरिक प्रतिस्पर्धाबाट मात्र सम्भव हुन्छ । सिद्धान्ततः नेपाली कांग्रेसको विधान अत्यन्त लोकतान्त्रिक हुँदाहँुदै पनि लोकतान्त्रिक मूल्य र मान्यतालाई अंगीकार गर्न कांग्रेसीजनलाई गाह्रो छ । त्यसैले अधिकांश समयमा टीके प्रथा अपनाइएको ज्वलन्त अभ्यासबाट आमकांग्रेसी नेतृत्व र मतदाता अनभिज्ञ छैनन् । वास्तवमा आजको कांग्रेसको विग्रहको स्थिति त्यही टीके प्रथाको उपज हो । गाउँ, जिल्ला, केन्द्र र अधिकांश भ्रातृ संगठन एवं शुभेच्छु संघसंस्थामा कांग्रेसी टीके प्रथाले लोकतान्त्रिक पाटोको आदर्शलाई खिल्ली मात्रै उडाएको छैन, आममतदाता र शुभेच्छुहरूसमेत कांग्रेसी चर्तिकलाबाट दिक्क छन्, कांग्रेसदेखि नै बिस्तारै टाढिन थालिसकेका छन् । संविधानसभाको चुनावी नतिजाले कांग्रेसलाई सिकाएको यो एउटा गतिलो पाठ थियो । नेपाली कांग्रेसलाई दर्बिलो बनाउन पार्टीका हरेक तहमा आन्तरिक चुनाव गरी नयाँ नेतृत्व विकास गर्न जरुरी छ । हरेक तहमा नीतिगत बहस र कार्यक्रम छनोट एवं कार्यान्वयन जरुरी छ । आफ्नो आधारक्षेत्र अर्थात् सदस्यतासम्बन्धी परम्परावादी सोचबाट कांग्रेस मुक्त हुन जरुरी छ । पार्टी सदस्यतामा 'साधारण' र 'सक्रिय' भन्ने अवधारणाको विकल्प खोजेर एकल सदस्यताको बाटो लिनु वाञ्छनीय छ जसले पार्टीको सांगठनिक दायरा फराकिलो बनाउन सकोस् । लोकतन्त्रमा विश्वास राख्ने व्यक्ति र पार्टीलाई आन्तरिक चुनावले मात्र जीवन्त राख्छ भन्ने बुझेर कांगे्रसले बाटो तय गर्न जरुरी छ ।

Monday, November 24, 2008

क्रान्तिकारी प्रधानमन्त्रीका सामन्ती सल्लाहकार

क्रान्तिकारी प्रधानमन्त्रीका सामन्ती सल्लाहकार
- दर्ुगा सुवेदी

राजाका भक्तजन, भ्रष्टजन र तस्करजनहरुलाई माओवादीका नेताहरु धेरै प्रयोग गर्दैछन् ।

सामन्ती युगमा सामन्त र महासामन्त सम्मानित पद हुन्थ्यो । सामन्तहरूले विलासिताको लागि चाप्लुसहरूको बौद्धिक जमात आफ्नो वरिपरि राख्ने प्रचलन थियो । चाकरी र चाप्लुसी गर्ने बौद्धिक क्षमता भएकाहरू आँफू सामन्तवादी बुद्धिजीवी भएकोमा गौरव गर्थे र गर्दै आएका पनि छन् । जनताले सामन्तवादको हैकम वा हुकुमी शासनको अन्त्य गरेपछि पनि कथित बुद्धिजीवीहरू चाकरी गरेर कमाएको धन र बुद्धिविलासिताको बलमा परिवर्तित सत्ताको धुरीका नेताहरूको सल्लाहकार हु"दै आएका छन् । सत्ताका नया" मालिकको चाप्लुसी गरेर नेपाली समाजलाई भ्रष्टीकरण गर्ने र गराउने काममा उनीहरू अहिलेसम्म सफल हु"दै आएका हुन् । जनताले नेपाली कांग्रेस र एमालेलाई शासनको धुरीमा पुर्‍याइदिएको बेला उनीहरूले तत्कालीन प्रधानमन्त्रीहरूको चाकरी र चाप्लुसी गरेर आफ्नो परम्परागत हैसियत कायमै राखेका थिए । अहिले त्यही जमातले क्रान्तिकारी प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डको सल्लाहकार हुने अवसर पाएको छ । क्रान्तिकारी तरिकाले राज्यसञ्चालन गर्न-गराउन क्रान्तिकारी बौद्धिक समुदायको सहयोग र सल्लाह नै चाहिन्छ । देशमा त्यस्तो बौद्धिक जमात तयार भएको कारणले पनि मुलुक क्रान्तिपथमा अघि बढेको हो । अब सरकार सञ्चालन गर्ने बेलामा प्रधानमन्त्रीले सामन्त र शोषकको बुद्धि किनेर नया" नेपाल बनाउने कुरालाई जनताले कसरी पत्याउने -
नेपालमा सामन्तवादको वकालत गर्दै आएको तथाकथित बौद्धिक समुदायले लामो समयसम्म राजतन्त्रको चाकरी र चाप्लुसी गर्दै आएको हो । राजालाई यस देशको मालिक मानेर आफ्नो बुद्धिविलास पर््रदर्शन गर्न उनीहरू सक्षम थिए । नेपाली जनतालाई दास ठान्ने उनीहरूको त्यो बुद्धिलाई क्रान्तिकारीले सम्मान गर्दा के अर्थ लाग्छ - अहिले उनीहरूका मालिक राजा र सामन्तवाद दुवैको बोलवाल छैन । उनीहरूको बुद्धि भनेको राजाको गुलामी गर्ने क्षमता हो । लामो समयसम्म कसैले एउटा व्यक्ति वा समूहको गुलामी गरेर बस्यो भने उसको व्यक्तित्व नै रोगी हुन्छ । गुलामी एक अस्वाभाविक स्थिति हो । गुलामीले तर्क र निर्ण्र्ाादुवै स्तरमा दिमाग एकदमै कमजोर बनाएको हुन्छ । केही कुरामा त ऊ अपाङ्ग नै देखिन्छ । त्यस्ता व्यक्तिहरू कुशाग्र बुद्धिका पनि हुनसक्छन् । तर जहा" विचारबाट निर्ण्र्ाानिकाल्नर्ुपर्छ, त्यहा" तर्कको पछि लागेर उनीहरूले गल्ती गर्छन् । त्यही गल्तीका कारण उनीहरूले नेपालमा राजतन्त्रलाई बचाउन सकेनन् । अब तिनै गुलामहरू अग्रगामी राजनीति गर्नेका सल्लाहकार हु"दाको परिणाम के होला - जसले जनतालाई गुलाम ठानेर शोषण र दमन गर्ने तर्क अघि सार्‍यो र नरसंहार गर्‍यो, त्यसलाई दण्डित गर्नुपर्नेमा प्रधानमन्त्रीले पुरस्कारस्वरूप सल्लाहकार राखेको खबर जनताले पढ्नुपरेको छ । माओवादी दलका नेताहरू जनतालाई महान भन्दाभन्दै पनि आफूलाई महान क्रान्तिकारीको रूपमा भजन र पुजन गरियोस् भन्ने प्रवृत्ति देखाउन थालेका छन् । भजन र पुजनको गाथा गाउन र लेख्न निपुण सामन्तवादी बौद्धिक समुदायले आफूलाई माओवादी नेताको निकट पुर्‍याउने प्रयास गर्ने उसको वर्ग चरित्र नै हो । कांग्रेस र एमालेको शासनकालमा उनीहरूले सम्बन्धित दलका नेता र कार्यकर्तासम्मलाई भ्रष्ट र उपभोक्तावादी बनाउने काममा सफलता हँसिल गरेकै हुन् । क्रान्तिकारी कम्युनिष्टहरू बुद्धि र विवेकलाई स्वतन्त्र राखेर बोल्न र लेख्न सक्दैनन् भन्ने सोचबाट यो जमात ग्रस्त छ । त्यसैले क्रान्तिकारी कम्युनिष्ट जमातमा सजिलै सहयात्रा गर्ने अवसर पाएकोमा उनीहरू खुसी होलान् । अहिले सत्ताको धुरीमा आइपुग्नुभन्दा पहिले भूमिगत छ"दा माओवादी नेतृत्वले राजा, कांग्रेस, एमाले सबैलाई उपयोग गर्दै आएका हुन् । त्यही रणनीति अर्न्तर्गत नै अहिले पनि उनीहरू राजाका भक्तजनहरूलाई आफ्नो प्रभावमा राख्ने कोसिस गर्दैछन् होलान् । उपयोगको नाममा राजाका भक्तजन, भ्रष्टजन र तस्करजनहरूलाई माओवादीका नेताहरू धेरै प्रयोग गर्दैछन् । त्यसैले उनीहरूको क्रान्तिकारी विचार र व्यवहारमा ठूलो अन्तर आएको जनताले देख्नुपरेको छ । क्रान्तिकालमा स"गै लडेका, स"गै दौडिएका, स"गै सुतेका-खाएका साथीहरूस"ग क्रान्तिकारी कमरेडहरूको दूरी बढ्दै गएको छ । नेताहरूलाई राजकाज चलाउने सल्लाह दिन नियुक्त भएका ती व्यक्तिहरू बुद्धिविलास गरिबसेका भ्रष्ट र साधनसम्पन्न मानिस हुन् । उनीहरूले सत्ताधारण गरेका नेताहरूलाई कस्तो सुविधा, सहुलियत र सुख चाहिन्छ भन्ने कुरा जाने-बुझेका छन् । आफ्नो योग्यताको पर््रदर्शन गरेर कांग्रेस र एमालेका नेतालाई भोगविलासी बनाउने यी व्यक्तिलाई जनताले चिनेका छन् । क्रान्तिकारी नेताले उनीहरूलाई केको लागि सल्लाहकार बनाएका होलान् - जनताले सजिलै अनुमान गर्नेछन् । यसले माओवादी पार्टर्ीीई भने ठूलै हानि होला ।
खुला राजनीतिमा नेताहरूको जीवनशैली खुला पुस्तक हो । जसले पनि पन्ना पल्टाउन सक्छ । नेताहरू हिजो के थिए, अहिले के गर्दैछन् - उनीहरूको रहनसहनमा के कस्तो परिवर्तन आइरहेछ भन्ने लुकेको हु"दैन । अहिले क्रान्तिबाट आएका माओवादी नेताहरू जो प्रधानमन्त्री-मन्त्री भएका छन्, उनीहरूले यापन गरेको जीवनशैली र रहनसहन पार्टर्ीी कार्यकर्ता र जनताका लागि अनुकरणीय हुन जरुरी छ । माओवादी पार्टर्ीी जनतालाई सामाजिक न्याय दिनेछ भन्ने विश्वाससाथ जनताले मतदान गरेका हुन् । गलामा अंग्रेजी र्टाई, अमेरिकन सुट लगाएर नेताहरू जनतामा मत माग्न गएका थिएनन् । जनताले जुन रूपमा क्रान्तिकारी नेताहरूलाई चिनेका र बुझेका थिए, अहिले सत्ताको कर्ुर्सर्ीी बस्दा त्यस्तो देखिएका छैनन् । सत्ताको विलासिताले उनीहरूलाई गा"ज्न थालेको छ । सामन्ती सत्ताको भासमा क्रान्तिकारीहरू यति चा"डै भासि"दै जालान् भन्ने जनताले सोचेकै थिएनन् । राजतन्त्रकालमा प्रधानमन्त्री-मन्त्रीहरू जसरी गरिब जनताका अगाडि सत्ताको शान-सजधज लिएर देश-विदेशको भ्रमण गर्थे, गणतन्त्रकालमा पनि त्यही सामन्ती परम्परा कायम गरेर माओवादी नेतृत्वले आफूभित्र लुकेर बसेको अतृप्त कामनाको पर््रदर्शन गर्नथालेको छ । गरिब जनताको कुनै कामना पूरा नगरी यस्तो पर््रदर्शन गर्नुलाई सामन्तवादी चिन्तनको निरन्तरता नै ठानेका छन्, जनताले ।
Source: Kantipur daily

Wednesday, November 19, 2008

A Model Communist Prime Minister

दशहजार डलरको प्रेमोपहार

३-मंसिर-२०६५,मंगलवार


सर्वहारावादी नेता तथा प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डलाई संसारका धनाढ्यहरूले प्रयोग गर्ने महँगो बस्तु उपहारका रूपमा प्राप्त भएको छ। बेलायतको राजधानी लन्डनबाट विमानमा ल्याइएको सो उपहार प्रधानमन्त्रीनिवासका कर्मचारीले त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलबाट सोझै बालुवाटार पुर्‍याएका हुन्। 'नेपाली राजदूतावास, बेलायतबाट' लेखिएर आएको सो उपहार विश्वका महँगामध्येको 'पर्सियन कार्पेट' हो। 'मेड इन इरान' लेखिएको सो कार्पेट कसले खरिद गरेर पठायो भन्ने खुल्न सकेको छैन न त त्यसको बिल भरपाई नै साथमा आएको छ। विवरण नखुले पनि प्रधानमन्त्री प्रचण्डले सो कार्पेटलाई उपहारका रूपमा स्वीकार गर्नुभएको बालुवाटारमा खटिएका एक सरकारी अधिकारीले बताए। आजभन्दा ६ महिनाअघि अर्थात् नोभेम्बर १३ तारिखका दिन साँझ प्रमको उपहार इत्तिहाद एयरलाइन्सबाट आएको थियो। कार्गोमा आएको सो सामान भन्सार चेक–जाँच गर्ने क्रममा कर्मचारीले खोल्न खोज्दा निवासबाट खटिएका कर्मचारीले रोक लगाएका थिए। स्रोतका अनुसार कार्पेटको चौडाइ १२ फिट र लम्बाइ १५ फिट छ। 'सिल्क कार्पेट' लेखिएको सो उपहार हरियो रंगको छ। बीच–बीचमा फूलका बुट्टाहरूले भरिएको निकै आकर्षक सो कार्पेटको मूल्य भन्सारबाहेक १० हजार अमेरिकी डलर पर्ने भन्सार स्रोतले जनाएको छ। नेपालमा व्यक्तिगत प्रयोजनका लागि कार्पेट ल्याउँदा पनि महँगो भन्सार तिर्नुपर्ने नियम छ। तर, प्रम प्रचण्डका लागि आएको सिल्क कार्पेटको भन्सार मूल्यांकन नै गरिएन। प्रचण्ड सरकारको भन्सार नीतिअनुसार सरकारी सम्पत्ति र परोपकारका कामका लागि आएका सामानमा मात्र भन्सार कर लाग्दैन। त्यो पनि अर्थमन्त्रीस्तरबाट निर्णय हुनु अनिवार्य हुन्छ। प्रधानमन्त्रीका लागि आएको उपहारका लागि अर्थ मन्त्रालयले कुनै निर्णय गरेको छैन। उपहार लिन बा.१झ ५४६१ नम्बरको कालो गाडी विमानस्थल लगिएको थियो। पञ्चायतकालमा दरबारले कुनै कर नतिरी यसरी नै व्यक्तिगत प्रयोगका सामान भित्र्याउँथ्यो, बहुदलकालमा पनि सुजाताहरूका लागि यसमा कुनै कर लागेन। योक्रमले माओवादी शासनमा समेत निरन्तरता पाएको सिल्क कार्पेट उपहार प्रकरणले प्रमाणित गरेको छ। भन्सार नतिरिएकाले सो उपहार स्वतः सरकारी सम्पत्तिमा परिणत भएको मान्नुपर्छ। तर, सरकारी सम्पत्तिका रूपमा यो उपहार सामग्रीलाई कोष दाखिला गरिएको छैन। उता, माओवादी नेता र मन्त्रीको व्यक्तिगत सम्पत्ति नै हुँदैन र छैन भनी अर्थमन्त्री तथा माओवादी नेता डा. बाबुराम भट्टराईले भर्खर मात्रै स्पष्टीकरण दिनुभएको छ। उहाँको कुरा सत्य हो भने लन्डनबाट हवाईयात्रा गर्दै आइपुगेको यो उपहार राज्यको सम्पत्ति हो भनी किन कोष दाखिला गरिएन? योसँगै अर्को गम्भीर प्रश्न उठेको छ– के सर्वहारावर्गका नेताले बुझेको उपहार घुस हुँदैन?
― जनआस्था

Missile man's vision to Himalayan Republic

Former Indian president A.P.J. Abdul Kalam's maiden visit to Nepal was hailed as a matter of pride and recognition for the new Himalayan republic that gave a rapturous welcome to the renowned scientist-scholar.

Kantipur, Nepal's biggest and most influential daily, Tuesday said Kalam's two-day visit to Nepal to address the convocation of a Nepali university, when in the past he had declined an invitation by the famed Oxford University, was not only a matter of pride and recognition for Kathmandu University but the entire nation.

"His smiling face and early life of struggle alone is enough (to hearten) the doctors and engineers produced by Kathmandu University who are now wondering which way to go and where to look for employment," the daily said.

Focus on agriculture and food processing, education and healthcare, information and communication technology and infrastructure and tourism development would boost Nepal's national prosperity index, Kalam said in a mesmerising address that used anecdotes from his meetings with Buddhist monks in India and Nepal, the lives and teachings of Mahatma Gandhi and Swami Vivekananda, the Bhagwad Gita and Greek philosopher Plato.

Hailing Nepal's mountains as a source of inspiration that helped him think higher and have a bigger vision, Kalam said: "We should aim high, achieve high and also uplift the people to a higher quality of life with prosperity and peace."

Finding a common thread in the G20 Summit of world leaders in Washington and Nepal's endeavour to transform itself into a federal republic, Kalam said a decision taken at the remote location of the world could impact the whole world.

"In such a connected world, I firmly believe the fastest transformation can take place if the core competence of individual nations can be brought together to the mutual benefit of the nations," he said.

The scholar also gave his methodology for evolving a happy, prosperous and peaceful society on earth. The "evolution of enlightened society", he said, would come through education with value system, religion transforming into spirituality and economic development.

Kalam offered the Maoist government of Nepal a 10-year vision for the Himalayan republic that would increase the per capita income from the present $380 to at least $2,000, bring about 100 percent literacy and provide value-added employment to all youths of Nepal. It would also reduce child and mother mortality rates and provide quality healthcare to every citizen.

The vision could be obtained, he said, by large-scale plantation of herbs and conversion of herbs to drugs, floriculture and tourism, that would also include eco-tourism, mountaineering tourism and health tourism.

The other resources were commissioning mega hydro power-plants and windmills and commissioning software, IT and electronic intensive industries.

(Text Source:www.zimbio.com)

KU pass-outs get Dr Kalam’s mantra of success


KU pass-outs get Dr Kalam’s mantra of success

Himalayan News Service
Kavre, November 18:

Former Indian President and a well-acclaimed scientist, Dr APJ Abdul Kalam, said youths need to inculcate in them special capabilities such as research and enquiry, creativity and innovation, besides using advanced technology and demonstrating entrepreneurial and moral leadership, for the sake of achieving higher economic growth.Dr Kalam was addressing the 14th convocation of Kathmandu University in Dhulikhel.
Students should be able to face new professional challenges, think differently, tread on an unexplored path so as to discover the impossible and to succeed by combating problems, said the nuclear scientist.“The unique quality of youth is to work and to work with courage to achieve success in all the missions of the nation,” Dr Kalam added.“Seeing peaks in Nepal gives me happiness and inspires me to have a greater vision to guide myself in the right direction,” he said. He also made the graduates repeat after him ‘I will work with integrity and succeed with integrity’.Sharing his experience, Dr Kalam said a leader must have a vision and passion to realise thevision. “One must know how to cope with success and failure and must have courage to take a decision,” he said, adding, “A leader is blessed with nobility in management, transparency in action and works with integrity and succeeds with integrity.”He also stressed on the need of a good education system, saying the need of the hour was to ensure students’ growth and to contribute to the nation’s economic growth.Prime Minister Pushpa Kamal Dahal reiterated that the government was undergoing a peace process, maintaining that it was high time to inject creativity and dynamism in the society.
Dr Suresh Raj Sharma, Vice Chancellor of KU, said despite having abundant natural resources, Nepal was lagging behind due to the lack of modern technologies. He said the country’s education system, economic and other policies had not been effective for wider distribution of opportunities.“Many existing problems have their roots in the lack of modernisation of our education system, legal system and the failure of our political leadership to effectively address these issues,” Dr Sharma said, adding, “There is an urgent need to find effective solutions to these problems.”Among the 1,400 graduates to receive degrees today, Catherine Byrd Dalton received Chancellor Gold Medal for topping the Master’s level. Jasmine Shakya received Vice Chancellor Gold Medal for topping the Bachelor’s level while Raju Uperiti and Bishal Chalise got Juddha Bahadur Shrestha Gold Medal and Rana Bahadur Shah Gold Medal, respectively, for topping Master’s in Business Administration.Students said they were elated to hear words of inspiration from the man behind India’s nuclear success.

Source: The Himalayan Times (Text only)

News analysis: CPN-Maoist’s commitment to democracy in doubt

News analysis: CPN-Maoist’s commitment to democracy in doubt

Ajaya Bhadra Khanal
Kathmandu, November 18

So far, the Maoists have been theoretically adequate about their commitment to the idea of a democratic republic, gaining enough legitimacy to lead the government.However, their commitment to competitive politics has been seriously challenged, first by their practice, and now by their internal dynamics on the eve of an important party national meet.The dissatisfaction against Nepal’s peace process has been consistently voiced by a section of the CPN-Maoist, particularly Mohan Baidya “Kiran”.But never before since the Chunbang meeting three years ago, when the path of communist dictatorship overturned, has that voice of dissent been as strong as now.Both CPN-Maoist Chairman Pushpa Kamal Dahal “Prachanda” and Dr Baburam Bhattarai have been forced into a defensive position.Dr Baburam Bhattarai, however, discounted possibility of deviation from the party’s current path. “Let’s not speculate about the issues,” he said. “The party meet will clear all doubts that have been generated.”The coming national meet of the CPN-Maoist may or may not change the direction of the party, but it will certainly make the peace process more difficult. It will force Prachanda to make more compromises, and increase the distance between the Nepali Congress and the CPN-Maoist.The Maoist party as a whole is committed to the idea of Jana Ganatantra or People’s Republic although Prachanda and Dr Bhattarai have tried to redefine the idea in a form that is palatable to the international community. However, strong doubts have been raised about whether the Maoists wanted a genuine competition.Chakra Bastola of the Nepali Congress, who is convening its policy on federalism, said the Maoists had taken the world by surprise.“Everyone thought that they were totally in the peace process, but it seems they are embroiled in their ideology,” he said.Bastola said he had an unequivocal understanding of People’s Republic as communism. “It is a form of dictatorship,” he said. “This unsettlement, indecision, controversy and dual political agenda envisage that the peace process is still half-baked.”A section of the UML is also worried by the recent development. “Instead of internalising and taking ownership of the recent change, the Maoists are claiming that the achievement is nothing, and are preparing for another revolution,” Rajan Bhattarai, a scholar associated with the CPN (UML) said. He said the current debate in the CPN-Maoist indicated that they were willing to stray away from a peaceful course.The question of competitive politics is relevant because responsible Maoist leaders, including Dr Baburam Bhattarai are continually emphasising a condition expressed in the form of a question: What kinds of parties would be allowed to compete in Jana Ganatantra?The Maoists have an unequivocal answer. Only political parties opposed to feudalism and imperialism, and those in favour of overall social revolution can fit into that category.The internal politics of the CPN (Maoist) has made the issue more complicated. A circular floated by Mohan Baidya (Kiran) for internal party discussion points out some dangeroustendencies within the party, and intends to revert the party into the pre-2003 position. In 2003, the party had barely recovered from a split.
Source: The Himalayan Times

Tuesday, November 18, 2008

exclusive article from Dr. Baburam Bhattarai

अब नेता हुन सक्दैन कांग्रेस (Exclusive Article From Naya Patrika): डा. बाबुराम भट्टराई


राजनीतिक पार्टी सामाजिक वर्गका प्रतिनिधि हुन् । इतिहाससँगै वर्गका आवश्यकता पनि परिवर्तन हुने हुनाले वर्गहरूको विकास र विनाससँगै पार्टीहरूको पनि विकास र विनास हुन्छ । नेपाली कांग्रेसको साठी वर्षको इतिहास, आरोह र अवरोहमा पनि यही सिद्धान्त लागू हुन्छ ।काँग्रेस स्थापनाकालदेखि नै मूलतः उदार सामन्त र दलाल पुँजीपतिको प्रतिनिधि हो । सात सालमा जब किसान, मजदुर र निम्नवर्ग जागिसकेको थिएन, त्यो वर्ग तुलनात्मक प्रगतिशील थियो । पछि पनि निरंकुश राजतन्त्रविरोधी आन्दोलनमा मात्रात्मक परिवर्तनका हिसाबले कांग्रेसको भूमिका सकारात्मक थियो । राणाशासनको अन्त्यतिर सी-क्लासका राणा र कोइराला परिवारलाई केन्द्रमा राखेर त्यो वर्गले खेलेको भूमिका मात्रात्मक प्रगतिशील थियो । तर, नेपालजस्तो अर्धऔपनिवेशिक र अर्धसामन्ती समाजमा उदार सामन्त वर्गले निणर्ायक परिवर्तनको नेतृत्व गर्ने वा गर्न सक्ने कुनै सम्भावना थिएन । यही बिन्दू कांग्रेसको सबैभन्दा ठूलो कमजोरी थियो ।सुरुमा उदार सामन्तको पार्टी कांग्रेसले राष्ट्रिय र अन्तर्राष्ट्रिय समर्थन पाए पनि त्यसैबेलादेखि कम्युनिस्ट आन्दोलनको समेत समानान्तर विकास हुँदै थियो । ०४७ सम्म आइपुग्दा कांग्रेस र कम्युनिस्ट झन्डै बराबरी भइसकेका थिए । ०४६ को परिवर्तनपछि केही समय कांग्रेसले सरकारको नेतृत्व पनि गर्यो तर आफ्नो वर्गचरित्रका कारण पनि उसले सार्थक परिवर्तन गर्न सकेन । यसबीचमा माओवादी जनयुद्धले वास्तविक लोकतन्त्र अर्थात् राजनीतिकसँगै सामाजिक-आर्थिक लोकतन्त्रको पक्षमा उभार सिर्जना गर्यो । ०६२/६३ को जनआन्दोलनसम्म आइपुग्दा कम्युनिस्टहरू कांग्रंेसभन्दा बढी शक्तिशाली भए । निश्चय नै १९ दिने जनआन्दोलनपछि पनि औपचारिक नेतृत्व कांग्रेसकै रह्यो तर यसपटक फरक के थियो भने नयाँ सरकारको व्यावहारिक र वैचारिक नेतृत्व कम्युनिस्टको थियो । त्यही सरकारले संविधानसभाको चुनाव गरायो, जसमा मूलतः माओवादी क्रान्तिकारीले नेतृत्वमा कम्युनिस्टहरू झन्डै दुईतिहाइ बहुमतमा आए ।नेपाली समाज अग्रगामी परिवर्तनको निणर्ायक बिन्दूमा छ तर वैचारिक रूपमा कांग्रेस अझै पनि यथास्थितिवादी शक्ति नै रहिरहेको छ । समाज र कांग्रेसबीचको यो अन्तरविरोध कांग्रेसका नेताहरूले बुझ्न सकेका छैनन् । नयाँ प्रगतिशील शक्तिहरू अगाडि आइसकेको र आमूल परिवर्तनको प्रक्रियाको लगाम उनीहरूले नै थामिसकेको अवस्थामा कांगं्रेसको भूमिका नेतृत्वदायी हुनै सक्दैन, केवल सहयोगी मात्र हुन सक्छ । तर, कांग्रेस नेतृत्व अतीतजीवी छ । हिङ नभए पनि पनि हिङ बाँधेको टालोका रूपमा ऊ अझै पनि नेतृत्वदायी भूमिका चाहन्छ । तर, अग्रगामी परिवर्तनको नेतृत्व गर्ने वर्गीय, वैचारिक र नैतिक पुँजी ऊसँग छैन । अहिले नेपाली कांग्रेस र परिवर्तनकामी शक्तिहरूबीच देखिएको अन्तरविरोधको मूल कारण यही हो ।हामी चाहन्छौं, कांग्रेसले संविधानसभा निर्वाचनमा व्यक्त जनादेशलाई स्वीकार गरोस् र मुलुकको अग्रगामी परिवर्तनमा साथ र सहयोग देओस् । लोकतन्त्रलाई संस्थागत गर्न अहिले सम्भव भएसम्म सर्वपक्षीय सहयोग र सद्भाव जरुरी छ । तर, कांग्रेस अग्रगामी शक्तिलाई समर्थन गर्नुको साटो सरकारबाहिर बसेर अग्रगामी सरकार र संविधान निर्माणको विरोधमा लागिरहेको छ । यसले अन्ततः पश्चगामी सोच र प्रवृत्तिलाई नै बल पुगिरहेको छ । नेपाली समाजका आकांक्षाविरुद्ध कांग्रेसको यो पश्चगामी प्रवृत्तिले उसलाई नेपाली जनताबाट अझ धेरै अलग्याउने निश्चित छ ।कांग्रेसभित्र निम्न पुँजीपति वर्गको पनि ठूलो हिस्सा छ । कांग्रेसभित्रका इमानदारपंक्तिले अब देशभक्त र प्रगतिशील पक्षसँग र सहकार्यको बाटो रोज्नुपर्छ । नयाँ जनमुखी संविधान निर्माण भएर सार्थक परिवर्तनसहितको दिगो शान्ति कायम नभएसम्म त्यो कांग्रेसको दायित्व पनि हो । नेपालको बहुजातीय र बहुवर्गीय समाजमा वर्गीय आधार र ऐतिहासिक कारणले कांग्रेसले केही वर्ग र तप्काको अझै पनि प्रतिनिधित्व गर्छ । तर अहिले ऊ सामन्तवादको कोणबाट थोरै विरोधी त देखिन्छ तर पुँजीवादमा पनि दलाल नोकरशाही पुँजीवादको पक्षपोषण गरिरहेको छ । यस्तो अवस्थामा कम्युनिस्टहरूले कांग्रेससँग एकता, संघर्ष र रूपान्तरणको बाटो रोज्नुको विकल्प रहन्न ।बुर्जुवा संसदीय लोकतन्त्रको पक्षधर भएकाले कांग्रेसले कम्तीमा पुँजीवादी लोकतन्त्र लागू गर्ने हदसम्म भूमिका निर्वाह गर्न सक्नुपर्ने हो तर वेष्टमिनिस्टर शैलीको संसदीय व्यवस्थाले मात्र नेपाली समाजका आकांक्षा पूर्ति गर्न सक्दैन भन्ने प्रमाणित यथार्थलाई कांग्रेसले अझै आत्मसात गर्न सकेको छैन । आर्थिक-सामाजिक रूपान्तरणका क्षेत्रमा त कांग्रेसको मानसिकता झन् धेरै पिछडिएको छ । ऊ अझै पनि सामन्तवादी भूमिसम्बन्ध तथा दलाल-नोकरशाही पराश्रति पुँजीवादको समर्थक छ । यसले समाजको तात्त्विक परिवर्तन गर्न सक्दैन । राष्ट्रियता कांग्रेसको सबैभन्दा कमजोर कडी हो । विदेशी प्रतिक्रियावादी र साम्राज्यवादीको साथ नलिई केही हुन्न भन्ने उसको मानसिकताले असमान र अपमानजनक सन्धि-सम्झौताहरूलाई वैधता दिलाइरहेको छ ।सारमा, लोकतन्त्रको क्षेत्रमा कांग्रेससँग सहकार्यको सम्भावना रहन्छ भने आर्थिक-सामाजिक परिवर्तन र राष्ट्रियताका क्ष्ाेत्रमा संघर्षको । यी क्षेत्रमा कांग्रेसले आफूलाई कति जवाफदेही र जनमुखी बनाउँछ, त्यसैले आगामी दिनमा कांग्रेस र जनता, सँगसँगै कांग्रेस र परिवर्तनकारी शक्तिहरूबीचको सम्बन्ध निर्धारण गर्नेछ

Sunday, November 16, 2008

बिदेसिएका युवा

प्रा.डा. दयानन्द बज्राचार्य


हरेक वर्षठूलो संख्यामा नेपाली युवा विदेसिने गर्छन् । एकथरी युवा रोजगारीका लागि भारत, मलेसिया, कोरिया र खाडी मुलुकमा जाने गर्छन् भने अर्काथरी युवा सेनामा भर्ती हुन भारत एवं संयुक्त राज्य पुग्छन् । यस्ता अधिकांश युवा विपन्नवर्गका हुन्छन् । स्वदेशमा कामको उचित अवसर नपाएर उनीहरू विदेसिन बाध्य हुन्छन् । प्रायः सम्पन्नवर्गका केही युवा उज्जवल भविष्यका लागि अध्ययन गर्न निजी खर्चमा अमेरिका, अस्ट्रेलिया र युरोप पुग्छन् । थुप्रै शिक्षित, योग्य र प्रतिभाशाली नेपाली युवा स्वदेशमा काम गर्ने उचित अवसर, वातावरण र कदरको अभावका कारण विदेसिने गर्छन् । यसरी सम्पन्न एवं विपन्न, दुवै वर्गका नेपाली युवाको विदेसिने क्रम बढ्दो छ ।
जुनसुकै कारणले नेपाली युवा
बिदेसिएका किन नहुन्, त्यस्ता युवाहरूप्रति हामी धेरैमा नकारात्मक सोच छ । उनीहरूलाई आफ्नै देशमा बसेर केही गर्न सकिन्छ र गर्नर्ुपर्छ भनेर उपदेश वा भाषण दिने गर्र्छौं तर उनीहरूको विदेसिने क्रम रोक्न कुनै प्रयास गर्दैनौं । हामी विदेसिनेे युवामा आफ्नै देशमा बसेर केही गरौं भन्ने आ“ट नभएको ठान्दछौं र देशप्रति प्रेम र र्समर्पणको अभाव देख्दछौं ।
लाखौंको संख्यामा नेपाली युवा भारतमा मजदुरी गर्छन् । इराक र अफगानिस्तानजस्ता युद्धरत देशमा समेत आपmनो ज्यानको बाजी लगाएर काम गर्छन् । खाडी मुलुकमा असह्य गर्मी सहेर मरुभूमिमा कष्टकर जीवन बिताउ“छन् । विदेशको रक्षामा आफ्नो ज्यानको बलिदान दिने गर्छन् । हामी उनीहरूलाई पैसाको लोभमा जे पनि गर्न तयार भएको ठान्दछौं । हेलाँको दृष्टिले हेर्र्छौं तर उनीहरूले यसरी कष्ट गरेर कमाएको पैसा नेपाल पठाएर देशको अर्थतन्त्र धान्न पुर्‍याएको योगदान र उनीहरूमा आश्रति दसौं लाख परिवारका सदस्यलाई पाल्दै आएको यथार्थ बिर्सन्छौं । यस्तो कष्टकर जीवन कोही पनि रहरले बा“च्न चाह“दैन । आपmनै देशमा उचित रोजगारीका अभावले ती नेपाली युवा बिदेसिएका हुन् ।
आजकल आफ्नो घरजग्गासमेत बेचेर, ऋण काढेर छोराछोरीलाई विदेशमा पढ्न पठाउने क्रम मध्यमवर्गीय परिवारमा समेत बढ्दो छ । यस्तो प्रवृत्ति देख्ता हाम्रो समाजका कतिपय समृद्ध र बौद्घकि व्यक्ति अचम्म मान्छन् । उनीहरू नेपाली
युवाका लागि नेपालभित्रै उज्ज्वल भविष्यको थुप्रै सम्भावना देख्छन् र घरजग्गासमेत बेचेर अध्ययनका लागि विदेसिनुको कुनै औचित्य देख्दैनन् ।
अरूका छोराछोरीलाई देशमै उज्ज्वल भविष्यको सम्भावना देख्ने यी 'राष्ट्रपे्रमी' व्यक्ति आफ्ना छोराछोरीलाई चाहि“ ठूलो धनराशि खर्चेर निजी खर्चमा
अमेरिका, अस्ट्रेलिया वा युरोपमा पढ्न पठाउ“छन् । हाम्रो समाजमा 'फुलब्राइट कम्युनिस्ट' को संख्या पनि कम छैन । उनीहरू आफूलाई कम्युनिस्ट भन्न रुचाउ“छन् र अमेरिकाको निकै आलोचना गर्छन् तर आफ्ना छोराछोरीलाई आफंैले खर्चेर अमेरिकामा पढ्न पठाउ“छन् । 'राष्ट्रपे्रमी' र 'फुलब्राइट कम्युनिस्ट' दुवै थरीकाले आफ्ना छोराछोरीलाई पढाइ सकेपछि त्यहीं काम गर्न र उतैको नागरिकता लिन प्रेरित गर्छन् ।
यी व्यक्ति आफूले जस्तै अरूले पनि आफ्ना सन्तानलाई विदेशमा पढाएर आपmनो सन्तानको भविष्य उज्ज्वल पार्ने सपना बोकेका हुन्छ भन्ने कुरो बुझ्दैनन् । उज्ज्वल भविष्यका लागि आफ्नो घरजग्गासमेत बेचेर, ऋण काढेर आफ्ना छोराछोरीलाई विदेशमा पढ्न पठाउने ती निस्वार्थी आमाबाबु वास्तवमा प्रशंसाका पात्र हुन् । काठमाडौंका शिक्षित आमाबाबुले मात्र होइन, गाउ“घरका अशिक्षित आमाबाबुले समेत उज्ज्वल भविष्यका लागि आफ्नो पेट काटेर सन्तानलाई हिजोआज स्वदेश वा विदेशमा पढ्न पढाएकोे पाइन्छ । शिक्षाको महत्त्वबारे नेपाली समाजमा विकसित चेतनाको प्रमाण हो यो । आजको एक्काइसौं शताब्दीको भूमण्डलीकरणको युगमा युवाहरूले स्वदेशमा मात्र नभई विश्वस्तरमा प्रतिस्पर्धा गर्ने क्षमता हासिल गर्नुपर्ने परिस्थिति सिर्जना भएको छ । यस्तो अवस्थामा विदेशमा गएर उच्च शिक्षा हासिल गर्ने नेपाली युवाको चाहना वास्तवमा नेपालको भविष्यका लागि राम्रो कुरा हो ।
विदेशमा पढ्न गएका नेपाली युवा त्यहा“को आधुनिक जीवनशैलीमा हराउ“छन् र बिग्रिन्छन् भन्ने सोच पनि नेपाली समाजमा व्याप्त छ । नेपालमै बसेर पढ्ने युवामात्रै सप्रिने र विदेशमा पढ्ने युवा बिग्रिने भन्ने सोच र निष्कर्षगलत हो । विदेश कहिल्यै नगएका र नेपालमै पढ्ने गरेका थुपै्र नेपाली युवा पनि पश्चिमी आधुनिक जीवनशैलीमा हराएर बिग्र्रिएका छन् । यो त हुने बिरुवाको चिल्लो पात र नहुने बिरुवाको फुस्रो पात भनेजस्तै हो । बिग्रिने जहा“ पनि बिग्रिन्छ र सप्रिने जहा“ पनि सप्रिन्छ ।
अध्ययनका लागि बिदेसिएका युवा न विदेशमा सफल हुन सक्छन् न त स्वदेशमै भन्ने सोच पनि हामी धेरैमा विद्यमान छ । यो पनि हाम्रो पर्ूवाग्रही सोच हो । विदेशमा पढेर विदेशमै अति सफल जीवन बिताइरहेका नेपालीको संख्या पनि खोजेमा थुप्रै भेटिन्छ । विदेशमा पढी नेपाल र्फकेर देशविकास कार्यमा लागेका सफल नेपाली युवाको संख्या पनि कम छैन । आज नेपालमा पेसागत क्षेत्रको नेतृत्व तहमा कार्यरत अधिकांश व्यक्तिले विदेशमा उच्च शिक्षा हासिल गरेको पाइन्छ ।
थुप्रै शिक्षित, योग्य र प्रतिभाशाली नेपाली युवा स्वदेशमा काम गर्ने उचित अवसर, वातावरण र कदरको अभावका कारण विदेसिने गर्छन् । 'राम्रो मान्छे' भन्दा 'हाम्रो मान्छे' ले बढी अवसर पाउने हाम्रो समाजमा योग्य र प्रतिभाशाली युवालाई आफ्नो क्षमताअनुसारको अवसर पाउन त्यति सजिलो छैन । कतिपय प्राज्ञिक संघसंस्थामा समेत योग्यताको उचित कदर गरि“दैन । कहिलेकाहीं विद्यावारिधि उपाधि प्राप्त व्यक्ति र एसएलसी, प्रम्ााणपत्र तह उत्तर्ीण्ा व्यक्ति एकै तहको पदमा कार्यरत हुने गरेको पाइन्छ । यस्तो अवस्थामा योग्य व्यक्ति हीनताबोधले ग्रसित हुनु स्वाभाविक हो । कतिपय यस्तो अवस्थामा योग्य व्यक्तिलाई विदेश पलायन हुनुबाहेक अरू विकल्प हु“दैन ।
कतिपय युवाको शैक्षिक योग्यता यस्तो प्रकारको हुन्छ उसले चाहेर पनि राज्यको सहयोगबिना स्वतन्त्र भएर आफ्नो पेसा अ“गाल्न सक्दैन । उदाहरणका लागि एक उत्कृष्ट अणुवैज्ञानिकले आफ्नो प्रयासले मात्र आवश्यक पर्ूवाधार र प्रयोगशाला निर्माण गर्न सक्दैन । यस्ता युवालाई राज्यको सहयोगबिना देशभित्रै काम गर्न सम्भव हु“दैन । फलस्वरूप उनीहरू विदेसिन बाध्य हुन्छन् तर विदेशमै बसेर पनि यी प्रतिभाशाली नेपाली युवाले मानवसमाजको विकासमा योगदान पुर्‍याउ“दै आएको र नेपालको प्रतिष्ठा बढाइरहेको हुन्छ ।
देशको वर्तमान आर्थिक, सामाजिक र राजनीतिक अवस्था हर्ेदा आगामी दिनमा पनि विभिन्न कारणले नेपाली युवा विदेसिने क्रम घट्ने सम्भावना देखि“दैन । विदेसिने युवाको बाध्यता र आकांक्षालाई राम्ररी बुझेर उनीहरूलाई आफ्नै देशमा काम गर्ने उचित अवसर र वातावरण सिर्जना गर्न राज्यले विशेष प्रयास गर्नर्ुपर्छ ।


Source: Kantipur Daily
Posted on: 2008-11-15 10:09:56

Friday, November 14, 2008

Nepali Pride (नेपाली गौरव)

A Chance to Grow run by Nepali national Krishna Gurung has been selected in the final round of 12 participants for the BBC World Challenge. It was among the 700 contestents applying for the challenge. BBC World Challenge is a global competition aimed at finding projects or small businesses from around the world. He with other members are conducting the Shanti Sewa Griha - Nepal that supports the leprosy victims and tries to explore their talent for income generation and making them self sufficient. Started with 13 leprosy people in 1992, it has now more than 1000 people.
It is our pride that Nepal has talented and visionary people who are transforming our society in better way. We need to encourage them. Let us shoulder together to make the project winner and therby give the organization a chance to grow and prosper.
You can vote it by going to the site :
http://www.theworldchallenge.co.uk/html/project08_shanti.html

Best of Luck !

Thursday, November 13, 2008

Science and technology conference concludes

Kantipur Report
KATHMANDU, Nov 12 - Saying that the significance of science and technology should be clearly mentioned in the constitution in the making and the tradition of limiting the issue just in public discourse should be given up, the Fifth National Conference on Science and Technology concluded in the capital on Wednesday.
The conference also demanded that the total Gross Domestic Product (GDP) increased to one per cent by extending investment in scientific research, investigation and infrastructure development.
Until now, the government has been investing only 0.25 per cent of the GDP in science and technology sector.
The conference has also passed a six-point declaration including the need for making a national strategy for prioritising tasks in the science and technology for the improvement of economic and industrial sector.
"As the country's progress is possible only through science, technology and innovation, the government must give priority for investment in the sector by making a national policy," said Vice Chancellor at Nepal Academy of Science and Technology Dr Hom Nath Bhattarai.
The participants of the conference proposed that the national conference of scientists, which is being organised in every four years, needs to be organised in every two years.
They said that the conference was beneficial for exchanging the achievement in science and technology, its review and formulating new plans.
In the three-day gala of scientists, organised by the National Academy for Science and Technology (NAST) and taken part by 1200 national and international scientists, there were 654 presentations including two special, five plenary and 17 invited lectures were presented in the conference.
The slogan of the conference was “Science, Technology and Innovation for Prosperous Nepal".

Tuesday, November 11, 2008

University Festival

With the hope to promote Nepal and to collect fund for organizing different activities, this year too Nepalese in Ehime actively participated in the Ehime University Festival on 8-9th Novemeber 2008. Two items namely chicken curry (300 yen per serving) and tea (100 yen per cup) were made for the selling. Large number of Japanese and foreign visitors enjoyed the Nepali food. They made good appreciation of the food. Since all the food was sold out as expected good amount of fund may have been collected. Based on this it can be said that the event was successful. For this, credit goes to all since it is the result of collective and coordinated efforts of all. Congratulation to all for making the event grand success!

Saturday, November 8, 2008

हरि र हेमा बदिनी

NAYA PATRIKA

... हरि अधिकारीको ब्लडप्रेसर बढेको छ । दिनमा दुईपल्ट ट्याबलेट नलिई सुख छैन । के-के ले बढ्छ, ब्लडप्रेसर ? खुसी, पीडा या उमेरले । यी तिनै विकल्प हरि अधिकारीसँग छन् । खुसी, त्यै त, साझा पुरस्कार । पीडा ? हरि अधिकारीमाथि बनेका किंवदन्ती, ती सुनेर कहिलेकाहीँ उनी फिस्स हाँसिदिन्छन् । उमेर, ५६, अघि र पछिका अंक । के स्त्री र हरि अधिकारी, किताब र गाताजस्तै हुन् ? बजारमा हल्ला त त्यस्तै हुन्छ । तर, उनी त्यस्तो मान्दैनन् । हल्ला भए पनि के ? भन्छन्, 'त्यो हल्ला गर्नेको काम हो । म त्यस्ता हल्लालाई वास्ता गर्दिनँ ।' हरि अधिकारी किन जन्ड छ ? हरि अधिकारी किन यति बद्नाम छ ? कारण हरि अधिकारीबाहेक सबैलाई थाहा छ । नलिनचोक, भक्तपुरदेखि लुरुलुरु न्युरोड कवि-कुनासम्म आफ्नो काया लतार्दै हिँडिरहने उनलाई सोचेजति प्रश्न गर्न सकिन्न । उधिन्न त एक जुगले पुग्दैन ।'कालाखोलाको किनारमा', साना काँठीका दुब्ला आइमाईहरू', पुतली सडकको मोडमा', किन चुम्यौ तिमीले मेरा आँखा', 'तरुण विधवा' 'मासु पसलकी स्त्री', 'गार्मेन्टकी गायत्री' 'क्याविनकी कल्पना'सँगै कैयौं कविता-शीर्षकको दायाँपट्टि हरि अधिकारीको नाम बाक्लो फन्टमा भेटिन्छ । किन हरि अधिकारीका कविता-पात्र स्त्री मात्रै हुन्छन् ? 'स्त्रीका र अरू कविताका बीच फरक छैन,' औंलाको सुनको औंठीसहित हात नचाउँदै कुरोको चुरो सुनाए, 'नेपालका विभिन्न अवस्थामा रहेका, मानसिक र भौतिक रूपमा पिछडिएका आइमाईहरू मेरा कविताका प्रमुख विषय हुन् ।' हरि अधिकारीलाई कसको डर ? कुर्सीमा पछाडि तन्किँदै भनिदिए, 'यो मेरो स्वेच्छाले रोजेको र मनपर्ने विषय हो ।'
'तपाईंलाई एउटा कुरा बताइदिऊँ... मसँग निकट भएका आइमाईहरूले मप्रति कुनै गुनासो गरेकै छैनन् । चड्कनको कुरा छाडिदिनुस् ।'काठमान्डूमा जाडो तल ओर्लिरहेको छ । पुरानो बानेश्वरको एउटा क्याफेमा हरि अधिकारी पाखुरा कैंची पारेर प्रश्न कुरिरहेका छन्, जसरी छेउको टेबुलमा यौवन भरिनसकेका युवती पिज्जा कुरिरहेका छन् । चेन्जेवल चस्माको सतह सेतो हुँदै आएको छ, जसरी कपालका कापकापका रौं । ५६, वर्षमा सन्ताउन्न चक्कर खाएका उनी अब अलि मन्द गतिमा जीवनको बाटो हिँड्न चाहन्छन् । शान्त । लयदार । आइमाई, महिला, स्वास्नीमान्छे, कतिथरी सम्बोधन बनेका छन्, स्त्रीका लागि ? त्यति धेरै स्त्रीका कविता लेख्ने एक कवि हरि अधिकारीलाई मन पर्छ, कुन सम्बोधन ? 'आइमाई, मैले बढी प्रयोग गर्ने शब्द हो । कुनैमा स्त्री पनि छ,' तर, बीचमा गाँसियो, 'महिला शब्द अहिलेसम्म प्रयोग गरेको छैन ।'कविले वर्णन गर्न बिर्सिएका कुनै अंग बाँकी छन् र ? स्त्रीहरूमा । ओठ, हत्केला, नाक, निधार, परेला, आँखा, नितम्ब, कुर्कुच्चा, स्तन के-के छैनन्, कवितामा ? अब बाँकी जे-जे बाँकी रहन्छन्, हरि अधिकारीका कवितामा खोज्नुस् । जे भए पनि, कुन भाग्यमानी अंग होला, जो हरि अधिकारीका लागि सबैभन्दा बढी आकर्षक छ, र कवितामा दोहोरिरहन्छ ?'आँखा', हातमा खाली एस्ट्रे नचाउँदै मुस्कुराए, 'कस्तो आइमाईको कविता हो, त्यसले पनि प्रभाव पार्छ । आइमाईका अंगहरूमा सबैभन्दा बढी प्रभावशाली अंग आँखा हो ।' उनीमाथि उनकै कविताको पंक्तिले हमला गर्‍यो- मरिसकेको आँखाले पनि केही भन्छ । मैले उनकै कविता किन चुम्यौ तिमीले मेरा आँखा ? सम्झिए । यो कविता त कतिलाई शब्दशः याद पनि छ,
मैले त बेचेकी थिएँ तिमीलाई मेरो हृदयभन्दा तलको अंशलालिमा गुमाइसकेका मेरा योनीका डिलहरू,तिखारिन नमान्ने छातीका मुन्टाहरूर व्यापारिक हतारोमा थर्कने र चिसिने नितम्ब,किन चुम्यौ तिमीले मेरा आँखा ?मैले आफैंबाट पनि जोगाएर राखेकायी आँखाहरू नै त थिए मसँग बाँकीयिनले देखेका थिए, कुनै दिन मेरो सपनाको राजकुमारलाई ।
यो कविताको प्रशंसामा टेबुलभरि केही हरफ फूल लेखिए । तिनलाई हृदयमा सिउरेर हरि अधिकारी मुस्कुराए । मुस्कान फक्रियो र ओइलायो । मैले सुनाइदिएँ, 'तपाईंलाई त नाइटोमुन्तिरको कवि भन्छन्, नि !' 'यो मेरो कविताको विकृत व्याख्या हो,' आवाजमा गहिरो भाइब्रेसन भरियो, 'मेरो कविता बढीभन्दा बढी आइमाईको हृदयसम्म जान्छ ।'दुई कप मिल्ककफी । एक-एक चुस्की । 'नाइटोमुन्तिरको वर्णन र प्रसंग उठे पनि, नाइटोमास्तिर हृदयहुन्छ,' आफ्नो कविता व्याख्यान, 'त्यसलाई छुने प्रयत्न हो, मेरो कविता ।'मैले यस्तो सोध्दा छेउकी युवतीले घुरेर हेरिन्- आइमाईको मामलाका तपाइर्ं यत्ति किन बद्नाम ?'बद्नाम भन्ने नाम पनि प्रशंसा हो,' आफ्नै मौलिक हाँसो, यसका लागि कुनै विम्ब भेटिनँ, सहित सम्हालिए, 'धेरै आइमाई चिन्न सक्नु, आत्मीय सम्बन्ध राख्न सक्नु, स्वाभाविक रूपले धेरैसँग सम्बन्ध भएपछि, धेरैलाई मद्दत गरिएको हुनुपर्छ, यिनै कुरालाई इंगित गर्न आइमाईलाई लिएर मलाई बद्नाम गरिएको हो भने त्यो त मेरा लागि ठूलो प्राइज हो ।' लौ जा । फेरि मिल्ककफी एक चुस्की ।
थी चर्चा गरम गालिव के उडेंगे पुर्जेदेख्ने हम भी गए थे, पर तमासा ना हुआ । ***स्त्रीको कुन नाम सबैभन्दा पि्रय हुन्छ ? नाम एक, अनुहार अनेक । हुन त नाम विपरीतका मानिस सडकमा घुइँचो बनाएर घिस्रिरहन्छन् । जे भए पनि, नाम सुन्दर भए, कुरा सुरु गर्न सजिलो भइदिन्छ, स्विट नेम । त्यसपछि, अरू । 'मलाई त्यस्तो नाम सम्झना छैन,' ओठ र नाक अलिकति खुम्चियो, 'नामको कुनै महत्त्व लाग्दैन ।' हरि व्याख्यान- द्रोपदीको नाम मन्दाकिनी भएको भए पनि केही फरक हुँदैनथ्यो । कस्तो संयोग हो यो ? यत्ति भने पनि उनका सन्तानको नाम 'अ' बाट उच्चारण सुरु भइदिन्छ । उदाहरणः अनुपमा, अनामिका । एउटी छोरीको नाम भने आमाले महाभारतको कुनै पन्नाबाट पैंचो मागिदिएकी थिइन्, यशोदा । 'संयोग के भन्ने ?' सिसाको झ्यालबाट बाहिर नियाल्दै सुनाए, 'नाम चै 'अ' बाटै राख्छु भन्ने सोचेर हो ।' 'अ'प्रेमी हरि अधिकारीका फ्यान कत्ति छन्, सहरमा ? यो उनलाई थाहा छैन । तर, उनलाई यत्ति थाहा छ, 'म कालिदासको फ्यान हुँ ।'कालिदासकृत 'माघ', 'भवभूति', 'भारवी' पढिसकेका उनलाई लाग्छ- संस्कृत साहित्यका बारेमा केही कुरा गर्न सक्छु । बहस नि ?'जानकारी राख्ने दाबी गर्दा अत्युक्ति हुन्छ भन्ने लाग्दैन ।'जानकारीमा छ कि छैन । कालिदासकी कुन स्त्री पात्र फिँजारिँदै हृदयमा बसेकी छन् ? उत्तर तयार रै'छ, 'शकुन्तला ।'दुष्यन्तले विवाह गरेर बिर्सिएकी शकुन्तलाले आफ्नो अस्तित्वको बारेमा दुष्यन्तलाई सम्झाउन गरेको संघर्षले नै उनलाई छोएको हो रे ! जसरी झरीको पहिलो छिटाले छुन्छ । कालिदासको बर्णनचार्तुय-भाषामाथिको आधिपत्य, चामत्कारिक शैलीका बारेमा सुनिसकेपछि मैले सोधँ, 'हाम्रो समाजकी शकुन्तलालाई कतै भेट्नुभएको छ कि छैन ?'मुस्कुराए । र, सुनाए, 'कालिदासकी अमरपात्र शकुन्तलाजस्ता पात्र भेटेको भए पनि अर्कै अवतारको रूपमा मसम्म आएका होलान् ।'एक गिलास पानी । ब्लडप्रेसर थाम्न डाक्टरले लेखिदिएका दुई ट्याबलेट, घाँटीबाट धकेलेपछि, उनी एकछिन् शान्त भए । उनको मौनताको पोखरीमा, बसेको भ्यागुताझै, मेरो प्रश्न हामफाल्यो, 'तपाईंमा दुष्यन्त छ कि छैन ?' 'अब...', एकछिन् ओठ चलाए, कने र भने, 'जीवनभर साथ दिने कसम खाएर प्रेम गर्ने र बिर्सिने अवसर पाइनँ ।' कुरा-सार यत्ति रह्यो- मेरो चरित्र त्यस्तो छैन । तर, दुष्यन्तको चरित्रको एउटा पाटो भएकाहरू अहिले पनि भेटिन सक्छन् । शकुन्तला र दुष्यन्त भेटियूँन्, नभेटियूँन्, दाङ, कालाखोलामा भेटिएकी थिइन्, हेमा बदिनी ।
'पहिला प्रेम आँखाबाट सुरु हुन्थ्यो । अहिले त दुई/चार भेटपछि प्रेम नाइटोवरिपरि घुम्न थाल्छ ।'
कुनै सिकारीले खरायोको कान समातेझै, मैलेहेमाको सुरिलो गर्दनमा हात बेरेँर उसमाथि प्रहार गर्न ठीक्क पर्दै भनँ,'म तिमीलाई माया गर्छु ।’
ग्राहक कुर्दै, निष्तेज-सपनाहीन, काँतर आँखा भएकी यो कविताकी नायिका हेमा बदिनी कालाखोलामा अझै पनि होलिन् । तर, कवितापछाडि रहस्य बनेको कथा कतै छैन । कथा के होला ? के हो कविताको रचना-गर्भ ? 'नेपालका असाध्यै पददलित, अकिञ्चन, पीडित जातिलाई सम्मान दिने हेतुले लेखेको कविता हो,' मेरो टिपोट हेर्दै दोहोर्‍याएर पढ्दै फेरि थपे, 'एउटी जवान बदिनीको नियतिलाई संकेत गरेर कविले सम्पूर्ण वादी महिलाको अत्यन्त दारुण अवस्थाको झल्की दिने प्रयत्न गरेको छ ।' गेस पेपरको कविताको सप्रसंग व्याख्याजस्तो विश्रामहीन व्याख्या गरे पनि उनी विश्वविद्यालयका, कविताका व्याख्याता समाचोलकमाथि एक शब्द खर्च गर्न चाहन्नन् । खित्खित् हाँस्दै यत्ति भन्छन्, 'गँठेमंगलप्रति कुनै धारणा नै छैन ।' 'यो त डिप्लोम्याटिक जवाफ भयो,' म चुइँकिएँ ।'कसरी ?' चस्माभित्रका आँखा तेज भए, 'सिम्पल छ । एउटी जवान बदिनी छ । एउटा ग्राहकलाई सन्तुष्टि दिँदै छे । बाहिर आँगनमा ती युवा बदिनीका भविष्यका जिउँदा तस्बिरजस्ता बूढी बदिनीहरू बसिरा'छन् । तिनको जीवनको लक्ष्य केही छैन ।'यो कविताको नायक को हो ?'महत्त्वको कुरा त्यो होइन ।' 'तर, प्रथम पुरुषमा कविता धेरै नै जीवन्त छ त । कविको आफ्नै अनुभूतिजस्तो ।'मख्ख परे, 'मेरो कविताको तागतको एउटा पक्ष त्यो पनि होला ।' यसरी सेक्स-वर्करमाथि धेरै हरफ लेखेका हरि अधिकारीले कति लेखे होलान्, प्रेमका कविता ? 'पक्का लेखेँ', नयाँ ऊर्जा भरियो, अनुहारमा, 'लेख्नसम्म लेखेँ ।''कुनै याद छ ?' 'मोस्ट अफ दि रद्दी भएकाले याद पनि राखिनँ,' जाडोले चिसिएका पाखुरा तन्काए, 'महान् प्रेम-कविता लेख्न असाध्यै गाह्रो छ ।'संसारमा सुन्दर लेख्न र सुन्दर भोग्न गाह्रो एउटै चिज छ, प्रेम । माकुराको जालझैं नरम । ***
'केटाकेटी हुर्केपछि र चालीस नाघेपछि, कोही लोग्नेमान्छे असल पति रहिरहन्छजस्तो लाग्दैन । किनभने, असल-खराब त परै जाओस्, पत्नीका निमित्त पति विचारणीय प्राणी रहिरहन्छजस्तो लाग्दैन ।’
कुरिरहेका केटीहरू पिज्जाको प्याकेट बोकेर हिँड्न थाले । एउटीले पछाडि फर्किएर हेरेपछि, अर्को प्रश्न फुर्‍यो । नयाँपुस्ताका स्त्रीसँग कत्तिको कफी पिएका छन्, हरि अधिकारीले ?अब उनी अलिकति टेबुलतिर तन्किए । र, सुनाए, 'म लेडी-किलर होइन । वुमनाइजर पनि होइन ।' यस्तो पनि त हुन्छ, नि बुद्धिसागरजी, 'व्यवहारमा कसैसँग भेट हुन्छ । सुखदुःख साटिन्छ । निकट भइन्छ ।' अनि ? 'अहिलेका युवती अलि गाढा स्नेह सम्बन्ध राख्ने कुरामा कम बिश्वास गर्छन्,' मुसुक्क हाँसे, 'अहिले slam–blam–thank–mom, प्रवृत्ति छजस्तो लाग्छ ।'श्यामश्वेत जमाना र थ्री डीको जमानाको प्रेम के फरक छ त हरिदाइ ? 'पहिला प्रेम आँखाबाट सुरु हुन्थ्यो,' अलिकति ओठका काप च्यात्दै फिस्स हाँसे, 'अहिले त दुई/चार भेटपछि प्रेम नाइटोवरिपरि घुम्न थाल्छ ।'हो र ?'जस्तो लाग्छ है... म सियोर छैन ।'हरि अधिकारी जन्ड छ, बजारले दिएको उपमा हो । उनको बुक रिभ्यु आतंक अझै कत्तिका किताबमा ग्लुझै टाँसिएका छन् । के साँच्चै जन्ड हुन्, हरिदाइ ?'म शान्त प्रवृत्तिको मान्छे हुँ,' भनिसकेपछि उनले एउटा नीति-वाक्य भट्याए । मैले बुझिनँ, शब्दशः टिपाए- सत्यम् ब्रुयात्, पि्रयम ब्रुयात्, नब्रुयात् सत्यमपि्रय । माने- साँचो बोल, पि्रय साँचो बोल, अप्रिय साँचो नबोल । अनि, पो उनले भने, 'यो नीति-वाक्यको चाहिँ मैले अनुसरण गर्न सक्या'छैन । यसैले गर्दा मलाई जन्ड भनेको हुन सक्छ ।'हरि अधिकारीका केही आदत छन् । उनले नै टिपाएका हुन्-१-टिपटप२-हि्वस्की३-भ्रमण र, बजारमा सुनिन्छ, हरि अधिकारी साहसी छन् ।हाँसे, 'ए...।' साहसी किनभने नि, गोजीका फुटेको कौडी नहुँदा पनि उनी करोडौंको गफ दिन्छन् रे ! यस्तो पो साहसी ? खिसि्रक्क परे । र, सुनाए, 'त्यो त होइन । मेरो योजना थियो ।'हरि अधिकारी मज्जाले रोएको एक जुग भयो । कहिलेकाहीँ झस्किन्छन्, म संवेदनाहीन पो भएँ कि ?कहिलेकाहीँ, कहीँकतै पुराना महिलामित्रसँग पनि भेट भइदिन्छ । ती पारिवारिक झन्झटले खिङ्रिङ परेका हुन्छन् । हरि अधिकारीका सारा सन्तान प्वाँख पलाएको पन्छीझै भुर्रर उडेका छन् । ती पुराना संकटका दिन आँखाभरि नै छन् । अहिले पनि आँखाभरि टम्म भरिने स्वणिर्म दिनको झल्को आउँछ कि आउँदैन ?हाँसे र एक प्याराग्राफ संकट सुनाए, 'मान्छेको जीवनमा यत्ति धेरै दुःख, अप्ठ्यारा र झन्झट छन् कि मानिसले आफ्नो जीवनको कुन क्षण सबैभन्दा स्वणिर्म हो, भनेर हिसाबकिताब गर्ने फुर्सदै पाउँदैनजस्तो लाग्छ ।' 'अब... असलमा म खराब पिता त होइनँ, होला,' हरि अधिकारीलाई थाहा छैन, म कतिको असल पिता बनेँ । र, यो प्रश्नको पनि रेडिमेड जवाफ छैन, कत्तिको असल पति हुँ म । हाँस्छन् र दुवै हात फैलाउँदै भन्छन्, 'केटाकेटी हुर्केपछि र चालीस नाघेपछि, कोही लोग्ने मान्छे असल पति रहिरहन्छजस्तो लाग्दैन ।' कारण कैयौं हुन सक्छन्, एउटा यस्तो हुन सक्छ, 'किनभने, असल-खराब त परै जाओस्, पत्नीका निमित्त पति विचारणीय प्राणी रहिरहन्छजस्तो लाग्दैन ।' एक पत्नीको जवाफले हरि अधिकारी सायद, कमै सन्तुष्ट होलान् । अघिल्लोपल्टको संवादमा राजकुमार बानियाँले सोध्न छुटाएको प्रश्न थियो, 'दोस्रो विवाह किन नि, हरिदाइ ?'पिताजीले लोककथाको जंगलमा फिरिरहने बालक हरिलाई पत्नी ल्याइदिएका थिए । के दोस्रोपल्टको निर्णय उनको थियो ?सबै कुरा भोलिपल्ट माछा बेरिने अखबारलाई किन भन्नु ? उनले यत्ति भने, 'दोस्रो विवाह पनि पिताजीले नै गराइदिनुभएको थियो ।' एक्काईस वर्षको उमेरमा सेक्सन अफिसर भएको छोरो मुस्ताङ जिल्लामा एक्लो भयो । बिरालोले दूध नपिई बस्न सक्छ र ? माछापुच्छ्रेको काखमा बसेको पोखरामा आफूभन्दा जेठी युवतीका केशमा तुर्लुङ्गिएको एक्लो छोरोका लागि पिताजीले नै निर्णय गरिदिए, बिहे गर । त्यसो भए, पिताजीलाई थाहा थियो, छोरो स्त्रीप्रति बढी नै लचकदार छ ?मौन । त्यसपछि फेरि कन्दै सुनाए, 'एउटा कारण त्यो पनि हुन सक्छ ।'हरिदाइको पहिलो प्रेम प्रेमिकातिरबाट ओभर डिमान्ड भएपछि तुहियो । 'प्रेम र विवाह अलग हुन् । एउटैमा दुवै भए निकै राम्रो हो,' उनले बुझेको यही हो ? धेरै स्त्रीसँग कफी पिएका हरिदाइलाई यो प्रश्न सोध्न कसरी छुटाऊ ? हरिदाइ के तपाइंसँग स्त्रीको चड्कनको अनुभव छ ?हतारको जवाफ, 'नेभर ।' र, सोचेर दिएको जवाफ, 'तपाइंलाई एउटा कुरा बताइदिऊ... मसँग निकट भएका आइमाईहरूले मप्रति कुनै गुनासो गरेकै छैनन् । चड्कनको कुरा छाडिदिनुस् ।' }अनि आफंैले आफ्ना गाला चड्काउनुभएको छ ?'मानिस गल्तीहरूको शृंखला हो । मैले पनि केही गम्भीर गल्ती गर्‍या'छु ।' गम्भीर-गम्भीर हरिदाइ, 'कहिलेकाहीँ एकान्तमा त्यसलाई सम्झेर लज्जाको अनुभव गर्छु ।'निद्राको कुनै कमी नभएका हरि अधिकारीलाई एक पेग हि्वस्की बढी भयो भने सुतिहाल्नुपर्छ । सपनाले कुरिरहेका हुन्छन् । गज्याङ्गुजुङ आउँछन्, जान्छन् । के अझै सम्झनामा छन्, ती कुनै युवाकालीन रुमानी सपना ? फिस्स हाँसे, 'स्वप्नदोष नभएको जुगै भयो ।'होइन के ! हरिदाइ मैले त 'डाक्टर बन्छु, इन्जिनियर बन्छु'जस्ता सपनाको कुरा पो गरेको त ।'राम्रो लेखक हुने सपना थियो ।''पूरा भयो ?''थाहा छैन ।''थाहा छैन,' हरि अधिकारीको अन्तरप्रेरणाले भन्छ । तर, एउटा कुरा उनलाई थाहा छ, सारा सहरलाई लाग्छ, र उनकै कविताले पनि भन्छ-
साना काँठीका दुब्ला आइमाईहरू मेरा कमजोरी हुन् र, अन्तिम प्रेम पनि ।

Friday, November 7, 2008

How large jeans ?

Oct 30 ,2008
REUTERS/Mariana Bazo (PERU)

Workers walk near a large pair of jeans made in a factory in San Juan de Lurigancho in Lima October 30, 2008. Seamstresses in Peru, hoping to snag a spot in the Guinness Book of World Records, presented what they say is the world's largest pair of jeans on Thursday, complete with back pockets, buttons and a belt. Cranes lifted the enormous pair onto a giant metal made to model the pants, which measure 40 meters (131 ft) tall, 30 meters (98 ft) wide and weigh more than 2 tonnes. The jeans were cut from some 3,000 meters (9,842 feet) of cloth.
Source: Yahoo News

Wednesday, November 5, 2008

Congratulations to Obama

Congratulations to Barack Obama!!!!
Finally, Obama's CHANGE made him first African-American US president. This is the first CHANGE in US history.
Lets see how he will bring CHANGES in many other contemporary issues..............

Historic Election

Barack Obama was elected the nation's first black president Tuesday night in a historic triumph that overcame racial barriers as old as America itself.
The son of a black father from Kenya and a white mother from Kansas, the Democratic senator from Illinois sealed his victory by defeating Republican Sen. John McCain in a string of wins in hard-fought battleground states — Ohio, Florida, Virginia and Iowa.
A huge crowd in Grant Park in Chicago erupted in jubilation at the news of Obama's victory. Some wept.
McCain called his former rival to concede defeat — and the end of his own 10-year quest for the White House. "The American people have spoken, and spoken clearly," McCain told disappointed supporters in Arizona.
Obama and his running mate, Sen. Joseph Biden of Delaware, will take their oaths of office as president and vice president on Jan. 20, 2009.
As the 44th president, Obama will move into the Oval Office as leader of a country that is almost certainly in recession, and fighting two long wars, one in Iraq, the other in Afghanistan.
The popular vote was close, but not the count in the Electoral College, where it mattered most.
There, Obama's audacious decision to contest McCain in states that hadn't gone Democratic in years paid rich dividends.
Obama has said his first order of presidential business will be to tackle the economy. He has also pledged to withdraw most U.S. combat troops from Iraq within 16 months.
Fellow Democrats rode his coattails to larger majorities in both houses of Congress. They defeated incumbent Republicans and won open seats by turn.
The 47-year-old Illinois senator was little known just four years ago. A widely praised speech at the Democratic National Convention, delivered when he was merely a candidate for the Senate, changed that.
Overnight he became a sought-after surrogate campaigner, and he had scarcely settled into his Senate seat when he began preparing for his run for the White House.
A survey of voters leaving polling places on Tuesday showed the economy was by far the top Election Day issue. Six in 10 voters said so, and none of the other top issues — energy, Iraq, terrorism and health care — was picked by more than one in 10.
"May God bless whoever wins tonight," President Bush told dinner guests at the White House, where his tenure runs out on Jan. 20.
The Democratic leaders of Congress celebrated in Washington.
"It is not a mandate for a party or ideology but a mandate for change," said Senate Majority leader Harry Reid of Nevada.
Said Speaker Nancy Pelosi of California: "Tonight the American people have called for a new direction. They have called for change in America."
Shortly after 11 p.m. in the East, The Associated Press count showed Obama with 338 electoral vote, well over the 270 needed for victory. McCain had 127 after winning states that comprised the normal Republican base.
The nationwide popular vote was remarkably close. Totals from 58 percent of the nation's precincts showed Obama with 51 percent and McCain with 47.9.
Interviews with voters suggested that almost six in 10 women were backing Obama nationwide, while men leaned his way by a narrow margin. Just over half of whites supported McCain, giving him a slim advantage in a group that Bush carried overwhelmingly in 2004.
The results of the AP survey were based on a preliminary partial sample of nearly 10,000 voters in Election Day polls and in telephone interviews over the past week for early voters.

Source: yahoo news

एक सातादेखि अस्पतालमा लडेकी मजदुरमहिलाले पैसा नभएर उपचार पाइनन्

नयाँ पत्रिकाकाठमाडौं, १८ कात्तिक2008-11-04,Tuesday
सरकार जनतालाई निःशुल्क स्वास्थ्य सेवा दिने गफ गर्छ । तर, वीर अस्पतालको आकस्मिक कक्षमा एक महिला सामान्य उपचार पनि नपाएर एक सातादेखि बेहोस अवस्थामा लडिरहेकी छिन् । पैसा जुटाउन नसकेकाले अस्पतालले भर्ना लिन नमानेपछि सप्तरीकी लक्ष्मी साहको जीवन संकटमा परेको छ । एक साताअगाडि नै ल्याइएकी उनलाई उपचारको साटो अस्पताल प्रशासनले त्यहाँबाट निस्किन दबाब दिइरहेको छ । पैसा जम्मा नगरी भर्ना लिन अस्पताल तयार छैन । लक्ष्मीका श्रीमान् राजकुमारले आफ्नी श्रीमतीको ज्यान जोगाइदिन कसैसित हारगुहार गर्न बाँकी राखेका छैनन् । त्यहाँ वरिपरि डुल्ने डाक्टर मात्र होइन, कूचीकार र गार्डलाई पनि हात जोड्दै बिन्तीभाउ गर्छन् 'मेरी श्रीमतीलाई बचाइदिनुपर्‍यो' भन्दै । 'के भयो भनेर सोध्नसम्म कुनै डाक्टर आएनन्,' राजकुमारले नयाँ पत्रिकासित भने, 'उल्टो भर्ना गर्ने पैसा नभए यहाँबाट निस्केर जा भनेर कराइरहेका छन् ।' राजकुमार घर बनाउने मिस्त्री हुन् भने लक्ष्मी ज्यामी काम गर्थिन् । गत जेठमा बालाजुमा बन्दै गरेको घरको दोस्रो तलाबाट खसेर लक्ष्मी गम्भीर घाइते भएकी थिइन् । उनको मेरुदण्ड भाँच्चिएको थियो । वीरमा तीन महिना राखेर उपचार गरेपछि घर फर्केकी उनी लक्ष्मीपूजाको दिन पीडा बल्झेपछि पुनः अस्पताल ल्याइएकी हुन् । अस्पताल ल्याएदेखि नै केही नखाएकीले बेहोस भएको राजकुमारले बताए । इमर्जेन्सी कक्षमै भए पनि डाक्टरले झुक्किएर पनि लक्ष्मीलाई हेरेका छैनन् । उनको शरीरमा झिंगा भन्किरहेका छन् । ओच्छ्यानमै दिसापिसाब बगिरहेको छ । बाबु र दुई साना छोरीहरू बिरामी कुर्न चिसो भूइँमा पालो गरेर बस्छन् । 'मेरो त जहाजै डुब्ने भयो, लौन तपाईंले भर्ना गराइदिनुपर्‍यो,' सोमबार वीर अस्पतालको इमर्जेन्सी छिरेका अन्य बिरामीका आफन्तसँग राजकुमार भन्दै थिए, 'डाक्टरलाई सोध्यो, अन्तै लगेर उपचार गरा, नत्र मर्छे भन्छन् ।' श्रीमती लडेदेखि नै काममा जान नपाएको र भएको पैसा पहिल्यै उपचार गर्दा सकिएको उनले नयाँ पत्रिकासित बताए । 'छोरीलाई खाना खुवाउने पैसा पनि छैन,' उनले भने, 'आज १० रुपैयाँको भुजा किनेर खान दिएको छु, भरेबाट त त्यो दिने पैसा पनि छैन ।' वीर अस्पतालका निर्देशक श्रवणकुमार चौधरीले भने आफूलाई यो जानकारी नभएको बताए । 'मलाई कसैले पनि जानकारी गराएका छैनन्, इमर्जेन्सी इन्चार्जले पनि केही भनेका छैनन्,' चौधरीले भने । अन्यत्र उपचार नपाएका बिरामीलाई पनि वीर अस्पतालले निःशुल्क उपचार गर्ने गरेको चौधरीको भनाइ थियो । 'वीर अस्पतालबाट उपचार नै नपाई अहिलेसम्म कोही पनि फर्केका छैनन्, त्यो बिरामी मकहाँ आउनुपर्ने,' उनले भने ।

Sunday, November 2, 2008

HAPPY BIRTHDAY !

MANY MANY HAPPY RETURNS OF THE DAY
HAPPY BIRTHDAY !!!
May God showers happiness in all walks of life!

W ishes from,

All your nearer and dearer